Amsterdam (Official cd full version) - Panos Mouzourakis/Mythotopia

Full studio version of the song "Amsterdam", from the concept album "Mythotopia" of Greek bassist and songwriter Apostolos Kaltsas, performed by Panos Mouzourakis.
*To τραγούδι "Άμστερνταμ" από τον κύκλο τραγουδιών "Μυθοτοπία"(εκδόσεις Παρουσία,2010), του μπασίστα και συνθέτη/τραγουδοποιού Απόστολου Καλτσά.Εδώ υπάρχει remastered ολόκληρη η φόρμα και διάρκεια του κομματιού,καθώς για τις ανάγκες του βίντεο κλιπ που είναι αναρτημένο εδώ και χρόνια στο youtube είχαν παραλειφθεί το τελευταίο κουπλέ και ρεφραίν .
Στίχοι-Mουσική-Eνορχήστρωση-Παραγωγή: Απόστολος Καλτσάς
Ερμηνεία: Πάνος Μουζουράκης

Μουσικοί:
Αντώνης Ανδρέου: τρομπόνι
Μάριος Βαληνάκης: άλτο σαξόφωνο
Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης: τύμπανα
Ανδρέας Πολυζωγόπουλος: τρομπέτα
Κώστας Στεργίου: hammond
Στέλιος Μακρυπλίδης: ηλεκτρικές κιθάρες
Βαγγέλης Παρασκευαΐδης: ενορχήστρωση πνευστών Απόστολος Καλτσάς: ηλεκτρικό μπάσο
Κώστας Παρίσσης: ηχοληψία/μίξη
Αδριανός Νόνης: remaster

Νέγροι εργάτες και τουρίστες Γιαπωνέζοι
τη νυχτερινή κοστολογούσαν μοναξιά τους
του έρωτα οι γριές ιέρειες τους γνέφαν
και τους κατεύθυνε μονάχα η ματιά τους.
Ήσουν κι εσύ ζωντανή κούκλα βιτρίνας
μικρή νεράιδα σε λίμνη του Βορρά
μ` αμηχανία νευρικά χαμογελούσες
θα πρέπει να 'σουν μόλις μέρες στη δουλειά.
Από το λάγνο βλέμμα τους
μονάχα εσύ ευθύς ξεκαρφωνόσουν
μέχρι που στάθηκες σε μένα προς στιγμήν
για να μ’ αφήσεις βέβαια βιαστικά...
Μα κάτι σκίρτησε μέσα σου το ξέρω
γιατί περίεργα με κοίταξες ξανά.
Άμστερνταμ, Άμστερνταμ κι απόψε με τρομάζεις
Άμστερνταμ, Άμστερνταμ τις μάσκες ξεσκεπάζεις
Άμστερνταμ, Άμστερνταμ να πιω δώσε μου πάλι
μια πεταλούδα κυνηγώ
με παρασέρνει στο κενό και πέφτω στο κανάλι.
Όχι δε θα μπω, όχι δε θα μπω
κι ας έχω τόσα να σε ρωτήσω.
Γιατί κατέληξες εκεί ενώ μπορούσες στη στιγμή
μοντέλο να`σαι ή σταρ.
Έχεις αδέρφια, γονείς που σ`αγαπάνε;
Σ’ απάγγιο στήθος δεν κούρνιασες ποτέ;
Για σένα όλα τα λεφτά εικόνισμα κι ασημικά
στα πόδια σου τα κάνω
μόνο στα χείλη σου απαλά να σε φιλήσω και μετά
να εξομολογηθώ...
Τις απαντήσεις μου θα πάρω και θα φύγω
μα όχι δεν μπαίνω, δεν έχω μπει ποτέ...
Με δέχτηκες γλυκά, μου 'βγαλες το σακάκι
ανέπνευσα βαθιά, ν’ αρχίσω να μιλάω
όμως δεν πρόλαβα ούτε λέξη να ξεστομίσω
γιατί η λευκή σου σάρκα
μου σκέπασε τα πάντα...
Κι έτσι έμαθα κι εγώ στο κόκκινο σοκάκι αυτό
μια νύχτα του Δεκέμβρη
ποτέ μου να μην μπλέκω πια
τα πάθη τα αισθηματικά με τη δουλειά...
Μα, σαν να δάκρυσες μου φάνηκε στην πόρτα
κι έτσι ποιος πρόδωσε ποιον, δεν ξέρω τελικά.