Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

΄Ασπρη ήταν η μέρα κατάσπρη,
και τα μαλλιά σου λυτά
Κι εσύ που έδινες οδηγίες στα πουλιά πως να πετάξουν,
κι οι άλλοι, οι νευρικοί πηγαινοέρχονται στην οδό Υμηττού.
Σκουπίδια και χώματα και υλικά απο κατεδαφισμένες στιγμές.
Ένας κάδος απορριμάτων...
σκουριασμένος, λερός, γεμάτος άχρηστες αλήθειες
εκεί που έστεκε πέρυσι η Αντιγόνη.
Τι.. και ποτέ ....
δεν υπήρξε.
Μιά αληθινή φαντασία.. κάτι σαν ψέμα.
Έλα να βάψουμε τα δέντρα
θα γίνουν πιο αληθινά...
φώναζε ο χυδαίος ποιητής του Μέτσ
αυτός με τις εμμονές.
Μα οι νεκροί του πρώτου αδιάφοροι
βολεμένοι μέσα στον ένοχο κήπο.
Ο Πειραιάς μου πλήγωσε τα μάτια
όταν είδα τα νησιά να γίνονται πλοία
και να σέρνουν τουρίστες πάνω στα νερά.
Η Αίγινα, η Ύδρα, Η Αμοργός
Η Μάρκου Μουσούρου,
Η Αλήθεια,
αφηρημένα ονόματα
στον κύκλο του "γνωστού".
Οι τεθλασμένες γραμμές του Σεπτέμβρη,
τα εκδικητικά φεγγάρια.
οι έξυπνες ζωές.
"Πόλεμοι" του καπνού
άχρηστες νίκες στην επιφάνια του νερού
οι ναυμαχίες του ασήμαντου.
Τώρα.... ξέρω καλά πόσο υποφέρει το κορμί
από το βάρος του σεντονιού .