Ασύμμετρα

Ασύμμετρα τα κύματα,
που να τραβούνε τάχα;
Έρωτας να τα καρτερεί,
μάνα ή πατέρας;

Σαν πόσα μυστικά να κουβαλούνε,
κάθε σταγόνα τους,
τι να ’ναι, δάκρυ, για ιδρώτας;

Ασύμμετρα οι καμπύλες τους,
κουρδίζουν του αέρα την πνοή,
τραγούδι κάνουν στην κορφή τ’ αλάτι,
σαν τις αλήθειες που πονάνε …

Σα νοστιμάδα του έρωτα, που σβήνει! …

Δίπλα το ένα στ’ άλλο,
ίδια αδέρφια, κοίταξέ τα!
Μ’ ασύμμετρα στο ίδιο χωνευτήρι,
στην ίδια θάλασσα και όμως! …

Ασύμμετρα τα βήματά μας πια
στο Γλαροπάτι,
ακόμα κι όταν έχουμε, κοινή πορεία!
Ούτε κι αυτός ο έρωτας,
δεν σμίγει τις σκιές μας έστω,
που πέφτουνε μολύβι λες,
στα μάτια μας που κουρνιαχτίζουν!

Ασύμμετρα στιχάκια μου,
σαν κύματα, σκιές, τραγούδια,
που στο χαρτί ανάκατ’ απλωμένα,
πασχίζετε υφαντές πουλιά,
κάποια ψυχή ανεμόδαρτη
να περμαζέψετε σε τούτη,
τη στερνή φωλιά … της Τέχνης! …

Κυριακή, 9 Φεβρουαρίου 2020 / 4:18 – 5:02 μμ

311