Φρίντριχ Νίτσε- Κι όμως

Στοιχεία για την αγορά χαλκού, Γιώργος Κοροπούλης, Τρίτο Πρόγραμμα.
«Καθετί το αποφασιστικό θεμελιώνεται σ΄ ένα "κι όμως"».

[gavrina]

Αυτό ακριβώς έδειξε ο Κλοσσοφσκί με εξαιρετικό τρόπο στο σχόλιό του για τον Νίτσε: την παρουσία της Stimmung ως υλικής συγκίνησης, συστατικής της πλέον υψηλής σκέψης και της πλέον οξυδερκούς αντίληψης. «Οι φυγόκεντρες δυνάμεις δεν αποφεύγουν για πάντα το κέντρο, αλλά το προσεγγίζουν εκ νέου για να απομακρυνθούν και πάλι απ΄αυτό: τέτοιες είναι οι σφοδρές ταλαντώσεις που αναστατώνουν ένα άτομο, ενόσω δεν αναζητά παρά μόνο το ίδιο το κέντρο του και δεν βλέπει τον κύκλο του οποίου το ίδιο αποτελεί μέρος · καθότι οι ταλαντώσεις το αναστατώνουν, επειδή η καθεμιά ανταποκρίνεται σε ένα άτομο διαφορετικό από εκείνο που αυτό νομίζει ότι είναι, από τη σκοπιά του ανεύρετου κέντρου. Γι΄αυτό και μια ταυτότητα είναι, ουσιαστικά, τυχαία, και μια σειρά ατομικοτήτων πρέπει να διαπεραστούν από καθεμιά ταλάντωση, ώστε η τυχαιότητα της μιας ή της άλλης να τις καταστήσει όλες αναγκαίες». Οι δυνάμεις έλξης και άπωσης, ακμής και παρακμής παράγουν μια σειρά εντατικών καταστάσεων με αφετηρία την ένταση=0, που χαρακτηρίζει το χωρίς όργανα σώμα («το περίεργο όμως είναι ότι κι εδώ χρειάζεται μια καινούρια συρροή, απλώς και μόνο για να σηματοδοτηθεί τούτη η απουσία»). Δεν υπάρχει το εγώ-Νίτσε, καθηγητής της φιλολογίας, που αίφνης χάνει τα λογικά του και φαίνεται να ταυτίζεται με άλλα περίεργα πρόσωπα · υπάρχει το νιτσεϊκό-υποκείμενο που περνά από μια σειρά καταστάσεων και ταυτίζει τα ονόματα της ιστορίας με τις καταστάσεις αυτές: όλα τα ονόματα της ιστορίας είμαι εγώ. Το υποκείμενο απλώνεται στην περίμετρο του κύκλου, που το κέντρο του έχει εγκαταλειφθεί από το εγώ. Στο κέντρο υπάρχει η μηχανή της επιθυμίας, η εργένικη μηχανή της αιώνιας επιστροφής. Υποκείμενο υπολειμματικό της μηχανής, το νιτσεϊκό-υποκείμενο αποσπά ένα τρόπαιο ευφορίας (Voluptas) από όλα όσα έθεσε σε κίνηση και που ο αναγνώστης είχε πιστέψει ότι ήταν απλώς το αποσπασματικό έργο του Νίτσε: «Ο Νίτσε νομίζει πλέον ότι επιδιώκει όχι την υλοποίηση ενός συστήματος, αλλά την εφαρμογή ενός προγράμματος...υπό τη μορφή υπολειμμάτων του νιτσεϊκού λόγου, που έχουν γίνει τρόπον τινά το ρεπερτόριο του θεατρινισμού του». Δεν έχουμε ταύτιση με πρόσωπα, αλλά ταύτιση των ιστορικών ονομάτων με ζώνες έντασης πάνω στο χωρίς όργανα σώμα · και κάθε φορά το υποκείμενο κραυγάζει: «Εγώ είμαι, είμαι, λοιπόν, εγώ!». Κανείς δεν δημιούργησε ποτέ τόση ιστορία όση ο σχιζό και κανείς με τον τρόπο που αυτός τη δημιουργεί. Καταναλώνει σε μια και μόνη φορά την παγκόσμια ιστορία.

Gilles Deleuze-Felix Guattari, Καπιταλισμός και Σχιζοφρένεια ( Ο Αντι-Οιδίπους), Εκδόσεις Πλέθρον, Μετάφραση Βασίλη Πατσογιάννη.

[ParmenionLekovic]

My dear teacher! My dear friend! I always bring you in my heart!

[seance-press]

Προσπαθώ να βρω το ποίημα, ξέρει κανείς τίτλο;