THC (TownHConnections) - Καταρακτώδης Βροχή

Album - Πάντα Μια Αγάπη
Track - 6

Lyrics:

Verse 1

Καταρακτώδης βροχή πουλιά πίσω από σύρματα
αναμένουν την κοινωνική βροντή
γυμνοί μέσα σε έρημο ψάχνοντας τροφή
τόση φασαρία μα η πόλη είναι βουβή
νεκροί απ’την απάθεια κάναν ανακοχή
θέλω να δω απόδραση σε κάθε φυλακή
κομμάτι μιας ολότητας οι ανέμελοι καιροί
δύσκολα ν’αναλύσεις μια έντονη στιγμή
πόσο μάλλον να προσφέρεις αυτό που απαιτεί
τι μου λες εσύ αλλάξαν οι καιροί
δεν ξέρω αν το τέλος είναι μόνο η αρχή
έφυγε το σώμα αθάνατη ψυχή
κάποτε αγώνα, τώρα την καλή
μονομάχοι στην αρένα μα η κερκόπορτα κλειστή
χάος στον ορίζοντα στο βάθος αστραπή
ποτίζουν τα φυτά με τοξική βροχή
ζώντας εκτός νόμου κάθε στιγμή
μάθε πως το σύστημα σε χρησιμοποιεί
γρήγορα και σύντομη να είναι η διαφυγή
τα δευτερόλεπτα περνούν μεσ’από σκέψεων ροή
αν πραγματικά αγάπησα αυτή ήταν η ζωή
δεν ξέρω αμα πρέπει μα θέλω νά’μαι εκεί
μέσα απ’τις σκιές είδα πρώτα την αυγή
ο ήλιος έχει δύσει απ’την ανατολή
πετώ γιατί μ’εκφράζει πάνω απ’όλα η δεύτερη στροφή και
χάνομαι μέσα σε δύνη αφήνομαι
γίνομαι ένα μ’αυτό που σιχάθηκες
δίνομαι μέσα στη μάχη νεκροί μονομάχοι
γκρεμίζουν τα κράτη στους δρόμους Βαγδάτη

Verse 2

Scarneck αλήτης μπάσταρδος κάτω απ’το ημίφως
καβατζομένος πάντα ανάμεσα από το πλήθος μήπως
σε βρίσκω δίπλα μου ή μήπως απεναντί μου
τ’αλάνια που έχω δίπλα μου θά’ναι πάντα μαζί μου
μη σπαταλάς το χρόνο δεν έχεις επιλογή
το τέλος έχει φτάσει μη στέκεσαι στην αρχή
πίσω απ’τα κάγκελα δε φυλακίστηκε καμιά ψυχή
είμαστε ελεύθεροι δαιμόνιοι άγγελοι και δε χωράμε πουθενά
η αφάν γκατέ της πόλης που σου τρώει τα σωθηκά
κι ας ίδρωσα δε λύγισα πολέμησα τα ζύγισα
εχθρούς που τους κυνήγησα
κανέναν δεν υποτίμησα τίμησα τους ανθρώπους μου
την οικογένειά μου έντονα την κάθε στιγμή
για να μη χάσω την υγειά μου να μη χάσω τη μιλιά μου και
δε σταματώ όπλο ο λόγος κι είναι ο λόγος που ποτέ δεν ηρεμώ
ο λόγος που ποτέ δεν ηρεμώ
κρατάω ακμαίο ηθικό για να μάθω κάτι ρωτώ
κι αν ηττηθώ σ’έναν αγώνα θα επανασυγκρωτηθώ
είναι φάση μας το χώσιμο επάνω στο ρυθμό
η ιδέα που ριζώθηκε στο δικό μας μυαλό
είναι σφαίρα καρφωμένη στο λαιμό
πώς να δεις στο τουνελ φως πώς
καρφιτσομένος στην tv ο φακός πλέον θολός πώς
να ξεφύγεις από το τριπάκι αν είσαι ακόμα νεκρός
πώς τα κατάφερες ρε άνθρωπε και μένεις σιωπηλός
συγκάτοικος στην τρέλα των καιρών
και είμαι ακόμη ζωντανός είμαι ακόμη μάχιμος
δύο μηδέν δεκατρία ο ρυθμός μας δυνατός