NULL. x SUKE - Περσεφόνη

Beat / Mix / Master: NULL. @ Hope Records

Χαίρε φίλε,
Το εκπέμπω από την Άβυσσο.
Το πάτημα ασταθές,
Άμετρο flow, κάπως άνισο.
Τα μάτια μου στο χώμα δεν κοιτάζουνε παράδεισο.
Υπάρχουμε ακόμα μ'ένα μέλλον κάπως άγνωστο.
Η Μούσα πεθαμένη με επισκέπτεται στο άκυρο,
Ψίθυροι για να γράψω κάτι μαύρο, όχι άχρωμο.
Σίγουρα από κάτω να με πάρει το παράταιρο μυαλό μου.
Υπεραναλύω πάντα και παρατηρώ.
Λίγο μιλώ,
Κι όταν με βλέπεις μάτια μου να σου μιλώ με την καρδιά μου
Μη με κόβεις, είναι σπάνιο.
Χαμογελώ όταν σε κοιτώ
Κι αν κάνω λάθος και σκεφτώ το αύριο
Χάρισε μου αυτό το βλέμμα σου το άγριο,
Στον ίσιο δρόμο για να μπω.
Οι μέρες μου ήταν δύσκολες,
Φλέρταρα το κενό.
Χειμώνας δίχως τέλος σ'έναν γκρίζο ουρανό.
Τα χρώματα μου στέρησαν όσοι μηδέν κοινό έχουν με μένα,
Δεν ξεχνώ.
Ο νους πια τρυπημένος από benzo,
Συκώτι χαραγμένο, σώμα ταλαιπωρημένο,
Μα θυμάμαι
Αυτούς που δείξαν πλάτη στα "πονάμε" μας
Και γίναν τα "πονάμε", "πια δε νιώθω, μα φοβάμαι".
Είδα καθρέφτες μες στα μάτια μου να σπάνε.
Συλλέγοντας κομμάτια να ξυπνάω ή να κοιμάμαι
Και γράφοντας κομμάτια, προς το τέλος να με πάνε
Κι ιστορίες που στο τέλος οι ασθένειες νικάνε.
Κι οι μέρες μας στο βάλτο.
Για μας τους ασθενείς έχει "περίμενε",
Για πόσο όμως;
Πεινάμε να ζήσουμε τα στερημένα μας
Κι όλο στη λάσπη θα μας βρεις
Αν πέφτει αστείρευτη βροχή,
Γιατί διψάμε να παίξουμε με όρους ξήγα από την αρχή
Κι αυτό το άδοξο τέλος να πάρει πάλι αναβολή
Για τον ερχόμενο χειμώνα.
Πού τέτοια τύχη; Μα υπάρχουμε ακόμα.

Άλλη μια αυγή ξημερώνει.
Τίποτα δε με πληγώνει.
Ό,τι πια δε με σκοτώνει,
Με φέρνει πιο κοντά στο μπαλκόνι.
Μέσα στο πλήθος και μόνοι.
Τίποτα δε με πληγώνει.
Πόσοι με νιώθουν; Είσαι η μόνη,
Αγαπητή Περσεφόνη.

Είμαστε νήματα, περιπλεκόμενα
Σχήματα από πηλό που κάνουν όνειρα.
Στα Σόδομα το άνδρο μας.
Είναι δοκίμια εξόριστων τα όπλα μας.
Οι ανήθικοι και άμορφοι,
Αλκοόλ βρωμάν τα χνώτα μας.
Ο Έρεβος αδερφός.
Είμαστε νύχτα που οφείλει να γεννήσει το φως.
Αυτά που γράφουμε ωδή στην Περσεφόνη και στον άδειο της θρόνο.
Γεμάτος πόνο είναι ο κόσμος αυτός.
Είμαστε η χείρα που κρατά κεραυνό.
Θηρία ανήμερα, δε μας μεταμορφώσαν σ'αμνό.
Οι πλανόδιοι μουσικοί, το μαγικό μας αυλό.
Συνθέτουμε τους ήχους για να βάλεις μυαλό.
Ο πηλός δε συμβιβάστηκε,
Τη Φλόγα άρπαξε,
Τη μοίρασε στον κόσμο να διδάξει πυγμή.
Τώρα στον Καύκασο, δεμένος,
Το συκώτι του να τρώνε κάτι δήμιοι αετοί.
Μα δε με νοιάζει σου λέω.
Διατίθεμαι να δώσω όλο το "είναι" μου
Με πρόφαση να ανάψω πυρκαγιά στην πιο ρηχή μου αυταπάρνηση.
Αυτός ο πόνος είναι μόνο μια ανάμνηση.
Αυτή η μάζα από πηλό που συντελλεί μια κοινωνία, που από φόβο τα παράτησε.
Εμένα όμως με σμίλεψε, δε μ'άγγιξε.
Ο φόβος είναι γόνος αδυνάμων και δε μοιάζουμε.
Αυτά τα γνωμικά θα γίνουν κόλαση αγγέλων στο ξημέρωμα.
Είμαστε άνθρωποι,
Κοινώς ένα κουτί απ'την Πανδώρα που από φόβο πάλι άνοιξε
Κι όλα τα δεινά μας χάρισε.
Μας δώρισε την ελπίδα και τον θάνατο.
Το μέλλον είναι αβέβαιο κι αυτό το κάνει άτρωτο.
Μα εγώ θα μάχομαι.
Είμαι ιδέα αλεξίσφαιρη κι αυτό με κάνει αθάνατο.

Άλλη μια αυγή ξημερώνει.
Τίποτα δε με πληγώνει.
Ό,τι πια δε με σκοτώνει,
Με φέρνει πιο κοντά στο μπαλκόνι.
Μέσα στο πλήθος και μόνοι.
Τίποτα δε με πληγώνει.
Πόσοι με νιώθουν; Είσαι η μόνη,
Αγαπητή Περσεφόνη.

Τίποτα δε με πληγώνει.

Προπαγάνδα:

0-0=0