ΤΟ ΣΚΥΛΑΚΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ - ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

ΤΟ ΣΚΥΛΑΚΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ - ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Το Σκυλάκι των Χριστουγέννων
Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα μικρό χωριό γεμάτο χιόνι και χριστουγεννιάτικα φωτάκια, ζούσε ένα μικρό σκυλάκι. Ήταν λευκό σαν το χιόνι και είχε μια μικρή μαύρη κηλίδα στη μύτη του, σαν να είχε λερωθεί με σοκολάτα. Το όνομά του ήταν Σπίθας, και ζούσε μόνο του κάτω από μια μεγάλη γέφυρα.

Ο Σπίθας περνούσε τις μέρες του ψάχνοντας για φαγητό και χαζεύοντας τα παιδιά που έπαιζαν στο χιόνι. Ήθελε τόσο πολύ να έχει κι αυτός μια οικογένεια, να τον κρατάνε ζεστό και να παίζουν μαζί του. Αλλά κανείς δεν τον είχε προσέξει. Ήταν τόσο μικρός που συχνά τον μπέρδευαν με έναν σωρό από χιόνι.

Μια παραμονή Χριστουγέννων, καθώς οι καμπάνες της εκκλησίας χτυπούσαν και τα φώτα στα σπίτια έλαμπαν, ο Σπίθας ένιωσε πιο μόνος από ποτέ. Ήταν πολύ κρύο, και το μικρό του σώμα έτρεμε. Αποφάσισε να ψάξει για ένα ζεστό μέρος.

Περπάτησε μέχρι το κέντρο του χωριού, όπου υπήρχε μια μεγάλη χριστουγεννιάτικη αγορά. Οι άνθρωποι γελούσαν, τραγουδούσαν και έπιναν ζεστή σοκολάτα. Στη μέση της πλατείας, στεκόταν ένα πανέμορφο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ο Σπίθας πλησίασε και κουλουριάστηκε κάτω από τα κλαδιά του, ελπίζοντας ότι κανείς δεν θα τον διώξει.

Τότε, ένα μικρό κορίτσι, η Άννα, που περπατούσε με τους γονείς της, τον είδε. "Μαμά, μπαμπά, κοιτάξτε! Ένα σκυλάκι!" φώναξε.

Η Άννα γονάτισε και άπλωσε το χέρι της. "Γεια σου, μικρέ. Είσαι μόνος σου;"

Ο Σπίθας σήκωσε τα μεγάλα, λυπημένα του μάτια και κούνησε την ουρά του διστακτικά. Η καρδιά της Άννας γέμισε αγάπη.

"Μπορούμε να τον πάρουμε μαζί μας;" ρώτησε τους γονείς της.

Οι γονείς της την κοίταξαν, και ο μπαμπάς της είπε: "Αν δεν έχει σπίτι, δεν μπορούμε να τον αφήσουμε μόνο του τη νύχτα των Χριστουγέννων."

Η μαμά της έβγαλε ένα παλτό και το τύλιξε γύρω από τον Σπίθα για να τον κρατήσει ζεστό. "Θα έρθει μαζί μας," είπε χαμογελώντας.

Από εκείνη τη στιγμή, η ζωή του Σπίθα άλλαξε. Έγινε μέλος της οικογένειας της Άννας και έζησε το πιο ζεστό, αγαπημένο και χαρούμενο Χριστούγεννα που θα μπορούσε να φανταστεί.

Και κάθε χρόνο, την παραμονή των Χριστουγέννων, ο Σπίθας καθόταν κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο του σπιτιού και κουνούσε την ουρά του, ευγνώμων που είχε βρει την οικογένειά του.

Το τέλος. 🎄🐾