Historische foto 2 Einde oorlog

Ben jij mijn pappie?
Na de capitulatie van Japan wachten veel kinderen binnen en buiten de kampen op de terugkomst van hun vader. Ieder kind heeft zijn eigen herinneringen of zelfs nog geen herinneringen. Ze leren vader kennen via die ene foto, waar ze met moeder iedere avond bij bidden of waarbij moeder over hem vertelt. De verwachtingen zijn na de capitulatie dan ook hooggespannen, want hun ‘echte’ vader kan nu ieder moment het kamp inlopen. De kinderen staan op wacht en zodra er een man komt, vragen ze: ‘Ben jij een pappie’?
De vreugde is groot als vader daadwerkelijk het kamp komt binnenlopen. Zoals bij dit meisje. We zien een gelukkige hereniging. Het verdriet is groot als in plaats van vader een overlijdensbericht wordt bezorgd door het Rode Kruis. En dat gebeurde maar al te vaak.
Voor veel kinderen blijkt pappie een vreemde te zijn en helemaal niet die lieve man waarover moeder vertelde of hoe zij zich hem herinnerden. Soms is de vader door zijn eigen oorlogservaring gebroken, gewelddadig en onthecht. Na de vreugde van de hereniging, breekt een volgende fase aan: een van hechting, van elkaar opnieuw leren kennen, maar soms ook weer een van scheiding.