ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ ΤΖΕΛΑΣ ΧΑΤΖΗΣ Προκάτοχός του 1937 1951 - Στον ύμνο τωνΤριών Παίδων του Μεγάλου Σαββάτου

[petroschristodoulou]

Ο μακαριστός Μιχαήλ Χατζής ήταν Θεολόγος καθηγητής και πρωτοψάλτης στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών από το 1937 μέχρι το 1951.
Η θερμή και υποβλητική φωνή του, τόσο στο μέλος όσο και στην απαγγελία των αναγνωσμάτων, προκαλούσε ρίγη συγκινήσεως και διάθεση βαθιάς κατάνυξης σε όλους όσους τον άκουγαν από τον νεοσύστατο τότε ραδιοσταθμό των Αθηνών. Το ύφος του βασιζόταν στην απλοποίηση και την εκλαΐκευση των εκκλησιαστικών ύμνων που είχε υιοθετήσει ο Σακελλαρίδης και το σύστημα αυτό εδραιώθηκε σε όλο τον ελληνικό χώρο ακόμη και στην Κύπρο.
Αν επαληθεύουν, ειρήσθω εν παρόδω, τα όσα έχουν αναφερθεί από τον πρώην πρωτοψάλτη της Παναγίας της Φανερωμένης Λευκωσίας μακαρίτη Σ. Τομπόλη σε συνέντευξή του που μεταδόθηκε από το ΡΙΚ, κατά τα τέλη της δεκαετίας του 80, τότε αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας το σημείο κατάπτωσης που είχε περιπέσει τότε η εκκλησιαστική μας μουσική. Ο αείμνηστος Σώζος Τομπόλης, λοιπόν, και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Πρίγγος εξετάστηκαν το 1933, στην Αθήνα, ενώπιον των Ψάχου, Κωστή Νικολάου και γιατρού Παπανικολάου εκ μέρους της εκκλησιαστικής επιτροπής του ναού και επιλέχθηκε – αν είναι δυνατόν- ο πρώτος για την προρρηθείσα θέση.
Επειδή ο αείμνηστος Χατζής δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις επανειλημμένες εκκλήσεις του αοίδίμου Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος για να εγκαταλείψει το ξενότροπο ψάλσιμο και να ψάλλει σύμφωνα με την βυζαντινή παράδοση, ο Αρχιεπίσκοπος, όπως έχει αναφερθεί και αλλού, τον αντικατέστησε με τον Σπύρο Περιστέρη.
Στη συνέχεια έψαλε στον Πανεπιστημιακό Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου γνωστόν ως Καπνικαρέα από το 1951 μέχρι το 1975. Εκδήμησε στις 15-3-1981 και γενικά ομιλούντες υπηρέτησε την εκκλησία με ένα πηγαίο θρησκευτικό φρόνημα και θεμελίωσε ένα ύφος και ήθος στη ψαλτική που απέβλεπε κυρίως, κατά την άποψη του ιδίου και των μαθητών του, στην προβολή του νοήματος των ύμνων.
Μπροστά στα πλουσιοπάροχα στοιχεία που συνέθεταν τη «προσωποδυναμική» του Χατζή που επέδρασε «ευεργετικά» πάνω στον ελληνορθόδοξο λαό αντιστάθηκε από τον Απρίλιο του 1951 η υπερκόσμια φωνή Περιστέρη και οι αστείρευτες γνώσεις του . Έτσι το σύστημα Σακελλαρίδη εγκαταλείφθηκε σιγά -σιγά και οριστικά τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, και αλλού.

[ΓιώργοςΛουπάσης]

Και τον π. Ευάγγελο γνώρισα μέσω των ραδιοφωνικών μεταδόσεων από τη Μητρόπολη Αθηνών. Δεν ήξερα ούτε το όνομά του (μέσω των αναρτήσεών σας, κύριε Χριστοδούλου, έμαθα περισσότερα). Ανεξίτηλη μένει στη μνήμη μου η μοναδικής χροιάς φωνή του. Μάλιστα, διατηρούνται σαν να πρόκειται για χθεσινά ακούσματα δύο υψηλού κάλλους περιπτώσεις: οι στίχοι από τον ὑμνο των Τριών Παίδων του Μ. Σαββάτου και η ανάγνωση του Ευαγγελίου του Όρθρου της Μ. Τρίτης (εσπέρας Μ. Δευτέρας) με τα καταιγιστικά "ουαί" και με την ανατριχιαστική κατάληξη "Ιερουσαλήμ Ιερουσαλήμ, ποσάκις ηθέλησα...". Ευχή μου είναι να υπάρχουν και άλλες ηχογραφήσεις με τη φωνή του π. Ευαγγέλου.