filmov
tv
The Sound of Silence ... Simon & Garfunkel ...(with greek subtitles)

Показать описание
Music and lyrics: Paul Simon and Art Garfunkel ( 1964 )
Hello, darkness, my old friend
I’ve come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision
That was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence
In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone
Beneath the halo of a street lamp
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed
By the flash of a neon light
That split the night
And touched the sound of silence
And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs that voices never share…
And no one dare
Disturb the sound of silence.
“Fools,” said I, “you do not know
Silence like a cancer grows.”
“Hear my words that I might teach you,
Take my arms that I might reach you.”
But my words like silent raindrops fell,
And echoed in the wells of silence.
And the people bowed and prayed
To the neon god they made.
And the sign flashed out its warning
In the words that it was forming.
And the signs said:
“The words of the prophets
Are written on the subway walls
And tenement halls,
And whisper’d in the sound of silence.”
....................................................................
Γεια σου σκοτάδι παλιέ μου φίλε…
ήρθα να μιλήσω μαζί σου πάλι
επειδή ένα όραμα που γλίστρησε απαλά
άφησε μέσα μου τους σπόρους του ενώ κοιμόμουν.
Και το όραμα που φυτεύτηκε στο μυαλό μου
παραμένει ακόμα
μέσα στον ήχο της σιωπής
Σε ανήσυχα όνειρα περπάτησα μόνος.
Στενά πλακόστρωτα δρομάκια
κάτω από την άλω μιας λάμπας του δρόμου.
Ανασήκωσα τον γιακά μου στο κρύο και την υγρασία
όταν τα μάτια μου αιχμαλωτίστηκαν από μια λάμψη νέον
που χώριζε τη νύχτα
και άγγιξε τον ήχο της σιωπής.
Και στο γυμνό φως είδα
δέκα χιλιάδες ανθρώπους ίσως και περισσότερους
ανθρώπους να συζητούν χωρίς να μιλάνε
ανθρώπους να ακούν χωρίς να αφουγκράζονται
ανθρώπους να γράφουν τραγούδια που οι φωνές δεν θα μοιραστούν
αφού ποτέ κανείς δεν τόλμησε
να σπάσει τον ήχο της σιωπής.
«Ανόητοι είπα, δεν ξέρετε
πως η σιωπή μοιάζει με καρκίνο που μεγαλώνει
ακούστε τα λόγια μου θα μπορούσα να σας διδάξω
πάρτε τα χέρια μου θα μπορούσα να σας αγγίξω»
Μα οι λέξεις μου
βουβές βροχοσταγόνες έπεσαν
και αντήχησαν στα πηγάδια της σιωπής.
Και οι άνθρωποι υποκλίθηκαν και προσευχήθηκαν
στο νέο Θεό που έφτιαξαν.
Κι η λάμψη άστραψε τις προειδοποιήσεις της
και παίρνοντας τη μορφή λέξεων
το φως είπε :
«Τα λόγια των προφητών είναι γραμμένα
στους τοίχους του υπογείου
και σε φτωχικά δωμάτια
και ψιθυρίζονται μέσα
στους ήχους της σιωπής»
Hello, darkness, my old friend
I’ve come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision
That was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence
In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone
Beneath the halo of a street lamp
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed
By the flash of a neon light
That split the night
And touched the sound of silence
And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs that voices never share…
And no one dare
Disturb the sound of silence.
“Fools,” said I, “you do not know
Silence like a cancer grows.”
“Hear my words that I might teach you,
Take my arms that I might reach you.”
But my words like silent raindrops fell,
And echoed in the wells of silence.
And the people bowed and prayed
To the neon god they made.
And the sign flashed out its warning
In the words that it was forming.
And the signs said:
“The words of the prophets
Are written on the subway walls
And tenement halls,
And whisper’d in the sound of silence.”
....................................................................
Γεια σου σκοτάδι παλιέ μου φίλε…
ήρθα να μιλήσω μαζί σου πάλι
επειδή ένα όραμα που γλίστρησε απαλά
άφησε μέσα μου τους σπόρους του ενώ κοιμόμουν.
Και το όραμα που φυτεύτηκε στο μυαλό μου
παραμένει ακόμα
μέσα στον ήχο της σιωπής
Σε ανήσυχα όνειρα περπάτησα μόνος.
Στενά πλακόστρωτα δρομάκια
κάτω από την άλω μιας λάμπας του δρόμου.
Ανασήκωσα τον γιακά μου στο κρύο και την υγρασία
όταν τα μάτια μου αιχμαλωτίστηκαν από μια λάμψη νέον
που χώριζε τη νύχτα
και άγγιξε τον ήχο της σιωπής.
Και στο γυμνό φως είδα
δέκα χιλιάδες ανθρώπους ίσως και περισσότερους
ανθρώπους να συζητούν χωρίς να μιλάνε
ανθρώπους να ακούν χωρίς να αφουγκράζονται
ανθρώπους να γράφουν τραγούδια που οι φωνές δεν θα μοιραστούν
αφού ποτέ κανείς δεν τόλμησε
να σπάσει τον ήχο της σιωπής.
«Ανόητοι είπα, δεν ξέρετε
πως η σιωπή μοιάζει με καρκίνο που μεγαλώνει
ακούστε τα λόγια μου θα μπορούσα να σας διδάξω
πάρτε τα χέρια μου θα μπορούσα να σας αγγίξω»
Μα οι λέξεις μου
βουβές βροχοσταγόνες έπεσαν
και αντήχησαν στα πηγάδια της σιωπής.
Και οι άνθρωποι υποκλίθηκαν και προσευχήθηκαν
στο νέο Θεό που έφτιαξαν.
Κι η λάμψη άστραψε τις προειδοποιήσεις της
και παίρνοντας τη μορφή λέξεων
το φως είπε :
«Τα λόγια των προφητών είναι γραμμένα
στους τοίχους του υπογείου
και σε φτωχικά δωμάτια
και ψιθυρίζονται μέσα
στους ήχους της σιωπής»
Комментарии