Yalnızlık

Beğendiğiniz videolara "Teşekkürler" butonuna basıp bağış yollayarak destek olabilirsiniz. Herkese teşekkürler.

[turalshukurlu]

Benim de 20-30 yaşlarım yalnızlıkla geçti. 30'lu yaşlarımda öyle devam ediyor. Ömrümde ilk defa beni anlatan birini gördüm bu videoda. Aynı düşüncedeyiz. Ben Azerbaycan'lıyım. Bu ülkede de toplum insanı yalnızlığa mahkum ediyor. Dünyanın en büyük şanssızlığı, hasta ve anlayışsız toplumda yaşamak zorunda olmaktır.

[mustafabal]

33 yaşımdayım sadece ben böyle hissediyor ve davranıyor sanıyordum

[eylulgulmez]

Benim yalnızlığım Orhan abinin de dediği gibi hem zoraki hem istek olarak yalnızdım. Küçüklüğümden beri yalnızdım. Elime telefon tablet verip çocukluğumu çöp ettiler. Mahallede 1 tane arkadaşım yoktu ve hala yok. 14 yaşındayım ve bu yaşıma kadar kardeşim bile olmadı. İlkokulda hem zorbalığa uğradım hem dışladılar beni. İnsanlara bakıyorum hepsi çok saçma konuşuyorlar. Ne bi annemle ne de babamla vakit geçirebiliyorum. Anneannemgil yandaki evde, üstte dayımgil var çıldırıcam her gün misafir diye ben hiçbir zaman ebeveynlerimle oturup konuşmuş biri değilim. Bunu yapmaya yeltendiğim an bile beni kendilerinden uzaklaştırıyorlar. Bu evde yük gibi hissediyorum sanki be bu evde bir hiçim yaptığım hiçbir şey değer görmüyor. Küçüklükten beri kavganın eksik olmadığı bir yer burası. Küçüklüğümden beri herkese beslediğim bir kinim var herkesi kendimden uzaklaştırıyorum, kimsenin yanıma gelmesini istemiyorum ve hep kendimi etrafımdakilerden uzaklaştırıyorum. Kendimden de çevremdekilerden de bıktım neden ben bu yaşta mesleğimi düşünmem gerekirken bunları düşünüyorum? Neden?

[umitrecep]

“Kimse tarafından anlaşılmayan bir insan, her zaman yalnız kalmaya mahkûmdur.”

[lazziya]

20 yaşında bir erkeğim ve ilkokula başladigimdan beridir yalnızım liseyi bitirdim universiteyo bitirdim ve hic dost sevgilim olmadi belki inanmasi guc gelebilir ama suan bir tane bile arkadasim yok bunun sebebi eziklik felan degil 13 yasimdan beridir calisip kendi parami kazaniyorum ve iletisim becerim yuksek ama cevremdeki insanlarin sohbetleri ilgimi cekmiyor insanlarin iğrenc cinsel deneyimleri ve spor siyaset sohbetleri hic bir zaman ilgimi cekmedi ve her zaman kendimi yalnizliga ittim belki sizin gibi 30 yasimda da yalniz olacagim ama asla uzulmuyorum bu durumdan kitap okuyorum tek basıma film seyrediyorum
Tek basima yemek yapiyorum ben gucluyum baska bir insan beni mutlu edemez aksine mutsuz eder
Charles bukowski ninde degigi gibi
- tek başıma kahkaha atmaya başladıģımdan beridir kimsenin varlığına ihtiyaç dumuyorum.

[kenan]

41 yaşında bir abinim yaşadığım hayatın birebir aynısını yaşıyorsun Allah içimize huzur versin.Abone oldum takipteyim.

[denisethegood]

İçedönük, hayatı boyunca yalnız olmayı tercih eden biriyim; okulda çok arkadaşım vardı ama kendimi kimseye yakın hissetmedim, hep uzaylıyım hissi var. İnsanların olduğu ortamda onları izlemeyi seviyorum ama onların arasına karışmak istemiyorum. Özellikle sosyal beklentiler insanı yalnız hissettiriyor. İlla ki arkadaş grubun olacak, illa ki her yere biriyle gitmen gerek, illa ki bütün gün telefonda arkadaşlarında konuşman lazım. Son dönem hastaneye çok sık gitmem gerekiyor, herkes en az 2-3 kişi gelmiş, tek olan azınlıkta telefonda tüm medikal geçmişleri hakkında konuşuyorlar. Çok güzel bir işim varken oradaki insanlarla takılmayı sevdim ama sonraki işimde mobbing olunca yine yalnızlığın değerini anladım. Gerçi yalnız değilim, kafamda binbir hikaye, konuşma, ve özellikle hayvanlar ve doğa. Kedilerim benim en iyi dostlarım

[africanus]

Yalnızlığın en kötü yanı da seni sürekli sinirli yapması. Sürekli kaşlarını çatmaktan gözlerinin ağrıması; her şeye içten içe burun kıvırmak, insanların yaptığı her basit eyleme bile tiksintiyle bakmak, ne kadar eyleme geçip bir şeyler yapmak isteyip kendini şartladıktan sonra kısa süren bir umutla kendini kandırsan da, sonucun yine hüsrana uğraması. Beyin kendini korumak için ara ara umut pompalasa da bir işe yaramıyor bence, sadece acıyı erteliyor. Gerçekten gen çoğu şeyi belirliyor, karakterden tut nasıl yaşayacağına kadar. Bi de buna ülkenin durumu, ekonomi, sosyal anksiyete, gelecek kaygısı da eklenirse daha da çıkılmaz bir hal alıyor. 22 yaşında bir gencim bu yalnızlık ve anksiyete üniversite yıllarımda daha da arttı. Hiçbir şeyden zevk almaz oldum. Hiç kimse ile ilişki geliştirmek istememeye başladım. Her şeye karşı bir duyarsızlık ve eylemsizlik var. Bu hale gelmemde ne kadar benim elimde olmayan etkenler varsa da yine suç bende gibi geliyor. Belki de biz çok abarttık bireyselliği, kendi yolunu seçmeyi, belki de kaderimizi belirleyen tamamıyla bizden bağımsız olan genimizdir. Bu aralar çok düşünüyorum bunları, benim gibi bu durumda olanları görüp yorumlarını okumak bir nebze de olsa yalnız hissettirmiyor fakat düşününce, aslında yalnızlığımız bile bize özgü değil, yine yalnız değiliz. Videonu gözlerim dolarak izledim abi. Umarım bazı şeyleri değiştirebiliriz şu hayatta.

[Kova_Burcu_Erkegi]

*_ANNE BABA_** yorumu müthişti, sırf bununla alakalı video veya canlı yayın gelsin lütfen.*

[RedPolina]

Yalnızlığa alıştıkça insanlara tahammül edemiyor oluyorsun ve yalnızlık keyif vermeye başlıyor.insan olarak sosyal varlıklarız, ihtiyacımız da var.Asosyal olmak sorun değil evet ama bu depresyonu da tetikliyor. Anlaşabildiğimiz insanlara denk gelebilmemiz zor fakat imkansız değil.

[iorakci]

23 yaşında bir kardeşin olarak aynı noktadayım. Belki geçer diyorsun geçmiyor, neye elini atsan boka sarıyor. Dışarıda ki insanları görünce imreniyorum benim neyim eksik diyorum kendi kendime en azından yanında birileri var bir şeyler yapıyorlar, sonra bir öfke geliyor bir şeylere veya birine patlamak istiyorum ama şöyle bir düşününce anlamsız geliyor. İnancım da kalmadı bu yüzden, sabah gözümü açmak için hiçbir sebebim yok ama kafama sıkacak cesaretim de yok. Kalbim de, ruhum da taşlaştı artık. Belki birazcık sevgi görseydim kendimi normal hissetseydim her şey daha farklı olabilirdi. Bi ara video edit işi yapıyordum fiverr'dan az çok para geçiyordu elime ama onunla bile yapacak bir şeyim yoktu, gereksiz şeyler alıp harcadım. Bu yüzden kılımı kıpırdatasım gelmiyor artık çünkü ne yaparsam yapayım hiçbir şey yapmamış gibi ortada kalıyorum. Artık bu noktadan sonra iyi şeyler olsa bile hayatımda beni değiştireceğine inancım yok, içten içe bu yalnızlıktan hiçbir şekilde kaçamayacağımı biliyorum. Nasıl bir illetse artık ne yaşatıyor, ne öldürüyor. Kafayı yiyeceğim artık diyorsun, yok o da olmuyor. Hiç doğmamış olsaydım keşke başıma gelebilecek en iyi şey olurdu. Anamızın babamızın 5 dakikalık zevklerinin ceremesini biz çekiyoruz ömür boyu.

[melihonur]

Muhteşem bir video olmuş Orhan ağzına sağlık

[MoTiMix]

Bu kadar insan yalnızken neden bu kadar insan yalnız

[MDLoo]

"Güvensiz kalplerimizi karaktersiz insanlara borçluyuz." diyor üstad Bukowski

[hb]

Dediğin gibi çocukken kıyıda köşede kalanlardan biri de benim. Arkadaş grubunda en son kurtarılacaklar listesindeydim. Bir yerde toplantı olacağı zaman en son beni çağırırlardı ya da hiç çağırmazlardı. Çocukluğumdan bu yana hep böyle oldu ve en sonunda yalnızlığı tercih ettim. Sonuç; depresyon. Sanırım biz depresyon hastalarının en büyük ortak noktası toplum tarafından kabul görmemek.

[oguzhan]

Sizin yaşdığınız yalnızlığı yaşamak gerçekten zor. Etrafımdaki insanların yaşadığı kayıplardan ve bu kayıplardan çektikleri acılardan yola çıkarak, insanın ıssız olan bir varlık olduğunu, mutlak olarak herhangi bir şeye sahip olabilen bir varlık değil; sahip olduğunu zannettiği her şeyi her an kaybedebilecek olan bir varlık olduğunu anladım yıllar önce. Bunu anladıktan sonra da kaybetmenin ve yalnızlığın mutlaklığını içselleştirdim. Ayrıca küçüklüğümden beri yüksek yerlere tırmanıp yalnız başıma etrafı seyretmeyi sevdiğimi hatırlıyorum. Yalnız başıma oynamak, dışarı çıkmak hiçbir zaman sorun olmamıştı. Küçüklüğümde de kendine yetebilen bir çocuktum. Tercih edilen bir yalnızlığı yaşamak beni hiçbir zaman yıpratmadı.

[shockm.s]

küçüklüğümden beri yalnızım, bazen benim mallığımdı şimdide yaşıma göre çok olgun olduğumu söylüyorlar. okuldada yalnızım zaten okulda yalnız olmam gerek çünkü yaşıtlarımın çoğunun neden bu kadar boş olduğunu anlayamıyorum, zaten istemediğim bi yerdeyim birde salakça arkadaşlıklarla uğraşmak içimden gelmiyor. beni anlayan biri vardı çok iyi anlaştığım, eskiden aramızın kötü olduğunu hatırlayıp soğudu, benim hislerimi düşüncelerimi anlayan biri bile bir anda bu kadar soğuyabiliyorsa ... ilgilendiğim bi bölüm var orada kendimi geliştirip yurt dışına çıkmak istiyorum, yurt dışına çıkamazsam kendimi siber güvenlikte geliştirmenin de anlamı kalmaz çünkü benim işimi yapacağım zamanlarda ülkede teknoloji haram kılınır. okuduysanız teşekkür ederim biraz boş yapmış olabilirim.

[sezaikozlar]

O kadar içim de olan konulara ve düşündüm fikirlere değiniyorsun ki cidden zevkle dinliyorum . Şuan fakirsen yanlızsın artık bu dünya da ben kendimi PC oyunlarina, spora ve kitaplara gömdüm artık. Senin yaptığın şeyi isteyerek yapıyorum suanlik pişman değilim. İnsanlıktan ve ülke den o kadar bıktım ki buna itildim.Neden diye sorarsan herkes fazla egolu geliyor ve yanlız iken daha iyi hissediyorum . çünkü başka birinle iken egolarını tatmin aracı olarak gidiyor bir yerden sonra ilişkiler. Bir sürü başka ülkeden insanlarla konuştum cidden bizim millet kadar egolu hiç değiller . Köylü diye küfrün olduğu bir ülkeden birşey beklemiyorum ben .kime insan gibi davrandiysam tepeme çıktılar umarım bir gün ben de siktir olup gidebilirim .

[aeron]

Hocam o kadar doğru o kadar içten konuşuyorsun ki kendimi izledim videoda adeta. Hislerini çok güzel boşaltmışsın videoya.Ben kendimi bildim bileli gerek arkadaşlık gerek aşk meşk ilişkileri konusunda hep başarısızdım hep yalnızdım, bugüne kadar bir kişi elimden tutup neden böylesin, üzülme bu da geçer diyenim olmadı. En çokta ne üzüyor beni onu da söyliyeyim, ben bu anasını sattığımın dünyasında çalışıp çabalarken, kendimi çoğu alanda geliştirmeye, düzgün, efendi, topluma faydalı bir insan olmaya çalıştıkça toplum adeta beni sırtından atıyo, uzaklaştırıyo bende bu toplumun içine girmeye hiç hevesli değilim...

[tolgahan]

Çok doğru yerlere temas etmişsin yine üstad