Κάπου πάνω από το Μίσιγκαν μια αποικία από πεταλούδες μονάρχες

Показать описание

Φθινόπωρο. Κάπου πάνω από το Μίσιγκαν μια αποικία από πεταλούδες μονάρχες, που ανέρχεται σε έναν πληθυσμό μεγαλύτερο από δεκαπέντε χιλιάδες, ξεκίνα για την ετήσια μετανάστευση της προς τον νότο. Σε ένα διάστημα δύο μηνών, από το Σεπτέμβριο ως το Νοέμβριο, θα μετακινηθούν, με ένα χτύπημα των φτερών κάθε φορά, από το νότιο Καναδά και τις Ηνωμένες πολιτείες σε τμήματα του κεντρικού Μεξικού, όπου θα ξεχειμωνιάσουν.

Οι πεταλούδες κουρνιάζουν ανάμεσα μας, πάνω στο περβάζια των παραθύρων και στους φράκτες από συρματόπλεγμα, στα σκοινιά της μπουγάδας που δονούνται ακόμη από το βάρος των ρούχων που μόλις απλώθηκαν, πάνω στο γαλάζιο καπό μιας ξεθωριασμένης Σεβρολέτ, με τα φτερά τους να διπλώνουν αργά, λες και τα μαζεύουν, πριν δώσουν μία και βρεθούν στον αέρα.
Αρκεί μία και μόνο νύχτα παγωνιάς για να εμφανίσουν μια ολόκληρη γενιά. Άρα η ζωή είναι ζήτημα χρόνου, κατάλληλης στιγμής.

[....]
…στην τρίτη δημοτικού με τη βοήθεια της κυρίας Κάλαχαν που δίδασκε αγγλικά ως δεύτερη γλώσσα, διάβασα το πρώτο βιβλίο που αγάπησα ένα παιδικό βιβλίο με τίτλο Thunder cake (...)
Στην ιστορία, όταν ένα κοριτσάκι και γιαγιά του διακρίνουν μια καταιγίδα να κοχλάζει στον πράσινο ορίζοντα, αντί να αμπαρωθούν καρφώνοντάς σανίδες σε πόρτες και παράθυρα, καταγίνονται να φτιάξουμε ένα κέικ. Η πράξη αυτή, η παράτολμη μα θαρραλέα άρνηση της κοινής λογικής, με απογείωσε. Καθώς η κυρία Κάλαχαν καθόταν πίσω μου, με το στόμα της στο αυτί μου, η δίνη της γλώσσας της με ρούφηξε βαθύτερα. Η ιστορία ξετυλίχτηκε, η καταιγίδα με σκέπασε καθώς εκείνη μιλούσε, και έπειτα με σκέπασε άλλη μια φορά καθώς επαναλαμβάνα τις λέξεις.
Να ψήνεις ένα κέικ να είσαι στο μάτι του κυκλώνα· να ταΐζεις τον εαυτό σου ζάχαρη πάνω στην κόψη του κινδύνου.

*Απόσπασμα από το
Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι του Ocean Vuong από εκδόσεις Gutenberg