TABURO BOTA - ΜΑΡΙΛΕΝΑ

Από τον δίσκο ΄΄Taburo Bota - Σπίρτα σε Πυρομανή'' (2018)

Στίχοι, ερμηνεία, μουσική παραγωγή, μίξη: Τaburo Bota
Γκάιντα: Κωνσταντίνος Λάζος
Mastering: Αστέρης Παρταλιός @ Magnanimus Studio

Download Full Album (320 kbps) :

Για να κατεβάσετε το album σε άλλο τύπο ήχου μπείτε εδώ:
-----------------------------------------------
Η ζωή μου είναι βία.
Απ’ το τέλος του Κόσμου ως της μάνας μου την κοιλιά ανάποδη είναι ευθεία.
Κάνω κύκλους στα τετράγωνα να βρω τη Λογική σε τιμή λογική, σε τιμή-ευκαιρία.
Όλες τους είναι τρελοί κι όλοι τους είναι τρελές.
Κι οι πιο τρελοί είναι αυτές που αναζητούν την αιτία.
Έχεις φαγητό και ζέστη από την πατρική σου οικία,
που ακόμα και εκεί μέσα δεν νιώθεις πλέον οικεία.
Βλέπω αυτούς που με κοιτάζουν να έρχομαι απ’ την γωνία.
Κατέβα απ’ το μάλκόνι, όπου να ‘ναι ξημερώνει,
και πάμε στην πλατεία να ακούσουμε την ησυχία.
Τελειώνει ό,τι δεν πρέπει να τελειώσει γιατί ο πάγος λιώνει.
Κι άμα λιώσει, δεν ξαναπαγώνει σε τέτοια θερμοκρασία.
Ο δικός σου ο Κόσμος είσαι εσύ και όσοι έχετε επιλέξει την ίδια ανησυχία.
Ο δικός μου ο Κόσμος είναι οδικώς 656 ματωμένα χιλιόμετρα απ’ την Βοσνία.
Ο Θάνατος πιλοτάρει ένα μάυρο ελικόπτερο πάνω απ’ την Σερβία,
ντύνεται μασκαράς και σου ‘ρχεται στην κηδεία.
Γιατί ο θάνατος την παίρνει την ζωή σου στα αστεία.
Αλλά, είναι το μόνο σίγουρο, οπότε σημασία έχει τί θα κάνεις μέχρι τότε...

Δεύτερη στροφή πριν απ’ την τελική ευθεία.
Σκοτάδι... πίσσα, νικοτίνη και ναυτία.
Αναχωρούν σαν πάντοτε οι ναύτες με τα πλοία
για την Αμερική, την Αφρική ή την ΦαντΑσία...
Και φέρουνε στα αμπάρια ιστορίες σαν φορτία
για πειρατές ανώμαλους από την Σομαλία,
τραπεζίτες μαζεύουνε το χρήμα στην Αγγλία
και γυναίκες καυτές με 5 ευρώ στην Βραζιλία.
Όπως η Θάλασσα, που δεν βρίσκει ακινησία,
έτσι κι αυτό τελειώνει με ένα κόμμα κι όχι με τελεία...
Όλοι πνίγονται μέσα στης πόλης την τρικυμία
κι όλα γίνονται για μια Ελένη και μια Μαρία.
Πάρε γιατρέ τα γιατρικά και σύρε Ικαρία,
γιατί η πυρομανία μου δεν έχει θεραπεία.
Η πιο μεγάλη ασθένεια λέγεται ιδιοκτησία,
να τα θέλεις όλα επί δύο, και να παίρνεις τρία..
Να’ ταν όλα απλά, να τα χορεύαμε στα τρία
στο Πωγώνι με κλαρίνα ξεκινώντας για Αυστραλία.
Να’ ταν όλα γλυκά σαν την γιαγιά μου την Ναταλία.
Η Κόνιτσα έχει θάλασσα απ’ την Καππαδοκία.
Την έφερε ο παππούς μου κάπου στο 20κάτι.
Το νερό το πήρε ο άνεμος και ξέμεινε το άλατι.
Φίλε, τα χιόνια λιώσαν όπως λιώσαν και τα νιάτα.
Χιλιάδες χρόνια στα βουνά πάνε την στράτα – στράτα...
Και τραγουδάμε μέσα στα νεκροταφεία
τραγούδια σαρακατσάνικα για την Ελευθερία.
Να ακούνε οι νεκροί να γλεντάνε κι αυτοί μαζί μας.
Κάτω στα πέντα μάρμαρα αφήνουμε την φωνή μας.
Η ζωή μας: δυο γονείς, δύο δρόμοι και μια πορεία.
Η μάνα μου έχει δύο κόρες, δυο γιούς και μια ιστορία.
Οι δυο της γιοί γίνανε νότες στα ηχεία
και με τις δυο τις κόρες βλέπει την ευτυχία.
Δεν θέλω να βλέπω οθόνες να μου κλέβουν την ουσία,
μα να βλέπω μάτια άλλων, βιβλία και τοπία.
Σε είδανε στο Νότιο Μπρονξ το 73’...
Hip Hop, εσύ, με γλίτωσες απ’ τα ψυχιατρεία.
Στραβώσαν τα βινύλια από την υγρασία,
μα η Τέχνη δεν πεθαίνει και γεννά Πολυτεχνεία.
Στραβώσαν τα βινύλια από την υγρασία,
μα, η Τέχνη δεν πεθαίνει και γεννά Πολυτεχνεία....

Ένας παππούς κάποτε, πριν το χαμό του,
στον σπασμένο καθρέφτη είπε στον εαυτό του
πως το Αστέρι του Βορρά και τον Σταυρό του Νότου
πρέπει καθένας να τα δει πριν απ’ τον θάνατό του,

[impulsiveeyes]

Ευχαριστούμε γι αυτά τα διαμάντια που έχετε αφήσει εδώ, να ερχόμαστε μέσα στα χρόνια να τα ξανά απολαμβάνουμε!
Μέχρι τα επόμενα..

[cheerfulcharms]

"Έχεις φαγητό και ζέστη από την πατρική σου οικία,
Που ακόμα κι εκεί μέσα δεν νιώθεις πλέον οικεία" ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑΑΑΑΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ!

[goulioofficial]

RESPECT ΑΠΟ ΤΖΟΥΡΤΖΙΑ ΑΣΠΡΟΠΟΤΑΜΟΥ. ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΒΟΥΝΑ ΧΩΡΙΣ ΑΙΟΛΙΚΑ.

[pagourakosTV]

Επίσης:

Φίλε τα χιόνια λιώσαν όπως λιώσαν και τα νιάτα... Αναφορά στο παραδοσιακό τσάμικο ''Κώστα μ' τα χιόνια λιώσανε'', όπου αναφέρεται σε έναν φυλακισμένο που τον περιμένουν οι αγαπημένοι του να ελευθερωθεί.
Οι αυθεντικοί στίχοι είναι οι εξής:
Κώστα μ' τα χιόνια λιώσανε, Κώστα μ' τα χιόνια πάνε
και συ Κώστα μ' στη φυλακή, στα σίδερα κλεισμένος.
Σπάσε Κώστα μ' τα σίδερα, κόψε τις αλυσίδες.
Κώστα μου λέν' να σ' αρνηθώ, μα γώ δε σ' απαρνιέμαι.
Με τα χρόνια η ''φυλακή'' έγινε ''ξενιτιά'' και οι στίχοι άλλαξαν ελαφρώς για ευνόητους λόγους.
Δεν ξέρω αν το τραγούδι είναι σαρακατσάνικο, αλλά σίγουρα διασώθηκε χάρη στα σαρακατσάνικα γλέντια και είναι πολύ αγαπητό στους Σαρακατσάνους της Ηπείρου και της Θεσσαλίας. Εγώ το άκουσα πρώτη φορά ένα ξημέρωμα πάνω από τον τάφο ενός αδικοχαμένου αγαπητού στο χωριό μου Κώστα, όπου όσοι είχαμε απομείνει τέτοια ώρα, μεταφέραμε το πανηγύρι από την πλατεία στο νεκροταφείο. Αφήσαμε την φωνή μας στις μαρμάρινες πλάκες των τάφων (Κάτω στα πέντε μάρμαρα. παραδοσιακό τραγούδι).

[ΘΕΙΟΣΓΙΑΚΟΥΜΗΣ]

Απο τις πιο όμορφες ψυχικές και ακούστικες εμπειρίες.Ευχαριστώ

[mpampislogothetis]

Όσο υπάρχουν τέτοια παιδιά στην σκηνή δεν ακούμε, ΖΟΥΜΕ ΡΑΠ!

[VaggDN]

στίχοι:

Η ζωή μου είναι βια απ’ το τέλος του κόσμου
Ως της μάνας μου την κοιλιά ανάποδη είναι ευθεία,
Κάνω κύκλους στα τετράγωνα να βρω την λογική
Σε τιμή λογική, σε τιμή ευκαιρία,
Όλες τους είναι τρελοί, και όλοι τους είναι τρελές
Κ’ οι πιο τρελοί είναι αυτές που αναζητούν την αιτία,
Έχεις φαγητό και ζέστα από την πατρική σου οικία,
Που ακόμα κι εκεί μέσα δεν νιώθεις πλέον οικεία,
Βλέπω αυτούς μου με κοιτάζουνε να έρχομαι απ’την γωνία,
Κατέβα απ’το μπαλκόνι, όπου ναναι ξημερώνει
Και πάμε στην πλατεία ν’ακούσουμε την ησυχία, τελειώνει,
ο, τι δεν πρέπει να τελειώσει γιατί ο πάγος λιώνει, κι άμα λιώσει
δεν ξαναπαγώνει σε τέτοια θερμοκρασία
ο δικός σου κόσμος είσαι εσύ κι όσοι έχετε επιλέξει την ίδια ανησυχία,
ο δικός μου ο κόσμος είναι οδικώς 656 ματωμένα χιλιόμετρα απ’την Βοσνία,
ο θάνατος πιλοτάρει,
ένα μαύρο ελικόπτερο πάνω απ’την Σερβία ντύνεται μασκαράς και σου’ρχεται στην κηδεία,
γιατί ο θάνατος την παίρνει την ζωή σου στα αστεία,
αλλά είναι το μόνο σίγουρο οπότε
σημασία έχει τι θα κάνεις μέχρι τότε,
σημασία έχει τι θα κάνεις μέχρι τότε,
αφού εσύ καταλαβαίνεις ρε, δεν πα να λένε,
δε πα να λένε δε, δε πά να λένε,
αφού τα μάτια μας καίνε ρε, δε πα να λένε, δε πα να λένε,
αφού τα λόγια μας λένε δε, δε πα να λένε,
αφού αυτοί, αφού αυτοί μονάχα φταίνε ρε, δε πα να λένε

δέυτερη στροφή πριν απ’την τελικη ευθεία,
σκοτάδι πίσσα νικοτίνη και ναυτία,
αναχωρούσαν πάντοτε οι ναύτες με τα πλοία για την αμερική, την αφρική, την φαντασία,
και φέρουνε στα αμπάρια ιστορίες σαν φορτία,
για πειρατές ανώμαλους από την σομαλία,
τραπεζίτες μαζεύουνε το χρήμα στην αγγλία,
και γυναίκες καυτές με πέντε ευρώ στην βραζιλία,
όπως η θάλασσα που δεν βρίσκει ακινησία,
έτσι κι αυτό τελειώνει με ένα κόμμα κι όχι με τελεία,
όλοι πνίγονται μέσα στης πόλης την τρικυμία,
κι όλα γίνονται για μια Ελένη και μια Μαρία,
πάρε γιατρέ τα γιατρικά και σύρε Ικαρία,
γιατί η πυρομανία μου δεν έχει θεραπεία,
η πιο μεγάλη ασθένεια λέγεται ιδιοκτησία,
να τα θέλεις όλα επί 2 και να παίρνεις τρια,
να ‘ταν όλα απλά να τα χορεύαμε στα τρία,
στο Πωγώνι με κλαρίνα ξεκινώντας για αυστραλία,
να ήταν όλα γλυκά σαν την γιαγιά μου την Ναταλία,
η Κόνιτσα έχει θάλασσα απ’την Καππαδοκία,
την έφερε ο παππούς μου κάπου στο εικοσικάτι,
το νερό το πήρε ο άνεμος και ξέμεινε το αλάτι,
τα χιόνια λιώσαν φίλε όπως λιώσαν και τα νιάτα,
χιλιάδες χρόνια στα βουνά πάμε την στράτα στράτα,
και τραγουδάμε μέσα στα νεκροταφεία,
τραγούδια σαρακατσάνικα για την ελευθερία,
ν’ακούνε οι νεκροί να γλεντάνε κι αυτοί μαζί μας,
κάτω στα πέντε μάρμαρα αφήνουμε την φωνή μας,
η ζωή μας δυο γονείς δυο δρόμοι και μια πορεία,
η μάνα μου έχει δυο κόρες δυο γιους και μια ιστορία,
οι δυο της γιοί γίνανε νότες στα ηχεία,
και με τις δυο τις κόρες βλέπει την ευτυχία,
δεν θελω να βλέπω οθόνες να μου κλέβουν την ουσία,
μα να βλέπω μάτια άλλων, βιβλία και τοπία,
σε είδανε στο νότιο Μπρόνξ το ’73,
χιπ χοπ εσύ με γλύτωσες απ’τα ψυχιατρεία,
στραβώσαν τα βινύλια από την υγρασία,
μα η τέχνη δεν πεθαίνει μα γεννά πολυτεχνεία,
στραβώσαν τα βινύλια από την υγρασία,
μα η τέχνη δεν πεθαίνει μα γεννά πολυτεχνεία,

ένας παππούς κάποτε πριν τον χαμό του
στο σπασμένο του καθρέφτη είπε, στον εαυτό του,
πως το αστέρι του Βορρά και τον σταυρό του νότου
πρέπει ο καθένας να τα δει πριν απ’τον θάνατό του

αφού εσύ καταλαβαίνεις ρε, δεν πα να λένε,
δε πα να λένε δε, δε πά να λένε,
αφού τα μάτια μας καίνε ρε, δε πα να λένε, δε πα να λένε,
αφού τα λόγια μας λένε δε, δε πα να λένε,
αφού αυτοί, αφού αυτοί μονάχα φταίνε ρε, δε πα να λένε

[iliasaladdin]

Ότι καλύτερο έχω ακούσει στα 38 μου πλέον.

[Popafetios]

"ότι δεν πρέπει να τελειώσει γιατί ο πάγος λιώνει,
και άμα λιώσει δεν ξαναπαγώνει, σε τέτοια θερμοκρασία
ο δικός σου ο κόσμος είσαι εσύ... 1:14

φίλε, τα χιόνια λιώσανε όπως λιώσαν και τα νιάτα
χιλιάδες χρόνια στα βουνά πάμε τη στράτα, στράτα! 3:10 "

φίλε, ακούγοντας σε αυτούς τους στίχους νομίζω ότι βγάζεις ένα νοήμα και το συνεχίζεις... Είναι πολύ δυνατό τραγούδι, Μπράβο!

[joannami]

Για κάτι τέτοια νιώθουμε περηφάνεια που είμαστε Γιαννιώτες.

[juisquiici]

Έχεις Φαγητό και Ζέστη από την Πατρική σου Οικία που ακόμα και κει μέσα δεν νιώθεις Πλέον

[nemesis]

κάθε φορά που παίζει η πρώτη νότα ανατριχιάζω, εύκολα λέω πως είναι το καλύτερο ελληνικό τραγούδι που έχει βγει!

[epirusfinest]

"να ταν ολα απλα, να τα χορευαμε στα τρια
στο Πωγωνι με κλαρινα ξεκινωντας για Αυστραλια"
Να εξηγησουμε λιγο σε οσους δεν ξερουνε, στα τρια ειναι παραδοσιακος χορος, το Πωγωνι ειναι χωριο του νομου Ιωαννινων κοντα στα συνορα με Αλβανια και με το ξεκινωντας για Αυστραλια εννοει τους αμετρητους ηπειρωτες μεταναστες που εφευγαν τον προηγουμενο αιωνα απο τα χωρια τους για αναζητηση δουλειας σε Αυστραλια, Αμερικη και Γερμανια. Ετσι πολλα ηπειρωτικα τραγουδια εχουν σαν θεμα τον πονο της ξενιτιας.

"Η Κονιτσα εχει θαλασσα απ΄ την Καππαδοκια"
Η Κονιτσα ειναι, επισης, χωριο του νομου Ιωαννινων, του οποιου σχεδον οι μισοι κατοικοι προερχονται απο την Καππαδοκια, καθως ηρθαν το 1922 ως προσφυγες μετα τον εκδιωγμο τους απο τους Τουρκους.

"Και τραγουδαμε μεσα στα νεκροταφεια
τραγουδια σαρακατσανικα για την ελευθερια
να ακουνε οι νεκροι να γλεντανε και αυτοι μαζι μας"
Οι σαρακατσανοι ειναι νομαδικη ελληνογλωσση φυλη, διαφερει απο τους βλαχους, η οποια τους χειμερινους μηνες εμενε στην θεσπρωτια και τους καλοκαιρινους μεταφεροταν μαζι με τα ζωα τους σε πιο ορεινες περιοχες στο Ζαγορι. Πολλα απο τα τραγουδια τους εχουν σαν θεμα τον θανατο και την ζωη, σε πιο χαρουμενο υφος απο τα πωγωνισια.

Viva Taburo Bota
Viva Giannenara
Viva Antinazi Pas

[idiotropos]

Είσαι απίστευτος ρε αγόρι μου....πραγματικά...στιχάρες και κομματάρα...μετά από τόσα έτη, επιτέλους ήρθε η ώρα να αναγνωριστεί το ταλέντο σου| Τα καλύτερα ολόκαρδα από μέρους μου...

[skiouroscc]

Κάθε φορά που κυκλοφορείτε κομάτι περιμένω να πάω σπίτι να βάλω τερμα τα ηχεία και να ανατριχίασω, ποτέ δεν με απογοητεύεται, καταλαβαίνω και αναίχομαι τον χρόνο, σας αγαπΩ!!!

[ΠανοςΑμ]

Ανατριχιάζω κάθε φορά με αυτό το κομμάτι..μακάρι να είχε την απήχηση που πρέπει να έχουν κομμάτια σαν αυτό.

[nemesis]

Αν δεν ακούω το τραγούδι 3 φορές την μέρα δεν θα μου πάει καλά

[akis]

αν οχι η καλυτερη μεσα στις 3 καλυτερες στον χωρο!Respect απο θεσσαλονικη!

[InstantFears]

Είναι εδώ και λίγη ώρα που ανακάλυψα και ακούω το cd. Μετά από κάθε κομμάτι αισθάνομαι λες και μέσα μου ένα σπίρτο σβήνει και άλλο ένα ανάβει.

[dilatedjunkiegr]

Είσαι ο λόγος να ακούει κάποιος Hiphop στα 36 του