Μανώλης Φραγκούλης 'Πουλί ᾿σαι κι είμαι κυνηγός από το CD 'Με τη σκέψη στη Σητεία'

Βιολί Τραγούδι: Μανώλης Φραγκούλης, λαούτο: Νίκος Καραβυράκης, Κιθάρα: Γιώργος Παπουτσάκης
(Μουσική: Μανώλης Φραγκούλης/ στίχοι παραδοσιακοί

Η μουσική του Μανώλη Φραγκούλη δεν έχει ανάγκη από σημειώματα, γιατί είναι ταυτόσημη με τον έρωτα, κατά συνέπεια την ομορφιά, την ευγένεια, την ευαισθησία την πλήρωση. Θα γράψω όμως λίγα λόγια για να τον ευχαριστήσω, που μου εμπιστεύτηκε να φτιάξω τα βίντεο για να ανεβάσουμε στο YouTube τα υπέροχα αυτά τραγούδια. Η ομορφιά τους, σε βάζει στη δύσκολη θέση, στο να ετοιμάσεις τα βίντεο, ώστε να δανείζονται κάτι από την ομορφιά των τραγουδιών. Για το λόγο αυτό χρησιμοποίησα εικόνες εικαστικά ωραίες, ώστε να μη νιώθουν εντελώς φτωχοί συγγενείς σε αυτή τη συνάντηση μουσικού ήχου, φωνής και εικόνας. Προσπάθησα με πολλή αγάπη, να μεταγγίσω τη δική μου συγκίνηση, το δικό μου αίσθημα σε αυτή τη διαδικασία. Το αποτέλεσμα σίγουρα άλλοι θα το κρίνουν. Με το Μανώλη είμαστε συμμαθητές και φίλοι και τον θαυμάζω γι᾿ αυτά που έχει προσφέρει στην Κρητική μουσική. Νομίζω ότι στο CD αυτό "Με την σκέψη στη Σητεία" συμπυκνώνει όλη την ομορφιά και ευγένεια αυτού που με το σπαθί του επικράτησε να λέγεται "Στειακές κοντυλιές". Και το κάνει είτε παίζοντας και τραγουδώντας παραδοσιακές κοντυλιές , είτε με τις δικές του δημιουργίες, μέσα στο ήθος και το ύφος της παράδοσης. Τα τραγούδια του Μανώλη και γενικότερα οι Στειακές κοντυλιές, σε μουσική και στίχο, έχουν μια "ερωτική αθωότητα". Ίσως επειδή εκφράζουν την αθωότητα των πρωτοπηγών από όπου αντλούν, σε χρόνους περασμένους τώρα, μια αθωότητα στις ερωτικές συμπεριφορές, όχι κατά ανάγκη εγγενούς, αλλά που ήταν αποτέλεσμα των δύσκολων κοινωνικών συνθηκών, πάνω στην επικοινωνία των νέων και όχι μόνον. Οι νέοι, οι άνθρωποι, έπρεπε να εφευρίσκουν τους τρόπους ερωτικής επικοινωνίας. Ένας από αυτούς ήταν η νυχτερινή καντάδα, στην οποία οι νέοι, με τις μαντινιάδες πάνω στους όμορφους σκοπούς του βιολιού, "έψαλλαν" τον έρωτα τους στις κοπελιές, σημάδευε καθένας τους, με τους κατάλληλους στίχους, την τυχερή ή την "άτυχη" για την οποία πονούσε η καρδιά του, και γενικά έβγαζαν το μεράκι και τον καημό τού έρωτα. Όμως μέσα στην καθημερινότητα κυρίως του χωριού, αυτό ήταν κάτι γεμάτο ομορφιά για όλους, και πηγή για ερωτικά κουτσομπολιά. Προσωπικά βίωσα τις καντάδες στο χωριό μου στους Πεύκους, σαν παιδί, και στα πρώτα μου εφηβικά χρόνια, (δεκαετία πενήντα, και εξήντα) γιατί σιγά σιγά έσβησαν, και οι μαντινιάδες περιορίστηκαν στα γλέντια και τις παρέες. Ευκαιρία να πω κάτι για το βιολί. Στο χωριό μου γνώρισα μόνο βιολάτορες, και θα μου επιτραπεί, για να τους τιμήσουμε να αναφέρω τα ονόματά τους. Ο πρώτος που γνώρισα ήταν ο Χαρίλαος ο Παπαδάκης, μετά ο ανεψιός του, ο Γιώργης ο Παπαδάκης, και ο Συμεών ο Κονταξάκης, ένας ταλαντούχος βιολάτορας που χάθηκε μέσα στην τριβή της καθημερινότητας και τις βιοτικές ανάγκες.
Δεύτερη ερωμένη αλλά πιστή και παντοτινή, αργότερα στα φοιτητικά μου χρόνια τα συρτά δηλαδή η λύρα. Από τη Σητεία λοιπόν, στο Ρέθυμνο και το Ηράκλειο και στους μεγάλους λυράρηδες. Εδώ δε θα αναφέρω ονόματα, άλλωστε είναι γνωστά. Μόνο ότι ο χρόνος μέσα σε πέντε χρόνια ορφάνεψε τη Κρήτη από οκτώ από τους πολύ μεγάλους της Κρητικής μουσικής, από το 2010 μέχρι και το 2015. Τα συρτά με τη λύρα είναι το ερωτικό μαράζι του Κρητικού, το Αχ που δεν τελειώνει παρά όταν τελειώσει ο ίδιος, ο σεβντάς που είναι παντοτινός λες και απευθύνεται σε όλες μαζί τις γυναίκες, ένα μαράζι και μια υπέρβαση, που φτάνουν οι μερακλήδες όταν πετάξουν την καθημερινή σκουριά, όταν φορέσουν τον καλό εαυτό τους. Ένα μείγμα έρωτα και θανάτου. Δυο λοιπόν ερωμένες, όχι σύζυγοι, οι υπέροχες Στειακές κοντυλιές και τα αθάνατα Συρτά της υπόλοιπης Κρήτης.
Νίκος Βαρδάκης

[ΣτέλλαΑθανασιάδου-σω]

φωτογραφιες Νικος Βαρδακης...πολυ σχετικες με το θεμα των στιχων..."σ αφηνω να πετας..." αχ μακαρι ολοι οι κυνηγοι να ειχαν τετοιες ευαισθησιες...