Resist non Verba - 7 - Γλυκόπικρη Απόχρωση

Στίχοι :Drapetis
Μουσική : Kenshin

Recorded,mixed and mastered by Kenshin at Kenshin home studio
All rights reserved
Resist non Verba, 2018

Απ' τις στάχτες της θλίψης ένα χαμόγελο ανέβλυζε
γέμιζε τα κενά της σιωπής, περήφανα ανέμιζε
ήσουν βόλτα με το μωρό στο καροτσάκι
γέλασες μα τον καημό σου δεν το πήρε τ' αεράκι
Μου 'δωσες ένα τσιγάρο απ' τα βαριά κι αμέσως πνίγηκα
"ό,τι θέλω τη ζωή μου κάνω" είπες μα είδα μια σύριγγα
είδα από μακρυά να ζητιανεύεις μα δε μ΄είδες
θυμήθηκα το γέλιο σου σε μέρες αλκυονίδες
Υδατογραφήματα δειλά σχηματίζουν την ψυχή μου
σε στάσεις αστικών που στεκόσουνα μαζί μου
συμβουλές, μαλώματα μα μ' ένα γέλιο σου ξεχνιόμουν
κι όμως στις δάφνες μου πάλι αναπαυόμουν
Πρώτη φορά όταν με πήρες αγκαλιά ένιωθα άβολα
δεν πίστευα σε αισθήματα που πηγάζουν άδολα
άφοβα σ' αφιερώνω δυο γραμμές απ' το κουπλέ μου
γαμώτο έτσι δεν ένιωσα ποτέ μου
Μου 'παν να διαλέξω στη ζωή μου δρόμο ωφέλιμο
κι ας πάνε τόσα χρόνια που ζω σ' ένα σπίτι έρημο
λιθαράκι χαράς στης αναποδιάς τον μύλο
βάζω μ' ένα χαμόγελο που καιρό μου το οφείλω

Ποιο χρώμα θα αγγίξει τα κενά μου?
ποια απόχρωση σαν μάνα θα φυλάει τον καμβά μου?
κάτι λείπει μες στην άβυσσο,
σαν παιδί χαμογελώ
από που παν για τον παράδεισο?

Οι θύμησες θολές μέσα από τις φωτογραφίες σου
έκλεβα δάκρυα απ' τις τόσες απορίες σου
αφουγκράστηκα τη ρέμβη της ηλιόλουστης μαγκιάς σου
με ένα παράπονο στυφό πως σου λείπει ο μπαμπάς σου
Ένα φεγγάρι ένιωθα το σκαρί μου τόσο αδύναμο
μ' ένα γέλιο σου επίμονο έφυγε το βαρυχείμωνο
τα όνειρα μου σε πνίγαν, μου τα έκλεισες σε αγκύλη
ήρθες κυρία το πρωί, έφυγες βρώμα με το δείλι
Φίλε στα στραβά με ένα γέλιο σου πρωτοστάτησες
μα εξαιτίας σου ξεθώριασαν οι δρόμοι που περπάτησες
κι ας φαίνονταν τα χνάρια σου γερά, κουβαλούσες έναν
τύμβο φιλοδοξίας που τα κομμάτιαζε αργά
Οι τύψεις θεριεύαν σε ένα δώμα που τις έκλεισα
ζήτησα άψυχα την μεταμέλεια για αυτό δεν με έπεισα
όταν την λέξη "συγγνώμη" εννοούσα σ' όσους αδίκησα
απ' το καβούκι της ματαιότητας μου ξεμύτισα
Σε ορίζοντες ελπίδας ο καθείς αχνοχαράζει
όταν της πλάνης τ' όνομα στο όνομα της γνώσης σφάζει
ο άνθρωπος αλλάζει, λυγίζοντας το δόρυ
που επιτάσσει τη λέρα να τραβάει τ' ανηφόρι