filmov
tv
Σεμέλη Ελενη Καμτσίκη - Mεταφορικά Σκυλιά (SynthPop Mix)

Показать описание
Aπό την πρώτη της ποιητική της συλλογή με τίτλο "Δεν είναι ποίηση πάρα μόνο εγώ".
Βλέπω μία σκοτωμένη γάτα στο δρόμο και
εύχομαι με όλη μου την ψυχή
-με όση μου’χει απομείνει- να πάρω τη θέση της.
Μου λείπει να νιώσω σαν
ένα αδέσποτο ζώο που
βρίσκει τροφή για
δεύτερη συνεχόμενη ημέρα.
Οι λίμνες που δεν
έχουν ψάρια μέσα τους
είναι κενές.
Μακάρι να είχα ψάρια μέσα μου να κολυμπάνε μα
δεν έχει στάλα.
Δεν έχει μείνει στάλα νερού. Στάλα ψυχής.
Μόνο το αίμα μου ρέει
με τεράστια επιτυχία άσκοπα.
Οι άνθρωποι είναι
-εξωτερικά-
γεμάτοι φασαρία.
Μόνο μέσα τους σιωπούν γιατί
φοβούνται τους
εαυτούς τους.
Οι άνθρωποι φωνάζουν με
τη φωνή τους προς τα έξω για να
επιβάλλουν τις
ορέξεις τους
στους άλλους που
μπορούν
και όχι στους εαυτούς τους.
Αγανακτώ.
Δεν αγανακτώ με τα κυριολεκτικά φίδια και
τα κυριολεκτικά σκυλιά. Αγανακτώ με τα μεταφορικά φίδια και
τα μεταφορικά σκυλιά. Αγανακτώ,
αγανακτώ,
αγανακτώ,
αγανακτώ,
αγανακτώ,
αγανακτώ,
αγανακτώ και τα μάτια μου γυρνάνε προς τα πάνω και συστέλλονται,
συστέλλονται,
μικραίνουν,
μαζεύονται προς τα μέσα, μαζεύονται,
μαζεύεται το σώμα μου και
συμπυκνώνεται το σώμα μου σαν
ένας καρκίνος που αντί να
μεγαλώνει,
μικραίνει.
Παύση.
Όχι, ψέματα.
Σιωπή.
Δεν με πείραξε τόσο που βίασαν το σώμα μου,
περισσότερο με πείραξε που
βίασαν την
ψυχή μου.
Δεν αντέχω άλλο να
λέω ότι
δεν είμαι καλά αλλά βασικά
περισσότερο
δεν αντέχω άλλο να μην
είμαι καλά.
Μου λείπει να νιώσω σαν ένα αδέσποτο ζώο που βρίσκει τροφή για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα.
Όχι, ψέματα,
το να είμαι αδέσποτο ζώο
και να
βρίσκω τροφή δεν
έχει ενδιαφέρον,
το να είμαι αδέσποτο ζώο και να
βρίσκω τροφή δεν
έχει δράση.
Είναι μία σκέτη πλήξη.
Εγώ γελάω με αυτούς που
έχουν μόνο τα πάντα,
εγώ γελάω με αυτούς που
είναι ευτυχισμένοι
ή
χαρούμενοι,
Εγώ γελάω με αυτούς που
έχουν να φάνε τα πάντα,
εγώ γελάω με αυτούς που
έχουν να φάνε ωραία συναισθήματα και
είναι χαρούμενοι,
γελάω μαζί τους όσο αυτοί
παθαίνουν αρρώστια, παθαίνουν αρρώστια πλήξη, παθαίνουν αρρώστια πλήξη, χαρούμενη πλήξη από
τη χαρά τους·
Δεν έχει σημασία που είναι η πλήξη τους είναι χαρούμενη, δεν παύει να είναι πλήξη·
Και εγώ γελάω.
Παύση.
Ή μάλλον σιωπή.
Σιωπή.
Πόσο χαρούμενη είμαι που
δεν είμαι χαρούμενη.
Τους χαρούμενους τους κυριαρχεί η πλήξη,
εμένα ποτέ δεν μπορεί να με αγγίξει
όσο ψηλά κι αν φτάσει,
διότι το άπειρο είναι πιο ψηλό απ’ το ψηλό και
εγώ είμαι άπειρη,
μία άπειρη θλίψη χωρίς καμία πλήξη.
Δεν πλήττω ποτέ,
κάθε λεπτό της ζωής μου πάνω σε
αυτήν την γεμάτη χαρακώματα γη που
γυρίζει και
με έχει ζαλίσει,
με κάνει απ’ τη ζάλη να ξερνάω
κάθε φορά και διαφορετικά.
Δεν πλήττω ποτέ,
παρόλο που
δεν παύω να ξερνάω.
Όχι, ψέματα !
Το ραδιόφωνο έχει χιόνια.
Η καρδιά μου έχει χιόνια.
Όχι χαρούμενα χιόνια.
Τα τσιμπήματα στο στήθος μου είναι ολότελα ψύχρα.
Θα’ναι από την ραδιενέργεια και τα μεταφορικά αυτών των συσκευών χιόνια.
Οι κόρες των ματιών μου γυρνάνε ανάποδα. Δεν κάθονται «φρόνιμα και πολιτισμένα, σαν καλά κορίτσια από σπίτι!».
Θα’ναι επειδή δεν έχουν πατέρα και τους λείπει το «πατρικό» πρότυπο!
Παύση.
Ή μάλλον σιωπή.
Σιωπή.
Έχω τόσα πολλά να κάνω.
Μία μέρα εάν προλάβω,
θα αυτοκτονήσω.
Πρέπει κάπως και κάπου
να
το χωρέσω μέσα στη ζωή μου κι αυτό.
Όχι, ψέματα!
Την αγαπάω πολύ τη ζωή. Δεν ξέρω γιατί τα χέρια μου ψάχνουν περίστροφα.
Βλέπω μία σκοτωμένη γάτα στο δρόμο και
εύχομαι με όλη μου την ψυχή
-με όση μου’χει απομείνει- να πάρω τη θέση της.
Μου λείπει να νιώσω σαν
ένα αδέσποτο ζώο που
βρίσκει τροφή για
δεύτερη συνεχόμενη ημέρα.
Οι λίμνες που δεν
έχουν ψάρια μέσα τους
είναι κενές.
Μακάρι να είχα ψάρια μέσα μου να κολυμπάνε μα
δεν έχει στάλα.
Δεν έχει μείνει στάλα νερού. Στάλα ψυχής.
Μόνο το αίμα μου ρέει
με τεράστια επιτυχία άσκοπα.
Οι άνθρωποι είναι
-εξωτερικά-
γεμάτοι φασαρία.
Μόνο μέσα τους σιωπούν γιατί
φοβούνται τους
εαυτούς τους.
Οι άνθρωποι φωνάζουν με
τη φωνή τους προς τα έξω για να
επιβάλλουν τις
ορέξεις τους
στους άλλους που
μπορούν
και όχι στους εαυτούς τους.
Αγανακτώ.
Δεν αγανακτώ με τα κυριολεκτικά φίδια και
τα κυριολεκτικά σκυλιά. Αγανακτώ με τα μεταφορικά φίδια και
τα μεταφορικά σκυλιά. Αγανακτώ,
αγανακτώ,
αγανακτώ,
αγανακτώ,
αγανακτώ,
αγανακτώ,
αγανακτώ και τα μάτια μου γυρνάνε προς τα πάνω και συστέλλονται,
συστέλλονται,
μικραίνουν,
μαζεύονται προς τα μέσα, μαζεύονται,
μαζεύεται το σώμα μου και
συμπυκνώνεται το σώμα μου σαν
ένας καρκίνος που αντί να
μεγαλώνει,
μικραίνει.
Παύση.
Όχι, ψέματα.
Σιωπή.
Δεν με πείραξε τόσο που βίασαν το σώμα μου,
περισσότερο με πείραξε που
βίασαν την
ψυχή μου.
Δεν αντέχω άλλο να
λέω ότι
δεν είμαι καλά αλλά βασικά
περισσότερο
δεν αντέχω άλλο να μην
είμαι καλά.
Μου λείπει να νιώσω σαν ένα αδέσποτο ζώο που βρίσκει τροφή για δεύτερη συνεχόμενη ημέρα.
Όχι, ψέματα,
το να είμαι αδέσποτο ζώο
και να
βρίσκω τροφή δεν
έχει ενδιαφέρον,
το να είμαι αδέσποτο ζώο και να
βρίσκω τροφή δεν
έχει δράση.
Είναι μία σκέτη πλήξη.
Εγώ γελάω με αυτούς που
έχουν μόνο τα πάντα,
εγώ γελάω με αυτούς που
είναι ευτυχισμένοι
ή
χαρούμενοι,
Εγώ γελάω με αυτούς που
έχουν να φάνε τα πάντα,
εγώ γελάω με αυτούς που
έχουν να φάνε ωραία συναισθήματα και
είναι χαρούμενοι,
γελάω μαζί τους όσο αυτοί
παθαίνουν αρρώστια, παθαίνουν αρρώστια πλήξη, παθαίνουν αρρώστια πλήξη, χαρούμενη πλήξη από
τη χαρά τους·
Δεν έχει σημασία που είναι η πλήξη τους είναι χαρούμενη, δεν παύει να είναι πλήξη·
Και εγώ γελάω.
Παύση.
Ή μάλλον σιωπή.
Σιωπή.
Πόσο χαρούμενη είμαι που
δεν είμαι χαρούμενη.
Τους χαρούμενους τους κυριαρχεί η πλήξη,
εμένα ποτέ δεν μπορεί να με αγγίξει
όσο ψηλά κι αν φτάσει,
διότι το άπειρο είναι πιο ψηλό απ’ το ψηλό και
εγώ είμαι άπειρη,
μία άπειρη θλίψη χωρίς καμία πλήξη.
Δεν πλήττω ποτέ,
κάθε λεπτό της ζωής μου πάνω σε
αυτήν την γεμάτη χαρακώματα γη που
γυρίζει και
με έχει ζαλίσει,
με κάνει απ’ τη ζάλη να ξερνάω
κάθε φορά και διαφορετικά.
Δεν πλήττω ποτέ,
παρόλο που
δεν παύω να ξερνάω.
Όχι, ψέματα !
Το ραδιόφωνο έχει χιόνια.
Η καρδιά μου έχει χιόνια.
Όχι χαρούμενα χιόνια.
Τα τσιμπήματα στο στήθος μου είναι ολότελα ψύχρα.
Θα’ναι από την ραδιενέργεια και τα μεταφορικά αυτών των συσκευών χιόνια.
Οι κόρες των ματιών μου γυρνάνε ανάποδα. Δεν κάθονται «φρόνιμα και πολιτισμένα, σαν καλά κορίτσια από σπίτι!».
Θα’ναι επειδή δεν έχουν πατέρα και τους λείπει το «πατρικό» πρότυπο!
Παύση.
Ή μάλλον σιωπή.
Σιωπή.
Έχω τόσα πολλά να κάνω.
Μία μέρα εάν προλάβω,
θα αυτοκτονήσω.
Πρέπει κάπως και κάπου
να
το χωρέσω μέσα στη ζωή μου κι αυτό.
Όχι, ψέματα!
Την αγαπάω πολύ τη ζωή. Δεν ξέρω γιατί τα χέρια μου ψάχνουν περίστροφα.
Комментарии