Ερωτικό - Τάσος Λειβαδίτης ❤️ Απαγγέλει ο ίδιος ο Ποιητής από Ψυχής

Ερωτικό - Τάσος Λειβαδίτης - Απαγγέλει ο ίδιος ο ποιητής
Κιθάρα ο Δημήτρης Φάμπας
Η απαγγελία προέρχεται από το περιοδικό «Οδός Πανός» και κυκλοφόρησε με το τεύχος Απρίλιος - Ιούνιος 2008. Στο συγκεκριμένο cd, που την επιμέλεια έχει ο Πάνος Σαββόπουλος, το πρώτο ποίημα απαγγέλει ο ίδιος ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης και συνεχίζει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη με την επιλογή και ανάγνωση πολλών ακόμη ποιημάτων του Τάσου Λειβαδίτη.

Ναι αγαπημένη μου. Πολύ πριν να σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα. Σαν ήμουνα παιδί και μ' έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου, έσκυβε και με ρωτούσε: τι έχεις αγόρι μου; Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ' τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα, και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα. Όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου. Κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε. Έτσι έζησα, πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά, θυμάσαι; Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου, είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου, αγαπημένη μου...
Αλήθεια εκείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας, αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό, αυτά τα δάκρυα που δε μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω, πόσο σου πήγαιναν.
Κι ύστερα ξαφνικά εκείνο το βράδυ... έβρεχε. Ανέβηκα τέσσερα-τέσσερα τα σκαλιά, κανείς στην κάμαρα. Έτρεμε στ' ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα. "Φεύγω, μη ζητήσεις να με βρεις", έγραφε. Η χτένα της ξεχασμένη πάνω στο τραπέζι ανάμεσα στις χυμένες πούδρες, σαν ένα μικρό παιδικό φέρετρο μέσα στη σκόνη.
Πού είσαι λοιπόν; πες μου, πού είσαι; σ' αναζητάω σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας σ' ένα σπίτι που 'πιασε φωτιά.
Τις νύχτες σηκώνομαι αλαφιασμένος, ντύνομαι και σε περιμένω. Δε θα χτυπούσες καν την πόρτα. Θα πέταγες με βιάση το παλτό σου στην καρέκλα. Η κάμαρα όλη θα λιποθυμούσε όπως θα 'λυνες ξαφνικά εκείνα τ' ασύγκριτα τυραννικά μαλλιά σου. Η παλιά ντουλάπα θα 'τρεχε και σαν μια ταπεινή υπηρέτρια θα σου 'βγαζε τα παπούτσια. Θα γελούσαν οι καθρέφτες, θα ξυπνούσαν οι γείτονες... Όλα έχουν μείνει όπως τα 'φησες θα σου 'λεγα.
Κι η χτένα σου, να τη εκεί. Η μαύρη μεγάλη χτένα σου, σαν ένας έρημος κατασκότεινος δρόμος που τον περνάω κάθε νύχτα.
Άσε με τώρα να κοιτάζω τα παράθυρά σου ξέροντας πως μέσα ένας άλλος σε παίρνει. Ένας άλλος βυθίζεται μες στη μεγάλη σου άνοιξη. Εγώ και ποδοπατημένη από χιλιάδες άντρες σ' αγαπώ.
Άσε με εδώ στη γωνιά, δεν πειράζει ας χιονίζει. Αυτό το μικρό τετράγωνο φως που ρίχνει το παράθυρο σου πάνω στο χιόνι, εμένα είναι ο κόσμος μου. Δε θα σου πω τίποτα μόλις βγεις. Θα περπατάω δίπλα σου αμίλητος, κι αν αυτό σε πειράζει μπορώ να 'ρχομαι πίσω σου σα σκυλί. Κι όταν πεθάνω, το χώμα που θα με σκεπάσει δε θα 'ναι για μένα το σκληρό χώμα των νεκρών, μα η απαλή τρυφερή γη, που κάποτε πλαγιάσαμε γυμνοί πάνω της. Ποδοπάτησέ με να 'χω τουλάχιστον την ευτυχία να μ' αγγίζεις.

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας

[ckoutoulas]

Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις, κάποτε…

[elsapap]

Ακόμα και τώρα που χεις φύγει...ακούω το χτυπο της καρδιάς σου!Οι μεγάλες αγάπες ζουν αιώνια στο Άπειρο για πάντα!

[AndromacheofThassos]

Ωωω τι υπέροχο !
Όταν χτυπούσε η πόρτα και δεν ήταν κανείς «» εισουν εσυ «» Τάσο τι ποιητής είσαι τι όμορφα που αγάπησες τι ποίημα Τι ερμηνεία, τιμάει όλους τους άνδρες η γραφη σου !

[ΜαριαΜηλιωνη]

Ειμαι 15, διαβαζω τα ποιηματα του και ταξιδευω σε μια εποχη αλλη, πιο αγνη, πιο ανθρωπινη! Σε μια εποχη που η αγαπη δεν ηταν ντροπη και ο εγωισμος μπροστα στον ερωτα χανοταν ! Διαβαζω τα ποιηματα του γιατι θελω να ξεφευγω απο το 2021 οπου ελαχιστοι ειναι αυτοι που εχουν το θαρρος να νιωσουν! Μπορει να ειμαι μικρη μα καθε στίχος του αγγιζει τη ψυχη μου και με κανει να ανατριχιάζω! Το συγκεκριμενο ειναι απο τα αγαπημενα μου!

[holonex]

πραγματικα ο ερωτισμος του λειβαδιτη ειναι αξεπεραστος

[vickymouse]

Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου, είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου...

[ΣταματιαΓκολια]

Μαγικό!!! Μεγαλειώδες !!!Λυρικό !!!Τάσος ..Λειβαδίτης ... ..ερωτικό ...
Απαγγέλει έξοχα ο ίδιος ο ποιητής ...

[zeena]

Ο Λειβαδιτης εχει γράψει μερικά απο τα ωραιότερα ελληνικά ποιήματα. Μεγαλειώδης η ποιήσή του, οι στίχοι του δονούν την ψυχή, κάνουν την καρδιά να φτερουγίζει!! Μπράβο για όλα.. για την επιλογή, την αισθητική!!

[ΣοφίαΔομιανοπούλου]

δεν έχω κλάψει τόσο πολύ ακούγοντας μια τόσο δυνατή αφήγηση! απίστευτος!

[diony]

Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε. Έτσι έζησα, πάντοτε.

[stellazacharioudaki]

Ευγνώμων που κάποτε μου το αφιέρωσαν ❤

[lena-]

Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα. Όταν τη νύχτα κοίταζα τ' αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου. Κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο ήταν η καρδιά σου που Αγαπημένος Λουντέμης και πόση αρμονία ομορφιάς, τρυφερότητας, ευαισθησίας ... Πολλα ευχαριστώ για τουτο που εφτασε στα μύχια της ψυχής μου

[anfoarel]

Αγαπημένος Λειβαδίτης. -Σε όλα του τα ποιήματα.

[prostasia]

..τα ομιχλώδη και υγρά τοπία

ταιριάζουν απόλυτα

με το λόγο του αγαπημένου ποιητή

με τη σιωπή

με τις μνήμες

με την αγάπη

με τη μοναξιά

με το φως

με τη νύχτα

με το χρόνο

με το άχρονο..

..εξαιρετικός ο κόσμος που μας ταξίδεψες..!!!

[CNlyrical]

Although I can't understand the words
I feel your tender being that touches mine.
With love ~ Crystal

[magicfeeling]

Δεν εχω Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου, είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου, αγαπημένη μου... ~ Χίλια μπράβο!!!Υπέροχο!!

[nikol]

Κανείς δε θα μάθει ποτέ
με πόσες αγρύπνιες συντήρησα τη ζωή μου...
...ο καθένας ζει με το τρόπο του την αιώνια παραπλάνηση.
T.Λ

[Ηομορφιάσεολοτομεγαλείο]

Θαρρείς πως ήτανε ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, είμαι ευγνώμων που τον ανακάλυψα έστω και τώρα, στα γεράματά μου!!

[mavrothalassa]

"Εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα..
εμείς γι'αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε
για να μπορούμε νάχουμε μια πόρτα, έν'άστρο, ένα σκαμνί,
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί
ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Για να'χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν,
ένα τραγούδι που θα μπορούμε να τραγουδάμε..
Σ'αγαπώ όσο δε μπορώ να σου πω με λόγια.."

[ΔήμητραΣμυρλή-με]

Τι ωραία που είναι η χροιά της φωνής του τι ωραία ποιήματα που απαγγέλει όλα είναι τέλεια ❤️❤️❤️