Πάνος Αναστασίου | Ηρεμιστικό

Ζητώ ηρεμία.
Καταθλιπτικά και μανιακά επεισόδια καπηλεύονται την ματαίωση και την ελπίδα.
Εγκλωβισμένος σε δίπολα ετερόφωτα ψάχνω αυτοφώτιση:
θέλω να πάψω να καταστρέφω ότι μ’ αγγίζει.

Μουσική: Γιάννης Μακρής
Στίχοι: Πάνος Αναστασίου

Μου έχει μείνει ένα ηρεμιστικό
κι αφού πια δεν κοιμάμαι
ας το πιω έστω τη σκέψη σου να σβήσω
Εκτός κι αν καταπιώ ένα ολοκαίνουριο πακέτο·
σίγουρα θα ξεραθώ
[με διαφορά ότι ποτέ δεν θα ξυπνήσω]
Κάνω πίσω, να σε αφήσω να μπορέσεις να μου δώσεις
όσα δεν έχω τολμήσει να ζητήσω ποτέ
Φτιάξε μου ένα καφέ κι άσε με ήσυχο, ανήσυχο
να σου γράφω κάνα δίστιχο
και να τρέμω στην ιδέα του να μην σε ξαναδώ
μένω εδώ, όσο και να κάνεις πίσω:
τους θανάτους σου μήπως και συνηθίσω
και σ’ αφήσω να υπάρχεις
δίχως να απαιτώ καθόλου να ξανάρθεις·
να εισβάλεις στο μυαλό μου μωρό μου
για το καλό μου
και να με γεμίζεις φως, όταν γίνομαι μικρός
και θέλω μόνο να σε βρίσω
Θα σε κρύψω κάπου εκεί
όπου κανείς δεν θα μπορέσει να σε βρει και να σε βλάψει·
να θέλω να σε αγγίξω
και να 'σαι η φωνή που θα κινεί
όταν το χέρι μου θα γράψει δύο τετράστιχα
Τι πάει να πει πως νοιάστηκα
αν πράγματι δεν μπόρεσα στιγμή να σε αγαπήσω;
Άσε με να σου μιλήσω
-επείγει-
νιώθω πως η μορφή σου προσπαθεί απεγνωσμένα να διαφύγει
[δίχως να σηκώνει λέξη]
πριν εμφανιστεί ξανά σαν ένας θάνατος
που όσα κι αν μου χάρισες αδίστακτα θα κλέψει
και θα βλέπει όσα δε μπορώ να δω
και θα γελάει, θα κάνει χάζι·
μα θα ξέρω πως εκείνη η μορφή
δεν θα είσαι εσύ: γιατί καθόλου δεν μου μοιάζει
Δεν πειράζει…
πάρε ενδύματα και ντύσου όπως θες
αρκεί να είσαι πάντα η χαρά και το μαράζι
γιατί όποιον πάρω δρόμο πάντα κάπου εκεί με βγάζει
που μονάχα εσύ υπάρχεις
Και που αν χαμογελάς νιώθω αυτάρκης
όμως δεν χαμογελάς πλέον ποτέ
[κι αυτό είναι θέμα]
Χαμογέλασε και δώσε μου το πιο γλυκό σου ψέμα
που δεν μου έδωσες ποτέ·
ήσουνα πάντοτε αλήθεια
μα τώρα είσαι αλλού και η απώλεια μου έγινε συνήθεια

Ψάχνω δυο ώρες να βρω στίχο για το δεύτερο κουπλέ
αν κάποτε είμασταν κομπλέ, τι να το κάνω;
Ψάχνω δυο μήνες να βρω λόγο για να ζήσω
όταν μια φωνή προτείνει άλλους δέκα να πεθάνω·
δεν σε φτάνω, ξεφεύγεις,
σε πιάνω, που είσαι;
Μου ξορκίζεις τα σκοτάδια όταν με κοιτάς στα μάτια
κι ακούμε τα κομμάτια που μου γέννησες και μου φωνάζουν «ζήσε»
-τα τηλέφωνα όλα κλείσε αν ενοχλώ-
Μου είπες να σ’ αφήσω μα το ξέχασα και λύγισα·
μια κουβέντα μόνο πες μου!
-δεν θέλω να σε δω, απλά ανησύχησα-
[συγγνώμη]
δεν ζητώ να αλλάξεις γνώμη:
πες μου απλώς «είμαι καλά» και μείνε μόνη σου και πάλι
κι άσε με σε αυτή την ζάλη
έχω κάνει κεφάλι για να πληρώσω
[που δεν μπόρεσα ποτέ κάτι καλύτερο να δώσω]
θα πιω να επιβιώσω · να γλιτώσω από τη νόσο
Ξέρω κι άλλους τρόπους να σωθώ όμως κανείς δεν μου ταιριάζει
άμα δεν παραμιλούν το όνομα σου σαν χαράζει
Μη σε νοιάζει, μου αρκεί που είσαι εκεί
και που τα λέμε που και που και που δεν πρόκειται ποτέ να σε ξεγράψω
όσος χρόνος κι αν περάσει
[θα γράψω άλλους δύο στίχους και τελειώνω]
Πες μου μόνο πριν σε αφήσω:
Τι είναι το χειρότερο;
Που φοβάμαι μην πεθάνεις ή που με ανάγκασες να ζήσω;

Παραγωγή [ηχογράφηση / ενορχήστρωση]
μίξη, mastering & όλα τα όργανα:
Γιάννης Μακρής [Hell's Kitchen Recording Studio]

// Σαπόρτ
// Άκου

// Ακολούθησε

© 2022 Κοιμητήριος Δύναμη | All rights reserved