Poetic - Μικρές ιστορίες ft. Chrisacos

Показать описание

παραγωγή : Poetic
στίχοι - παρουσίαση : Poetic & Chrisacos
μίξη : Poetic
mastering : Chrisacos
Artwork Design : Marily Graphic Design
logo : Marios Raptis

Ευχαριστούμε τον σύντροφο Μάνο Κουτσίδη για τα ποιήματα του Αναγνωστάκη που μας έμαθε.

Στίχοι :

τα βράδια μας είναι τα πέπλα των ονείρων μας
αρχή των μυστικών μας, αρχή των εαυτών μας
η άγρια οργή που κουβαλάν τα νιάτα μας
μια μεθυσμένη ρίμα μες στα κομμάτια μας
τα βράδια ντυνόμαστε οργισμένη αντίδραση
ορμώμενη απ’ της ζωής μας τη νεκρική αντίφαση
και βάφουμε με σκούρο χρώμα τη μοναξιά μας
όσους κι αν έχουμε χωρέσει μέσα στην αγκαλιά μας
κάποιοι επιλέγουν να βουτήξουν στην κατάθλιψη
δεν είναι επιλογή ξεκάθαρη, έχει εγκατάλειψη
κι η προκατάληψη ότι με αυτά γελάει η μέρα
οι σκέψεις που σε στοίχειωσαν σε πάνε πιο πέρα
φοβούνται τα βράδια μας, μην συντρίψουν την άνοια
μήπως και φτιάξουμε μια όμορφή κοινωνία
και βγουν στους δρόμους τα θλιβερά που πονάνε
και αλλάξουν τον κόσμο τα όνειρα μας που γερνάνε
όταν αφήνει η ημέρα αυτό το όμορφο γκρίζο
μου δίνει βήμα σε κάτι αληθινό να ελπίζω
τότε ανοίγουν οι ψυχές όλων ορθάνοιχτα
και βρίσκουν χώρο μέσα μας όσα ποθούμε ατάραχα

Οι μέρες περνάνε χωρίς αποχρώσεις
ο ύπνος με δόσεις, ζωή στα ρεπό.
Κι εμάς της καρδιάς μας, οι μικρές ιστορίες
ντεμοντέ μελωδίες με λόγια μελό

Τα βράδια μας ζήσαμε πάντα σχεδόν μεθυσμένοι
ή από κάποια αιτία ντροπαλοί και ηττημένοι
κάποιοι ξεπέσαμε στου έρωτα την ασιτία
και άλλοι εξαίσια ανυψωθήκαμε στην αμαρτία
τα βράδια μας ακράδαντη απόδειξη ότι υπάρχουμε
μου δίνουν λόγια και μύθους να αφηγούμαι
σπέρνουμε όνειρα για όσα ευχόμαστε να πάθουμε
κι αν τίποτα δεν καταφέρω δεν δικαιολογούμαι
τα βράδια μας ρίχνω απ΄ τα παράθυρα τις λέξεις
να βρεις το δρόμο σου ταξιδευτή ν ‘αντέξεις
να βρω κι εγώ που έχω αφήσει τη χαρά μου
μήπως και έρθεις στο πλάι μου παρηγοριά μου
τα βράδια το σιχαίνομαι όταν γίνομαι μελό
μα πάνω από ξυράφια και κατάρες περπατώ
δέθηκα με όσα αρνήθηκα να αγαπήσω
κι όσα πόθησα σιχάθηκα να τα ακουμπήσω
τα βράδια βγαίνουν όσοι σιωπηλά πονάνε
για μη φαίνονται οι πληγές τους όταν γελάνε
ντύνονται με της νύχτας την κρύα φορεσιά
ψάχνουν στα συναισθήματα για λίγη ζεστασιά

Οι ώρες κυλάνε χωρίς αποχρώσεις
ο ύπνος με δόσεις, ζωή στα ρεπό.
Κι εμάς της καρδιάς μας, οι μικρές ιστορίες
ντεμοντέ μελωδίες με λόγια μελό

(φτύνω τον κόρφο μου)
μην πέσω στην ανάγκη όσων φύγαν!
Ακόμα ζέχνουν όσο μακριά κι αν πήγαν
χαμογελάω και τι θα γίνουν δε μ' αγχώνει
-έτσι μπουρδέλο που είναι ο κόσμος δε θα μείνουν μόνοι!
Το ζουν στα άκρα! Και δεν αφουγκραστήκαν,
έναν άλλο κόσμο φτιάξαν, μπήκαν μέσα και χαθήκαν,
εσύ τους λες “ρομαντικούς” εγώ “καραφερτζήδες”
περάσαν δεν ακούμπησαν και μη τους είδες...
Άλλοι πάλι μουδιασμένοι μας ρωτάνε “τι θα γίνει;”
μ' όνειρα πνιγμένα σε κουβάδες γλουτολίνη
κι εγώ τι ν' αποκριθώ; με τι λόγια να τους πείσω,
όσους βλέπουν μπρός γκρεμό, γκρεμό και πίσω;
και πως ν' αντέξω το ρολάκι αυτό να παίξω
όταν πονάει ένας μέσα, χίλιοι απ' έξω;
όσο κάποιοι ήτανε “ξύπνιοι στα όνειρα κάποιων άλλων”
βιώναμε τη νύχτα των κρυστάλλων!
Πάντα έτσι θα κυλάει και το ξέρω πέρα ως πέρα
Άλλοι πονάν τα βράδια για να ζουν άλλοι τη μέρα
Κι εσύ όπως θα 'ρχεσαι κοντά, καλά τα λάβαρά σου δείχ' τα
μιας κι όσοι ήρθαν κατα τύχη φύγαν νύχτα...

Οι μέρες περνάνε χωρίς αποχρώσεις
ο ύπνος με δόσεις, ζωή στα ρεπό.
Κι εμάς της καρδιάς μας, οι μικρές ιστορίες
ντεμοντέ μελωδίες με λόγια μελό
Κι αν κάποιοι κοιτάνε, χωρίς αποχρώσεις
αγώνες με δόσεις, προφίλ καθαρό
εμάς της καρδιάς μας οι απλές μελωδίες
κατεβάζουν πορείες, με σπρέι και ρολό