Κάτω Από Το Νόμο Του Καλού Και Του Κακού - Η Διττότητα Και Ο Διαχωρισμός Στο Πεδίο Της Ενσάρκωσης.

Η ψυχή κατεβαίνει, έλκεται στην ενσάρκωση κοιμώμενη
για να βιώσει την ηδονή της ύλης και την οδύνη της ζωής,
απόρροια του «Εγώ».

Αλλά μέσα από τον ύπνο κάποια στιγμή εγείρεται.
Η Κοσμική Σοφία καθορίζει, σκηνοθετεί τη μοίρα του καθένα στην ενσάρκωση.
Η Κυρά της Ειμαρμένης συνεργαζόμενη με την Επτάδα, τους 7 Πλανήτες, καθορίζουν την πορεία του καθένα που έρχεται σε ενσάρκωση.

Του καθορίζουν δηλαδή τις προκλήσεις που θα δεχτεί, τα γεγονότα που θα ζήσει.
Χωρίς όμως να του επιβάλλουν τον τρόπο που θα τα αντιμετωπίσει,
το πως δηλαδή θα διαχειριστεί την κάθε κατάσταση.

Αυτό εξαρτάται από τον ίδιο, αφού εκείνος έχει την ελεύθερη βούληση να το κάνει.

Έτσι ο καθένας μπορεί να ζει τη ζωή του και έχει το δικαίωμα να τη ζει, όπως εκείνος θέλει. Ο καθένας χαράζει το δικό του Μονοπάτι, τη δική του διαδρομή.

Η Αφύπνιση της Συνείδησης είναι το κλειδί για να βλέπει ο άνθρωπος το Μονοπάτι του και να αντιλαμβάνεται και να διαχειρίζεται οτιδήποτε του παρουσιάζεται στο Δρόμο του.

Όταν είναι αφυπνισμένος ο άνθρωπος γνωρίζει πως να χρησιμοποιεί τα πράγματα προς όφελος της πορείας του στη ζωή και για την πνευματική του πρόοδο.

Γιατί η Συνείδηση είναι αυτή που τον οδηγεί και ξέρει πάντα αυτό που χρειάζεται, χωρίς ποτέ να κινδυνεύει να σφάλλει, ούτε να υποπέσει σε λάθος.

Κινείται με σιγουριά στη ζωή ευθυγραμμισμένος πάντα σε αυτό, που του υποδεικνύει η καρδιά του. Ζει με ισορροπία και λογική, ελεύθερος και ευτυχισμένος.

Διαφορετικά κινείται κοιμισμένος μέσα σε έναν κόσμο ψευδαισθητικό,
τεχνικά δομημένο από τις διφυείς εκείνες μορφές, που κατευθύνουν τον κόσμο και που παρεμβαίνουν στο νου των ανθρώπων, έτσι ώστε να χάσουν τον προσανατολισμό τους και τη δυνατότητα να εκπληρώσουν το σκοπό της ύπαρξής τους.

Προχωρά έτσι ο άνθρωπος κοιμώμενος και χάνει όλες τις ευκαιρίες που του ρίχνει η ζωή, για να εξελιχθεί.

Συνεχίζει να κινείται στα άκρα, ταυτισμένος με τις αντιθέσεις της εκδήλωσης,
αυτού που είναι καλό ή κακό, ωφέλιμο ή βλαπτικό, χρήσιμο ή μη χρήσιμο και έτσι περνάει η ζωή χάνοντας τον καιρό του και την ευκαιρία να βιώσει την ενότητα, την αγάπη και την αλήθεια των πραγμάτων.

Ζώντας ο άνθρωπος μέσα στην ψευδαίσθηση του κόσμου, που ο νους του προβάλλει ως πραγματικότητα, σύμφωνα με τα προγράμματα, που του έχουν καταχωρηθεί,
βλέπει τα περισσότερα πράγματα όχι όπως είναι, αλλά, όπως θα ήθελε να είναι ή όπως του έχουν πει ότι είναι.

Βλέπει το καλό ή το κακό όχι σαν ευκαιρία, όχι σαν δυνατότητα για την πνευματική του εξέλιξη και ευτυχία, αλλά ως μια θέση που του δίνει πόνο ή χαρά.

Πίσω από αυτό, που ονομάζουμε «κακό», βρίσκεται κρυμμένος ο φόβος. Βλέπουμε το θάνατο π.χ ως κακό, όταν ο θάνατος είναι μια απελευθέρωση μιας απεριόριστης συνειδητότητας, από μια πολύ περιορισμένη περιοχή.

Λυπούμαστε με το θάνατο και χαιρόμαστε με τη γέννηση, που είναι το αντίθετο, που είναι μια εισβολή του απεριόριστου σε ένα πεπερασμένο σώμα, σε ένα πολύ περιορισμένο πεδίο.

Βλέπουμε το δίκαιο σε εκείνους που δεν το έχουν και το αντίθετο. Βλέπουμε κίνητρα στους ανθρώπους, που δεν έχουν, βλέπουμε απόρριψη εκεί που δεν υπάρχει, βλέπουμε κίνδυνο εκεί που δεν υπάρχει, αισθανόμαστε καταπίεση από ανθρώπους που το μόνο που θέλουν, είναι να βοηθήσουν και εμείς το ερμηνεύουμε, ότι θέλουν να μας καταπιέσουν.

Βλέπουμε σκοτάδι στο φως…
Σχεδόν τίποτε δεν το βλέπουμε έτσι όπως είναι.
Όλα αλλάζουν μέσα από τις πεποιθήσεις μας.
Μέσα από τον δικό μας προγραμματισμένο νου, από τη δική μας υποκειμενική αντίληψη.

Βλέπουμε αδικία από τους Συμπαντικούς Νόμους λες και θέλουν να μας εκδικηθούν,
αλλά ο μόνος σκοπός, είναι η εκπαίδευση της ψυχής.

Η πνευματική δικαιοσύνη πρέπει να αποδοθεί, για να λάβει ο άνθρωπος το μάθημα.

Πώς θα κατανοήσει ένας κλέφτης, πόσο πονάει να σου κλέβουν την περιουσία σου,
αν δεν του κλέψουν τη δική του κάποια στιγμή.

Δεν υπάρχει αδικία σε αυτό. Υπάρχει δίκαιη ανταμοιβή. Αλλά οι άνθρωποι δεν βλέπουν έτσι τα πράγματα, δεν αντιλαμβάνονται την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και τη μαθητεία που κρύβουν μέσα τους αυτοί οι Νόμοι.

Αυτό που κάνουν είναι να παραπονιούνται και να κλαίνε λέγοντας, «γιατί σε μένα Θεέ μου».

Και όλο αυτό μας κάνει να πιστεύουμε, ότι ζούμε σε έναν κόσμο, που κυβερνάει το κακό.

Και βλέπουν έτσι τη ζωή οι άνθρωποι, όταν είναι φοβισμένοι, πληγωμένοι, απογοητευμένοι, όταν βρίσκονται σε βαθιά άγνοια.

Δε γνωρίζουν, πως κινείται ο Νόμος και ρίχνει τα προσκόμματα και τις δύσκολες καταστάσεις στο ανθρώπινο πεδίο. Δε μπορούν εύκολα να διεισδύσουν σε τέτοιες κατανοήσεις.

Είναι ευκολότερο να ερμηνεύουν τα γεγονότα σύμφωνα με τα προγράμματα και τις πεποιθήσεις, που βρίσκονται στην προσωπικότητά τους.

Αυτό που ονομάζεται «καλό» ή «κακό»