Το νανούρισμα του Παναγιώτη

Показать описание

Σ' ένα χάρτινο καράβι μπήκα
κι είναι μόνο η αρχή
και τα σύννεφα με βρήκαν
λίγο δίπλα απ' την πηγή

Με φυσάει εδώ ζεστός αέρας
τα μαλλιά μου κύματα γλυκά
χρυσαφιά τα χρώματα της μέρας
και ένας ήλιος που χαμογελά

Ήλιε κράτα μου ζεστη τη μέρα
Ήλιε άκουσε με σε παρακαλώ
στείλε μια ηλιακτίδα σου και γέλα
φώτησε τη μέρα να χαρώ

Είμαι ο καπετάνιος άκουσε με
και έχω στο αμπάρι όνειρα σωρό
τα χω φυλακίσει πίστεψε με
δε σου λέω ψέμα να σου ορκιστώ

Ήλιε κράτα μου ζεστη τη μέρα
Ήλιε άκουσε με σε παρακαλώ
στείλε μια ηλιακτίδα σου και γέλα
φώτησε τη μέρα να χαρώ

Στίχοι μουσική : Συμεών Μαϊστρέλης

Κιθάρες - μουσική επιμέλεια : Γιάννης Ζήκος
Φωνητικά : Χρήστος Καρνάβας
Παναγιώτης Μαϊστρέλης
Συμεών Μαϊστρέλης

Πρόλογος: Το νανούρισμα του Παναγιώτη , του γιού μου αποτελεί ένα περίεργο σημείο αναφοράς για εμένα....για πολλούς λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί γράφτηκε σε μια δύσκολη νύχτα όταν ο μικρός υπέφερε από εφιάλτες και ξύπναγε στον ύπνο του έντρομος και τίποτα μα τίποτα δεν μπορούσε να ημερεύσει την ψυχούλα του...Αφού εξάντλησα όλο το μουσικό μου ρεπερτόριο σε νανουρίσματα καταλήξαμε σε ένα καινούριο, το δικό του νανούρισμα...Εκείνη την νύχτα φτιάχτηκε το δικό του τραγούδι και κατά κάποιο τρόπο έγινε το κλειδί που ξεκλείδωνε τον τόπο των ονείρων του και της ηρεμίας του....Ο δεύτερος λόγος είναι ότι το συγκεκριμένο τραγούδι αφορά το πρώτο μου τραγούδι όπου συμμετείχε η ομάδα ΑΜΕΑ Πετρούπολης της Κατερίνας Κυριάκου και η πρώτη ουσιαστική συνεργασία με τον Χρήστο Καρνάβα....μέλος της ομάδας...30/06/2015...Μια συναυλία που αναβάλετε....λόγω μιας δυνατής καταιγίδας και εγώ στην μέση του πουθενά να προσπαθώ μάταια να συγχρονίσω δύο διαφορετικές ομάδες ΑΜΕΑ....να μεταβούν στο βανάκι που θα μας πήγαινε στο χώρο της συναυλίας...Η αποτυχημένη μου προσπάθεια και η ταλαιπωρία των 2 ομάδων με φθάνει στο σημείο να κατηγορήσω τον εαυτό μου για εκείνη την στιγμή....Σκέφτομαι να τα παρατήσω τελείως από την μουσική....γιατί θεώρησα ότι τίποτα δεν ήταν τυχαίο....Η συναυλία τελικά γίνεται λίγες μέρες μετά....Σκέφτηκα αυτή θα είναι η τελευταία μου φορά....Η αγκαλιά του κόσμου όμως στο τραγούδι μου με ωθεί να ξαναπροσπαθήσω....και να δώσω στις 3/12/2015 το πρώτο τραγούδι για την παγκόσμια ημέρα αναπηρίας.....κάτι σαν υπερφυσικό φαινόμενο....σαν να πέρασα μια δοκιμασία για να συμβεί όλο αυτό....

Μερικές λεπτομέρειες για την ροή του στίχου:

Το χάρτινο καράβι στο ξεκίνημα του στίχου είναι επηρεασμένο από ένα μικρό ξύλινο σκαρί που κατασκεύασε ένας ναυτικός από το Πέραμα, και εμείς το μετατρέψαμε σε κρεβάτι του πεντάχρονου γιού μου Παναγιώτη γιατί του άρεσε πολύ η θάλασσα και τα ταξίδια.....Κρεμάστηκε με χοντρά σχοινιά στο ταβάνι για να ξεκινήσουν τα όμορφα ταξίδια του...Εκείνο το βράδυ δεν γεννήθηκε μόνο ένα τραγούδι, γεννήθηκα και εγώ, ξαναέγινα παιδί πάλι.....Έτσι λοιπόν εγώ για αρχή, στο τραγούδι παίρνω την μορφή ενός παιδιού και αναγκαστικά ξεθάβω δικές μου αναμνήσεις για να γίνει πιο αληθινό και πιο όμορφο το τραγούδι γιατί τα παιδιά ξέρουν πότε τους λές την αλήθεια και ταξιδεύω έτσι χαζεύοντας τα χρώματα που δημιουργεί ο ήλιος επάνω στην θάλασσα, σαν χρυσαφένιο πέπλο μοιάζει να χαϊδεύει τα κύματα....με τις ηλιακτίδες του....και ο ήλιος πάντα είναι χαμογελαστός όπως τον έχουν όλα τα παιδιά στα ονειρικά τους ταξίδια....ο ζεστός ήλιος , ο ήλιος της Ελλάδας μας και τα παιδιά είναι πάντα ελεύθερα στα ταξίδια τους αυτά, ενώ εμείς καθώς μεγαλώνουμε ξεχνάμε, φυλακίζουμε αυτά τα όνειρα στο αμπάρι του αραγμένου μας καραβιού το οποίο σιγά σιγά σαπίζει επειδή ξεχάσαμε πως είναι να ονειρευόμαστε και να ταξιδεύουμε όχι πραγματικά αλλά νοητά...στα όμορφα τοπία των παιδικών μας χρόνων. Αν δεχτούμε αυτή την πραγματικότητα ίσως γίνουμε πάλι παιδιά..και ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος κατά πολύ.....

Υ.Γ. Το βίντεο αποτελεί υλικό δικό μου από το καλοκαίρι του 2016 , το οποίο βιντεοσκόπησα εγώ ο ίδιος....ακόμα και το βίντεο με τον ιππόκαμπο τον οποίο έπιασα για να δείξω στον γιό μου και στα πιτσιρίκια που είχαν μαζευτεί τριγύρω μας, τί όμορφα πλάσματα υπάρχουν στην θαλάσσια φύση...την οποία πρέπει να σεβόμαστε για να ζήσουν αυτά και άλλα πλασματάκια....μετά βάλαμε τις μάσκες με τον γιό μου και τον ελευθερώσαμε παίζοντας μαζί του, τυλίγοντας μας την ουρά του στα δάκτυλα των χεριών μας καθώς χόρευε στον βυθό....σαν να μας αποχαιρετούσε...
Το σκίτσο στην εισαγωγή είναι φτιαγμένο από εμένα σε μια φάση που σκέφτηκα όλο αυτό να το κάνω κάποια στιγμή εξώφυλλο του πρώτου μου παιδικού βιβλίο με τον ίδιο φυσικά τίτλο......

Ένα μεγάλο Ευχαριστώ για άλλη μια φορά στους 2 συνεργάτες μου Γιάννη Ζήκο, με την υπέροχη μουσική που μας έντυσε το κομμάτι μου (κιθάρα) τον απίστευτο Χρήστο Καρνάβα και τον μικρούλη Παναγιώτη Μαϊστρέλη (φωνή).....