ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ 1973, ΠΕΡΙΣΤΕΡΗΣ Το Χερουβικό και η Θ' Ωδή στο εξαιρέτως

[ΓιώργοςΛουπάσης]

Ὠδὴ θ΄.
Ἀπορεῖ/πᾶσα γλῶσσα εὐφημεῖν πρὸς ἀξίαν, ἰλιγγιᾷ δὲ νοῦς καὶ ὑπερκόσμιος ὑμνεῖν σε, Θεοτόκε. ὅμως ἀγαθὴ ὑπάρχουσα τὴν πίστιν δέχου· καὶ γὰρ τὸν πόθον οἶδας τὸν ἔνθεον ἡμῶν· σὺ γὰρ χριστιανῶν εἶ προστάτις, σὲ μεγαλύνομεν.



Κάθε γλώσσα βρίσκεται σὲ ἀδυναμία νὰ ἐγκωμιάσει ἀντάξια, καὶ ἴλιγγο νιώθει ὁ νοῦς, κι αὐτὸς ἀκόμη ὁ ὑπερκόσμιος, στὸ νὰ σὲ ὑμνήσει, Θεοτόκε. Ὅμως, ἀγαθότητα καθὼς ἔχεις, δέξου τὴν πίστη μας, ἀφοῦ τὸν πόθο μας τὸν ἔνθεο καλὰ γνωρίζεις. Γιατὶ τῶν Χριστιανῶν προστάτιδα εἶσαι σύ, κι ἐσένα δοξάζουμε.

[Ὁ ποιητὴς ὑπογραμμίζει τὴν ἀδυναμία τῆς ἀνθρώπινης γλώσσας νὰ ὑμνήσει ἀξίως τὴν Μητέρα τοῦ βαπτισθέντος Χριστοῦ. Ἐναποθέτει τὶς ἐλπίδες του στὴ συγκατάβασή της, πολὺ περισσότερο γιατὶ ἔχει ἀγαθότητα καὶ γιατὶ γνωρίζει τὸν εἰλικρινῆ πόθο τῶν Χριστιανῶν νὰ τὴν ὑμνήσουν. Ἡ δήλωση τῆς ἀδυναμίας αὐτῆς εἶναι κάτι συνηθισμένο στὴν ὑμνογραφία. –
ὑπερκόσμιος. Αὐτὸς ποὺ βρίσκεται πάνω ἀπὸ τὸν κόσμο. Ὁ ποιητὴς ἐδῶ ἐννοεῖ ὅτι ὄχι μόνο τῶν ἀνθρώπων ὁ νοῦς ἰλιγγιᾶ ὅταν θέλει νὰ ὑμνήσει τὴν Θεοτόκο, ἀλλὰ καὶ ὁ ὑπὲρ τὸν κόσμον», δηλαδὴ οἱ Ἄγγελοι καὶ οἱ ὑπόλοιπες οὐράνιες Δυνάμεις]
[Πρόκειται γιὰ τὸν εἱρμὸ τῆς θ' ὠδῆς τοῦ Κανόνος τῶν Θεοφανείων, τὸν ὁποῖο συνέθεσε ὁ ποιητὴς Κοσμᾶς, ἐπίσκοπος Μαϊουμᾶ.]