Χριστόφορος Κροκίδης - Έλα γυναίκα θυμωμένη

Показать описание

Χριστόφορος Κροκίδης
Έλα γυναίκα θυμωμένη
Δίσκος: Ο φύλακας των σκουπιδιών
Στίχοι: Απόστολος Μπουλασίκης

Στα φωτεινά, υγρά σου μάτια, στο γυάλινο χαμόγελο
της πολικής της νύχτας άστρα, λουλουδιασμένα χέρια
σ' άγγιξαν με φως
Ανεμοδείκτης αφρισμένο, έρωτας μελαγχολικός
μούσκεψε τα φορέματα σου
με κείνον της μητέρας τ' άγριο θηλασμό

Ελα γυναίκα θυμωμένη έλα σ' αυτό το φονικό
θέλω μαζί σου να ζήσω, να χαθώ
Ελα γυναίκα τρομαγμένη, έλα σ' αυτό το ουρλιαχτό
θέλω μαζί σου να ζήσω, να χαθώ

Χόρεψαν φίδια στα μαλλιά σου
στης Εύας σου τον πειρασμό
σε μια θηλιά το βάδισμα σου
μαροκινό μαχαίρι σου 'πε το χρησμό

Ελα σημάδι θυμωμένο
μέσα στης ήβης τον ιστό
εδώ ζαλίζομαι κι αν μένω
είναι που όλα αυτά που ζω σου τα χρωστώ

Λέπια στα δυο της τα φτερά,
τυφλά τα μάτια προσωπείο,
κρύβει στις χούφτες τα μωρά,
η αγάπη αίμα κι ορυχείο
ο χρόνος δεν της απαντά,
σα νύχτα στο Μεταξουργείο,
ομίχλη κίτρινη φωτιά,
η αγάπη φρίκης μεγαλείο.

Πάνω απ' τη γη ακροβατεί,
η αγάπη παίζει με το θείο,
μ' ένα ουράνιο σπαθί,
η αγάπη ιπτάμενο θηρίο,
νύφη που ντύνεται οργή,
με έπαθλο το χειρουργείο,
πληρώνει την υποταγή,
η αγάπη λέει το αντίο,
η αγάπη λάμα στη καρδιά,
η αγάπη κόβεται στα δύο,
η αγάπη κόσμου μυρωδιά,
η αγάπη λάσπη κι ενυδρείο.

Έλα γυναίκα θυμωμένη,
έλα σ' αυτό το φονικό,
θέλω μαζί σου να ζήσω, να χαθώ.
Έλα γυναίκα τρομαγμένη,
έλα σ' αυτό το ουρλιαχτό,
θέλω μαζί σου να ζήσω, να χαθώ.

Χρώματα κέρινα κραγιόν,
ανατριχίλα μου φθαρμένη,
στην ερημιά σου ακροβατώ
κι εσύ γυναίκα ερωμένη,
σκόνη από παλιό μπετό,
από μια κάρτα ξεχασμένη,
σκάβει τον τροπικό καιρό,
η γλώσσα σου η τρομαγμένη.

Οι λέξεις κρύβουν το θυμό
σε μια Βαβέλ απελπισμένη,
είναι που θέλω να σου πω,
αυτό που πάντα περιμένει,
ένα ιστίο, ένα πανί,
μια θάλασσα γυμνή και ξένη,
ένα τραγούδι, μια ωδή,
για σένα, εσένα ερωμένη.