03. Όνειρα που κάνεις πριν τον ύπνο - Αντίγνωμος, Μηδέν & Ένα

Produced by Miden & Ena, Toolzmore, Antignomos
Recorded by Toolzmore @ VHQ
Mixed by Logou Xarin and Toolzmore
Mastered by Logou Xarin @ Red Frame
Album art by Noodles in the Trenches
Apo tin arxi mexri to telos, 2025
Oneira pou kaneis prin ton ypno w. Miden & Ena
______
Lyrics:

Όταν γεννήθηκες, ήσουν το παιδί της αγάπης
Ανάμεσα σ' όλα όσα συνέβησαν, κάποιος

Μα, αυτός ο κόσμος είναι μέρος που μας χώρεσε μαζί
Τους αγγέλους και τους δαίμονες
Όλους σ' ένα σώμα φυλακισμένους
Σ' ένα σώμα σαν εσύ, με ένα εγώ σαν σύμπαν
Κι αν ήταν όλα να χωρέσουν εδώ τότε, πού τα πήγα;

Δεν καταλαβαίνεις
Έχω στίχους από πέτρα
Που θα μείνουνε για πάντα
Κι ευθύνομαι και για σένα

Είμαι ζωή κι είμαι σαν ψέμα
Με μαθαίνω σαν να παίζουμε κρεμάλα με το τέλος
Δεν φιλιώνω με το τέρας
Ήμουν άνθρωπος, ήμουν πολύ μικρό μωρό
Ίσως γίνω πατέρας

Ήμουν ένας, άλλος ένας, μα κανένας από σας!
Ήμουν εσύ κι εσύ δεν ξέρεις πού το πας
Αναγνωρίζω τι ρόλο βαράς
Από τον τρόπο που σε κουβαλάς

Η ζωή, χορεύει με την χάρη της φωτιάς
Είναι θέμα σιγουριάς κι όχι το αντίθετο
Πάντα υπάρχει κάτι που θα 'ταν σωστό να κάνεις, αναμφίβολα
Αυτό που αποκαλείς ασύλληπτο, είναι απλή προέκταση
Στην πόλη πολεμάμε ασύμμετρα για την επέκταση
Τίποτα δεν ήταν αυτονόητο, όλα ήταν ανεκτίμητα
Πίσω μας κάθε πέρυσι, μπροστά μας τα καλύτερα

Κι αν ήταν όλα να καταστραφούν
Τουλάχιστον θα 'χω να πω πως ποτέ μου δεν παραιτήθηκα
Δεν ξέρω ποιοι τ' ακούν, όποιοι τ' ακούν όμως ταυτίστηκαν
Γιατί είμαστε το ίδιο:
Σάρκα κι οστά, αίμα, όνειρα που κάνεις πριν τον ύπνο

Έλα, πιστεύω πως το 'χουμε στα αλήθεια!
Θέλω όσα μας ανήκουν, μέλλον!
Όσα μας ανήκουν, μέλλον
Όσα μας ανήκουν
Δήμο!

Κι ήταν τα χέρια μας που γράφανε το τέλος
Αφού μάθαμε πώς να φεύγουμε εγκαίρως, ή πώς να φεύγουμε πρώτοι

Μας νίκησε για πάντα ο χρόνος ή αυτή η πόλη
Μαγεμένος τόσο που της γράφω ακόμη όσα πήραμε δανεικά
Πριν να φορέσει το σώμα μου βιαστικά και το κυλήσει σαν ρολόι
Μόνο για σένα το 'κανα

Και σπάω σε κομμάτια παράλληλα κι ορθογώνια
Τώρα βλέπεις ταιριάζω με τον χώρο!
Το μαύρα μάτια μας που απορροφούν λίγο απ' το φως και το οξυγόνο
Μεθυσμένος τόσο που θα κάνω δώρο τα λάθη μου στη φωτιά

Λες "κάποτε ήμασταν πουλιά" για να πετάξουμε πάλι, σε νέα μέρη
Κι ανάλογα ποιος είσαι, θα μετατραπώ σε λίβας ή μελτέμι, σε χρυσός ή κουρέλι
Στο χώμα μου να ρίξετε στάχτη, νερό και μέλι

Αυτή η φωτιά δεν καίει
Κι αυτή η νύχτα μικρό παιδί που κλαίει, σαν να γεννήθηκε μόλις
"Είν' η ανάσα μου ικανή να σβήσει τα κεριά της πόλης, είμαι δίπλα σου"
Μου λες, μα δεν με νιώθεις

Σπασμένα γυαλιά η μνήμη και με κόβει
Σαν ανάμνηση πικρή, που σε φθείρει, μα μεγαλώνεις

Ανάμεσα μας χώρεσα τον κόσμο, το μίσος και την αγάπη
Θεούς, θνητούς και δαίμονες, που όλοι τους κοιτάνε απ' το ίδιο μάτι
Έλα, μίλα μου για πόλεμο!
Ή βρες μου σώμα που να με χωρέσει ολόκληρο εδώ

Γύρισα τον κόσμο ανάποδα και μεγάλωσα πάλι
Σαν φίδι που δαγκώνει την ουρά του για να υπάρχει
Σαν αιώνιος κύκλος που αναπαράγει το τέλος και την αρχή
Θρέφει και θρέφεται από την ίδια ανάγκη, από την ίδια σάρκα
Εδώ όλοι μεγαλώσαμε πίνοντας το ίδιο γάλα.
______

Αντίγνωμος

Μηδέν & Ένα

Toolzmore

λόγου χάριν

Noodles In The Trenches

Background

[background_ath]

Από την αρχή μέχρι το τέλος, Μάρτιος 2025
Buy tickets:

Όταν γεννήθηκες, ήσουν το παιδί της αγάπης
Ανάμεσα σ' όλα όσα συνέβησαν, κάποιος

Μα, αυτός ο κόσμος είναι μέρος που μας χώρεσε μαζί
Τους αγγέλους και τους δαίμονες
Όλους σ' ένα σώμα φυλακισμένους
Σ' ένα σώμα σαν εσύ, με ένα εγώ σαν σύμπαν
Κι αν ήταν όλα να χωρέσουν εδώ τότε, πού τα πήγα;

Δεν καταλαβαίνεις
Έχω στίχους από πέτρα
Που θα μείνουνε για πάντα
Κι ευθύνομαι και για σένα

Είμαι ζωή κι είμαι σαν ψέμα
Με μαθαίνω σαν να παίζουμε κρεμάλα με το τέλος
Δεν φιλιώνω με το τέρας
Ήμουν άνθρωπος, ήμουν πολύ μικρό μωρό
Ίσως γίνω πατέρας

Ήμουν ένας, άλλος ένας, μα κανένας από σας!
Ήμουν εσύ κι εσύ δεν ξέρεις πού το πας
Αναγνωρίζω τι ρόλο βαράς
Από τον τρόπο που σε κουβαλάς

Η ζωή, χορεύει με την χάρη της φωτιάς
Είναι θέμα σιγουριάς κι όχι το αντίθετο
Πάντα υπάρχει κάτι που θα 'ταν σωστό να κάνεις, αναμφίβολα
Αυτό που αποκαλείς ασύλληπτο, είναι απλή προέκταση
Στην πόλη πολεμάμε ασύμμετρα για την επέκταση
Τίποτα δεν ήταν αυτονόητο, όλα ήταν ανεκτίμητα
Πίσω μας κάθε πέρυσι, μπροστά μας τα καλύτερα

Κι αν ήταν όλα να καταστραφούν
Τουλάχιστον θα 'χω να πω πως ποτέ μου δεν παραιτήθηκα
Δεν ξέρω ποιοι τ' ακούν, όποιοι τ' ακούν όμως ταυτίστηκαν
Γιατί είμαστε το ίδιο:
Σάρκα κι οστά, αίμα, όνειρα που κάνεις πριν τον ύπνο

Έλα, πιστεύω πως το 'χουμε στα αλήθεια!
Θέλω όσα μας ανήκουν, μέλλον!
Όσα μας ανήκουν, μέλλον
Όσα μας ανήκουν
Δήμο!

Κι ήταν τα χέρια μας που γράφανε το τέλος
Αφού μάθαμε πώς να φεύγουμε εγκαίρως, ή πώς να φεύγουμε πρώτοι

Μας νίκησε για πάντα ο χρόνος ή αυτή η πόλη
Μαγεμένος τόσο που της γράφω ακόμη όσα πήραμε δανεικά
Πριν να φορέσει το σώμα μου βιαστικά και το κυλήσει σαν ρολόι
Μόνο για σένα το 'κανα

Και σπάω σε κομμάτια παράλληλα κι ορθογώνια
Τώρα βλέπεις ταιριάζω με τον χώρο!
Το μαύρα μάτια μας που απορροφούν λίγο απ' το φως και το οξυγόνο
Μεθυσμένος τόσο που θα κάνω δώρο τα λάθη μου στη φωτιά

Λες "κάποτε ήμασταν πουλιά" για να πετάξουμε πάλι, σε νέα μέρη
Κι ανάλογα ποιος είσαι, θα μετατραπώ σε λίβας ή μελτέμι, σε χρυσός ή κουρέλι
Στο χώμα μου να ρίξετε στάχτη, νερό και μέλι

Αυτή η φωτιά δεν καίει
Κι αυτή η νύχτα μικρό παιδί που κλαίει, σαν να γεννήθηκε μόλις
"Είν' η ανάσα μου ικανή να σβήσει τα κεριά της πόλης, είμαι δίπλα σου"
Μου λες, μα δεν με νιώθεις

Σπασμένα γυαλιά η μνήμη και με κόβει
Σαν ανάμνηση πικρή, που σε φθείρει, μα μεγαλώνεις

Ανάμεσα μας χώρεσα τον κόσμο, το μίσος και την αγάπη
Θεούς, θνητούς και δαίμονες, που όλοι τους κοιτάνε απ' το ίδιο μάτι
Έλα, μίλα μου για πόλεμο!
Ή βρες μου σώμα που να με χωρέσει ολόκληρο εδώ

Γύρισα τον κόσμο ανάποδα και μεγάλωσα πάλι
Σαν φίδι που δαγκώνει την ουρά του για να υπάρχει
Σαν αιώνιος κύκλος που αναπαράγει το τέλος και την αρχή
Θρέφει και θρέφεται από την ίδια ανάγκη, από την ίδια σάρκα
Εδώ όλοι μεγαλώσαμε πίνοντας το ίδιο γάλα.

[SeizOfficial]

Στα 2-3 καλύτερα του δίσκου από την παραγωγή έως τους στίχους και τη μίξη. Οι ερμηνείες είναι στα δυνατά σας σημεία και δέσαν εξαίσια οι πένες και οι χροιές σας. Να είστε καλά για τη στήριξη μετά μουσικής.

[keepsmiling]

Tίποτα δεν ήταν αυτονόητο, όλα ήταν ανεκτίμητα.