παραδείσου ουράνιο τόξο

Περιπλανώμενος γυρνώ

στα μαγικά σου μονοπάτια

σε όμορφους δρόμους περπατώ

και ψάχνω τα δικά σου μάτια


τα φώτα είναι από χρυσό

και η μυρωδιά είναι από δυόσμο

σε ένα φτιαγμένο σκηνικό

σαν παραδείσου ουράνιο τόξο


σε βλέπω και ακλουθώ

να μπαίνεις στην βουή του δρόμου

σε μπάντες από ακορντεόν

από ιδιόμορφους ανθρώπους


το όνειρο όμως σταματά

όταν σε βλέπω αγκαλιά

και να φιλιέσαι με έναν ξένο

και ο εφιάλτης ξεκινά


όλα τα φώτα σβηνουνε

και το μυαλό μου τα εχει παίξει

το όνειρο που σε έβλεπα

έχασε τωρα κάθε λέξη


αρα να φταίει το όνειρο

η είναι η δίκια μου η μοιρα

να καταστρέφω το παρών

και να μου φέρνω την ασχήμια ?