Jimmy Buck - Sister i am Sorry

Αδερφή μου συγνώμη κάθε φορά που γυρνάω την
ματιά μου βλέπω άλλη μια τρικυμία Κάποτε γύρισες την
πλάτη μπροστά σε κάθε γνώμη και εγώ γύρισα την
πλάτη σε άλλη μια ευκαιρία Η ζωή είναι σαν ρόδα μόνο
πάει μονάχα εμπρός δεν χρειάζονται τα λόγια μα η
γνώση είναι φώς Αν χαθήκαν χελιδόνια μάλλων ήταν
παγετός Όπως περνάνε τα χρόνια έτσι κάθε σπόρος
δυνατός ένας άνθρωπος αγνός από αγάπη που η
αλήθεια είναι ότι έγινε εγωισμός
Αν και πρέπει δεν χρειάζονται ότι έχουμε είμαστε εμείς
ότι βρέξει ας κατεβάσει όπως ξέρω πως μπορείς να
ανθίσεις σαν το ρόδο της ζωής ήσουν όμορφο ταξίδι
στάθηκα σαν μαθητής συνηπάρχουμε στην θλίψη μα
στο τέλος της βροχής όταν το λουλούδι ανθίσει θα
χαθεί ο νικήτης αν αργίσει να περάσει τότε δύναμη να
βρείς αν ποτέ η μοίρα λογαριάσει θα σταθώ
Αν και πρέπει δεν χρειάζονται ότι έχουμε είμαστε εμείς
ότι βρέξει ας κατεβάσει όπως ξέρω πως μπορείς να
ανθίσεις σαν το ρόδο της ζωής ήσουν όμορφο ταξίδι
στάθηκα σαν μαθητής συνηπάρχουμε στην θλίψη μα
στο τέλος της βροχής όταν το λουλούδι ανθίσει θα
χαθεί ο νικήτης αν αργίσει να περάσει τότε δύναμη να
βρείς αν ποτέ η μοίρα λογαριάσει θα σταθώ
μα μεσά σε ένα ποτήρι που έχω χρέος να
το πιώ ήταν μπόρα γίνηκε καταιγίδα
θύελλα τώρα σαν ανεμοστρόβιλλος που
γέννησε παλλήροια ήμερα είναι ακόμη τα
λιοντάρια όπως δίδαγμα δεν δίνουν
γιατροσόφια μια θάλλασα απο δάκρυα
που ποτίσανε το χώμα μια μέρα ίσως
βρώ το θάρρος το καημό σου να
απαλύνω όμως έτσι είναι λάθος αν λάθος
είναι όμως σήκω
Τώρα σαν ανεμοστρόβιλος που γέννησε
παλλήροια ήμερα είναι ακόμη τα
λιοντάρια όπως δίδαγμα δεν δίνουν
γιατροσόφια μια θάλλασα από δάκρυα
που ποτίσανε το χώμα μια μέρα ίσως
βρώ το θάρρος το καημό μου να
απαλύνω όμως έτσι είναι λάθος αν λάθος
όμως σήκω πάμε αλλού ένας κόσμος που
διψάει για περιπέτεια τώρα όμως που να
βρώ αυτήν την αφέλεια φταίω εγώ
Τώρα σαν ανεμοστρόβιλος που γέννησε
παλλήροια ήμερα είνα ακόμη τα
λιοντάρια όπως δίδαγμα δεν δίνουν
γιατροσόφια μια θάλλασα από δάκρυα
που ποτίσανε το χώμα μια μέρα ίσως
βρώ το θάρρος το καημό μου να
απαλύνω όμως έτσι είναι λάθος αν λάθος
όμως σήκω πάμε αλλού ένας κόσμος που
διψάει για περιπέτεια τώρα όμως που να
βρώ αυτήν την αφέλεια φταίω εγώ αδυναμίες όμως λόγια ήν μαχαίρια ίσως
φταίμε οι δυο που μας στερήσανε ελπίδες
από απτόητα αστέρια οι ευχές είναι μονάχα
προσδοκίες που δεν έρχονται με σταύρωμενα χέρια
η αγάπη είνα μάχη που ο καλός πέφτει ακαριαία
κάπου όμως υπάρχει μια μονάχα ιδέα ότι είναι να
ρθει θα ρθει άρκει να χεις την τρέλλα που μου έδινε
την δύναμη να ζήσω μια ακόμα ημέρα όμως
πούθενα δεν υπάρχει καρδία που να πράτει πουθενά
δεν υπάρχει πουθενά δεν υπάρχει

Η δύναμη γένναει τους μάχητες άλλο ένα
γράμμα που δεν πρόλαβα να στείλω μα
αν θέλω όσο θές τότε μάλλων θα χεις
δίκιο δεν υπάρχουν νίκητες άπλα θέλω
να ξεφύγω ακόμη εσύ με ανάγκασες να
αποτύχω τώρα ψάχνω να με βρώ σε ένα
κύβο μια εκδίκηση που ζώ να λύτρωθω
και ίσως έπειτα να φύγω ένα πρόβλημα
μα σαν βουνό απάτητο ποτέ δεν σμίγω
Η δύναμη γένναει τους μάχητες άλλο ένα
γράμμα που δεν πρόλαβα να στείλω μα
αν θέλω όσο θές τότε μάλλων θα χεις
δίκιο δεν υπάρχουν νίκητες άπλα θέλω
να ξεφύγω ακόμη εσύ με ανάγκασες να
αποτύχω τώρα ψάχνω να με βρώ σε ένα
κύβο μια εκδίκηση που ζώ να λύτρωθω
και ίσως έπειτα να φύγω ένα πρόβλημα
μα σαν βουνό απάτητο ποτέ δεν σμίγω
ίσως να με μια νιφάδα στα δικά σου
βράχια ή ένα χελιδόνι που χαζεύει
μονοπάτια ίσως να ζητάς άλλουνου τα
χάδια μα τα βράδυα τα θλιμμένα σου τα
μάτια μου θυμίζουν την εικόνα του
ανθρώπου που μου έδειξε τα χνάρια μα
ο λαβύρινθος έχει παγίδες ίσως να μουν
η αιτία που δεν βρήκες ευτυχία ίσως
όμως να την βρήκες σε μια όμορφη
ταινεία
όμως χάθηκε η μαγεία ξόρκια είναι
γιατροσόφια δεν νεραίδες μα οι δράκοι
έχουν φλόγα ίσως όμως μια συγνώμη να
την θέωρεις μονάχα λόγια μα δεν έχω
άλλο τρόπο να σου δείξω την εικόνα ότι
έμελες να γίνεις η θανάτηφορα νότα σε
μια όμορφη σονάτα που η θλίψη
μετατρέπετε σε χρώμα όπως έπρεπε να
φύγει έτσι ήρθε άλλη μια ακόμα
όμως χάθηκε η μαγεία ξόρκια είναι
γιατροσόφια δεν νεραίδες μα οι δράκοι
έχουν φλόγα ίσως όμως μια συγνώμη να
την θέωρεις μονάχα λόγια μα δεν έχω
άλλο τρόπο να σου δείξω την εικόνα ότι
έμελες να γίνεις η θανάτηφορα νότα σε
μια όμορφη σονάτα που η θλίψη
μετατρέπετε σε χρώμα όπως έπρεπε να
φύγει έτσι ήρθε άλλη μια ακόμα
Ολο πάντα κάτι μου θυμίζει αυτήν την
ασπρόμαυρη εικόνα όμως το πορτραίτο
ανήκει σε αυτήν την άφελεις χελώνα που
προτίμησε να στάματησει κάπου στην
μέση του αγώνα