Μαρίζα Ρίζου - Απάθεια @ Gazarte 2013

Κάποιοι μου 'πανε οι στίχοι μου να λένε
για πριγκίπισσες και έρωτες που καίνε
κάποιοι άλλοι αγριεμένα μου φωνάζουν
πως τα μάτια μου τα όμορφα θα πρέπει να κοιτάζουν.

Κι εγώ ψάχνω με μανία να γλιτώσω λίγη βία
της ζωής και της ματιάς μου να γυρέψω ηρεμία
δε μου μάθαν να μισώ, δε μου μάθαν να σκοτώνω
μα μου είπανε πως λίγο αν κλέβω πάντα θα γλιτώνω.

Ξεχαστήκαμε εντελώς μες στης βίας το κλουβί
δυο - τρεις λέξεις και θα φτάσουν για να γίνουμε εχθροί
μα ο ένας για τον άλλον δε θα νιώσουμε εμπάθεια
γιατί τώρα κολυμπάμε στην απόλυτη απάθεια.

Ξεκινάω κάθε πρωί να οργανώνω τη ζωή μου
μα τα βράδια η απουσία είναι η μόνη άμοιβή μου
η απουσία της μαγείας κάθε στόχου που αγαπάς
η απουσία της χαράς που έχεις όταν ξεκινάς.

Ξεχαστήκαμε εντελώς μες στης βίας το κλουβί
δυο - τρεις λέξεις και θα φτάσουν για να γίνουμε εχθροί
μα ο ένας για τον άλλον δε θα νιώσουμε εμπάθεια
γιατί τώρα κολυμπάμε στην απόλυτη απάθεια.

[Νοοτροπία παραλόγου καταλήγω να αποκτώ
και ο δίπλα όταν πεθαίνει δε γυρίζω για να δω
όλα αυτά που τον σκοτώνουν κατά βάθος είμαι εγώ
που σαν σύγχρονος δειλός έτρεξα για να κρυφτώ.]

Ξεχαστήκαμε εντελώς μες στης βίας το κλουβί
δυο - τρεις λέξεις και θα φτάσουν για να γίνουμε εχθροί
μα ο ένας για τον άλλον δε θα νιώσουμε εμπάθεια
γιατί τώρα κολυμπάμε στην απόλυτη απάθεια.