Ταβερνάκι ''ΤΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ'' πρώην '' ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ'' Κώστας Αξιόπουλος.

Ταβερνάκι " ΤΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ "
Ηταν ένα μικρό ταβερνάκι πίσω απο την Παναγία Δέξια, μακρόστενο.Στό βάθος είχε το πάλκο με ζωγραφισμένο τον Τσιτσάνη, τον Τσαουσάκη και τη Μπέλλου, λαική ζωγραφική με
φόντο καφέ.Απ' έξω, είχε δυό γλάστρες μεγάλες με αναρριχόμενα και δύο τραπεζάκια.
Πήγαινα στο ταβερνάκι πρωτού ανοίξω το Καφέ δίπλα του, γιά να ακούσω τον Κώστα να λέει τα ρεμπέτικα, βαριά, μετρημένα με το δικό του τρόπο.
Ενα ψυγείο χώριζε το πάλκο από ένα μικρό διάδρομο που είχε γιά κουζίνα, εκεί ετοίμαζε τα μεζεδάκια και μετά ανέβαινε γιά να ρίξει τις πενιές του.Οταν είχε φασαρία και δέν ακουγότανε φώναζε "σιλάνς" δυνατά και μετά "σπέσιαλ".
Παλιός μπουζουκτσής, μετανάστης, έπαιζε στή Γαλλία και στα γύρω κράτη.Γύρισε στη πατρίδα το 1980 και άνοιξε το ταβερνάκι " ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ " τό οποίο μετά το ονόμασε "ΤΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ". Εφερε μαζί του και μιά γκαρσόνα, τρελογαλλίδα την θυμάμαι, ομορφούλα, η οποία είχε μεγάλη πλάκα, όταν παραγγέλναν κουτσομούρες αυτή φώναζε δυνατά...μία πουτσομούρες.Χαμός απο κάτω τα φοιτητάκια.
Περνούσαν πολλοί από το μαγαζί, κυρίως φοιτητές, αλλά και λαικοί βαρύμαγκες και φιλόδοξοι μπουζουκτσήδες, όπως εγώ.Θυμάμαι μια φορά έπαιξα κάτι, ψαρωμένος και δίπλα
μου ήταν ο Καμπουρέλος, γεροντάκι, καλός μπουζουκτσής, με άκουγε και απότομα μου λέει...βάλε ψυχή ρέ.
Τα τελευταία χρόνια, μέχρι το 2000 πού έκλεισε, είχε ταιριάξει με το Μαρκάκη, παλιό μπουζουκτσή και τον Μπάμπη πού έπαιζε κιθάρα.Φαίνονται σε μιά απ' τις φωτογραφίες Τον συνάντησα κάπου στη Τούμπα το 2014.Τα είπαμε στο πόδι, θυμηθήκαμε τα παλιά και μου λέει...α ρε Φιλιππάκο, το μπουζουκάκι μου, δέν θέλω να πάει χαμένο, θέλω να ξέρω ότι είναι σε καλά χέρια, να το πάρεις εσύ, να τό παίξουν τα δαχτυλάκια σου, να ξαναγυρίσει στη γειτονιά του.Είναι τυχερό, να μου το θυμηθείς, έχω γυρίσει με αυτό όλη την Ευρώπη. Το είπε και το έκανε.Τέτοιο πράγμα δεν μου έχει ξανασυμβεί με συγκίνησε .Μου το εμπιστεύθηκε σαν
να ήταν παιδί του.Ενα οργανάκι φτιαγμένο από τον Ηλία Παλάβρατζη παλιό καλό μάστορα (πάντα με ένα ποτήρι ουίσκυ στό χέρι) και συντροφιά του Κώστα για 40 χρόνια.
Σ' αυτό το ταβερνάκι είχα ένα αίσθημα ελευθερίας, ξεκρέμαγες το μπουζουκάκι απο τον τοίχο και έπαιζες.Κεφάτοι οι άνθρωποι του μαγαζιού, απλοί, καθημερινοί, χωρίς τουπέ, με
αρχοντιά.Το ταβερνάκι " ΤΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ " ήταν χώρος μαγικός για μας τούς ερασιτέχνες της μουσικής, παίζαμε μαζί με μεγαλύτερους που είχαν ζωντανά βιώματα με Τσιτσάνη, Καλδάρα,
Μάρκο και θά υπάρχει πάντα στη καρδιά μου. Καλή ακρόαση

Φίλιππος Σαμουηλίδης

[ΣύλλογοςΚοινωνικήςΠαρέμβασηςΕΡ]

Εκεί ένα βράδυ αδελφέ έχασα τη φωνή μου από τα πάθη.... Κάπου το χειμώνα του 1994 και χειρουργήθηκα!!! ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΤΟ ΤΑΒΕΡΝΑΚΙ