Στους φίλους που με συντροφεύουν...

Ποίηση: ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
. . . . . . . . . . . . . . .
Τὴν κάμαρά μου γέμισαν τὰ φωτεινά σας μάτια.
Ἕνα ἄνθος ἐπιτάφιον ἡ ἀγάπη σας ποὺ πῆρα,
λυπητερὰ λικνίζεται στὴ λιγοστὴ πνοή.
Πόση εὐτυχία στὴ θλίψη σας γιὰ τὴ βαριά μου μοῖρα,
πόση χαρὰ ποὺ ἀπόμεινε στὴν ὕστερη ζωή!

Κι ἡ μουσικὴ τῶν στίχων σας τί θὰ μοῦ φέρῃ ἀκόμη;
Πόση καρδιὰ θὰ μοῦ 'πρεπε νὰ σᾶς δεχτῶ σὰ χάρη
χειμωνικὰ χαμόγελα καὶ ρόδα ἑσπερινά.
Ὦ, ἂς ἔρθῃ στὸ σκοτάδι του ὁ Χάρος νὰ μὲ πάρῃ,
ἐνῶ θά 'ναι τὰ μάτια σας κοντά μου φωτεινά.
. . . . . . . . . . . . . . .
Ἀπὸ τὴ Συλλογὴ «Ἠχὼ στὸ χάος»