filmov
tv
ΕΚΛΑΙΓΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ – ΕΛΕΝΑ ΝΕΟΦΥΤΙΔΟΥ στην εκπομπή Τρένο Φάντασμα στο Κανάλι 6

Показать описание
Πιάνο: Κωνσταντίνος Ζορπάς
Ραδιοφωνική συναυλία - Αφιέρωμα στα ΕΝΤΕΧΝΑ ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΑ στις 2 Ιουλίου 2015 στη Μουσική σκηνή Κύκλος.
Εκπομπή Τρένο Φάντασμα με τον Φάνη Κρίγκο στο Κανάλι 6.
Δευτέρα - Τρίτη - Τετάρτη - Πέμπτη 7 έως 9 το βράδυ.
Στους 98.6 - 106 - 106.9 - 107 στα fm.
Ιστοσελίδα σταθμού :
Instagram εκπομπής:
Facebook Group εκπομπής:
Facebook Λογαριασμός χρήστη εκπομπής:
Facebook Fan page Φάνη Κρίγκου:
Στοιχεία τραγουδιού:
Στίχοι: Έλενα Αντωνίου
Μουσική: Αντώνης Βαρδής
Πρώτη εκτέλεση: Γλυκερία
Είχε νυχτώσει και με πήρε το παράπονο,
όσο σκεφτόμουνα πως άλλη σ’ αγκαλιάζει.
Μ’ένα τραγούδι λυπημένο και παράτονο,
πήρα το δρόμο που στην πόρτα σου με βγάζει.
Βάφτηκε η νύχτα με του πόνου μου τα χρώματα.
Κι εγώ της είπα τα φιλιά μου να σου στείλει.
Είχε νυχτώσει κι ως αργά τα ξημερώματα,
είχε ξεχάσει και ο ήλιος να ανατείλει.
Κι έκλαιγε μαζί μου το φεγγάρι και πονούσε,
μέχρι τα χαράματα για σένα μου μιλούσε.
Μ’ έβλεπε να λιώνω και με οίκτο με κοιτούσε,
Κι έκλαιγε μαζί μου το φεγγάρι και θρηνούσε.
Κι έκλαιγε μαζί μου το φεγγάρι...
Είχε νυχτώσει και στο δάκρυ μου καιγόμουνα,
που δεν κατάλαβες ποτέ αυτό που νιώθω.
Κι αυτά τα μάτια που για χάρη τους χανόμουνα,
άλλη κοιτάζανε μ’ αγάπη και με πόθο.
Μαύρες σκιές οι αναμνήσεις με τρομάζανε
κι εσύ σε άλλο προσκεφάλι ξαγρυπνούσες
Κι όλου του κόσμου τα φεγγάρια σε δικάζανε,
που μιαν αγάπη σαν κι αυτή περιφρονούσες.
Ραδιοφωνική συναυλία - Αφιέρωμα στα ΕΝΤΕΧΝΑ ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΑ στις 2 Ιουλίου 2015 στη Μουσική σκηνή Κύκλος.
Εκπομπή Τρένο Φάντασμα με τον Φάνη Κρίγκο στο Κανάλι 6.
Δευτέρα - Τρίτη - Τετάρτη - Πέμπτη 7 έως 9 το βράδυ.
Στους 98.6 - 106 - 106.9 - 107 στα fm.
Ιστοσελίδα σταθμού :
Instagram εκπομπής:
Facebook Group εκπομπής:
Facebook Λογαριασμός χρήστη εκπομπής:
Facebook Fan page Φάνη Κρίγκου:
Στοιχεία τραγουδιού:
Στίχοι: Έλενα Αντωνίου
Μουσική: Αντώνης Βαρδής
Πρώτη εκτέλεση: Γλυκερία
Είχε νυχτώσει και με πήρε το παράπονο,
όσο σκεφτόμουνα πως άλλη σ’ αγκαλιάζει.
Μ’ένα τραγούδι λυπημένο και παράτονο,
πήρα το δρόμο που στην πόρτα σου με βγάζει.
Βάφτηκε η νύχτα με του πόνου μου τα χρώματα.
Κι εγώ της είπα τα φιλιά μου να σου στείλει.
Είχε νυχτώσει κι ως αργά τα ξημερώματα,
είχε ξεχάσει και ο ήλιος να ανατείλει.
Κι έκλαιγε μαζί μου το φεγγάρι και πονούσε,
μέχρι τα χαράματα για σένα μου μιλούσε.
Μ’ έβλεπε να λιώνω και με οίκτο με κοιτούσε,
Κι έκλαιγε μαζί μου το φεγγάρι και θρηνούσε.
Κι έκλαιγε μαζί μου το φεγγάρι...
Είχε νυχτώσει και στο δάκρυ μου καιγόμουνα,
που δεν κατάλαβες ποτέ αυτό που νιώθω.
Κι αυτά τα μάτια που για χάρη τους χανόμουνα,
άλλη κοιτάζανε μ’ αγάπη και με πόθο.
Μαύρες σκιές οι αναμνήσεις με τρομάζανε
κι εσύ σε άλλο προσκεφάλι ξαγρυπνούσες
Κι όλου του κόσμου τα φεγγάρια σε δικάζανε,
που μιαν αγάπη σαν κι αυτή περιφρονούσες.