Πάριος Γιάννης - Η Μοναξιά των Γενεθλιων

Είναι μια γκρίζα μελαγχολική ημέρα
κι έχω τα μάτια κλειδωμένα σκοτεινά
πέφτει ψιλόβροχο και έξω μου και μέσα μου
και νιώθω μόνος κι αδειανός και με πονά

Είναι μια γκρίζα μελαγχολική ημέρα
κι έχει την πίκρα του δικού σου του φιλιού
του τελευταίου σου φιλιού
που ήταν σαν σφαίρα
όταν κατάλαβα πως είσαι πια αλλού

Η μοναξιά των γενεθλίων με τρελαίνει
δεν θέλω άνθρωπο να ακούσω και να δω
είναι σαν γέλιο που το σπρώχνεις μα δε βγαίνει
σαν ένα ψεύτικο κι αστείο σ' αγαπώ
είναι σαν γέλιο που το σπρώχνεις μα δε βγαίνει
σαν ένα ψεύτικο κι αστείο σ' αγαπώ

Όταν θα βλέπεις τις σταγόνες να κυλάνε
ακόμα κι όταν σταματήσει η βροχή
θα 'ναι τα δάκρυα του άνδρα που αγαπάνε
και το ουράνιο το τόξο που θα βγει

Η μοναξιά των γενεθλίων με τρελαίνει
δεν θέλω άνθρωπο να ακούσω και να δω
είναι σαν γέλιο που το σπρώχνεις μα δε βγαίνει
σαν ένα ψεύτικο κι αστείο σ' αγαπώ
είναι σαν γέλιο που το σπρώχνεις μα δε βγαίνει
σαν ένα ψεύτικο κι αστείο σ' αγαπώ

Είναι μια γκρίζα μελαγχολική ημέρα
που θέλω τόσο να σε δω
μα δεν μπορώ.

Στίχοι: Γιάννης Πάριος
Μουσική: Γιάννης Πάριος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πάριος