Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου - Λαϊκά χανούμ | Ηχητικό βιβλίο | Audio book

Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, (Κωνσταντινούπολη, 1867 - 1906)

Διαβάζει ο Σαράντος Ρηγάκος

Μουσική επιμέλεια: Σωτήρης Κ.

Η Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου γεννήθηκε το 1867 στη Βλάγκα της Κωνσταντινούπολης, κόρη του στρατιωτικού γιατρού Βασιλείου Παπαδόπουλου και της συζύγου του Ελένης Φαλιέρη. Είχε έναν αδερφό τον Ιωάννη (Τζαννή) που υπήρξε καθηγητής μεσαιωνικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εφτά χρόνια μετά τη γέννησή της ο πατέρας της τοποθετήθηκε στον τουρκικό ναύσταθμο του Κεράτιου κόλπου και η οικογένεια μετακόμισε στο Χάσκιοϊ.

Η Αλεξάνδρα φοίτησε ως οικότροφος στο παρθεναγωγείο της Παλλάδος - δουλεύοντας παράλληλα - και το 1886 πήρε πτυχίο δασκάλας. Οι προοδευτικές παιδαγωγικές της αντιλήψεις προκάλεσαν ρήξη με την καθηγήτριά της Σαπφώ Λεοντιάδου και της στέρησαν την ευκαιρία υποτροφίας για σπουδές στο εξωτερικό. Αμέσως μετά εργάστηκε σε σχολεία της περιφέρειας της Κωνσταντινούπολης. Η στροφή της προς τη δημοτική γλώσσα προκάλεσε την πολεμική των συντηρητικών κύκλων και τον αποκλεισμό της από τα σχολεία της περιφέρειας της Πόλης με απόφαση της Πατριαρχικής Κεντρικής Εκκλησιαστικής Επιτροπής. Καταφεύγει στο Βουκουρέστι ως το 1902 για να εργαστεί παραδίδοντας μαθήματα κατ’ οίκον και απασχολούμενη και στο κοινοτικό παρθεναγωγείο Ευαγγελισμός, ενώ παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα φιλοσοφίας και αρχαιολογίας στο πανεπιστήμιο της πόλης. Κατόπιν ταξιδεύει αρχικά στην Κωνσταντινούπολη και τη Βιέννη και καταλήγει στη Θεσσαλονίκη, όπου από το 1905 ως το 1906 αναλαμβάνει τη διεύθυνση του Πρακτικού Παρθεναγωγείου. Στην Αθήνα πραγματοποίησε λίγα σύντομα ταξίδια, διατηρεί όμως επαφή με την πνευματική κίνηση της πρωτεύουσας. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της ταλαιπωρήθηκε από προβλήματα υγείας. Πέθανε στο νοσοκομείο του Επταπυργίου της Κωνσταντινούπολης, στις 8 Μαρτίου του 1906.

Η Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου πρωτοπαρουσιάστηκε στο χώρο των γραμμάτων το 1888 με τη δημοσίευση της έμμετρης κωμωδίας Λαχειοφόρον Γραμμάτιον στο Ημερολόγιον των Κυριών της Κωνσταντινούπολης (1888-1889), του οποίου υπήρξε συνεκδότις (με την Χαρίκλεια Κορακίδου). Το 1889 πραγματοποίησε την πρώτη της έκδοση, με τη συλλογή διηγημάτων «Δεσμίς διηγημάτων. Μέρος Α'», την οποία προλόγισε ο Γρηγόριος Ξενόπουλος. Ακολουθεί η δεύτερη συλλογή διηγημάτων της το 1891 με τίτλο «Διηγήματα Β'». Και τελευταία εν ζωή έκδοσή η νουβέλα «Ημερολόγιον της δεσποινίδος Λεσβίου», το 1894. Το μεγαλύτερο μέρος του πεζογραφικού αλλά και του χρονογραφικού και αρθρογραφικού έργου της δημοσίευσε στο περιοδικό της Κωνσταντινούπολης Φιλολογική Ηχώ κατά τη διετία 1896-1897, περίοδο κατά την οποία αναμείχθηκε και στο δημοτικιστικό κίνημα. Συνεργάστηκε με τον εφήμερο και περιοδικό Τύπο της Πόλης (Εκλεκτά Μυθιστορήματα του Χρήστου Χιώτη, Κήρυξ, Ανατολικός Αστήρ) και με έντυπα της Αθήνας (Εικονογραφημένη Εστία, Εθνική αγωγή, Νέα Ελλάς, Εθνικόν Ημερολόγιον του Κ.Φ. Σκόκου).

Το αφηγηματικό έργο της Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου τοποθετείται χρονικά στην πεζογραφική παραγωγή της λεγόμενης γενιάς του 1880, η οποία εκπροσώπησε την άνθιση του πεζού - ιδιαίτερα του διηγηματικού - λόγου στη χώρα μας. Ωστόσο το έργο της αποκλίνει από την κυρίαρχη για την εποχή τάση της λυρικής ηθογραφίας στον ελληνικό πεζό λόγο. Βασικός άξονας της γραφής της Παπαδοπούλου είναι ο κοινωνικός και πολιτικός προβληματισμός, ενώ η τεχνοτροπία της κινείται στα πλαίσια του ρεαλισμού και της ψυχογραφικής διείσδυσης.

Πηγές:
1. ΕΚΕΒΙ
2. Γιάννης Παπακώστας - Η ζωή και το έργο της Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου (1980, Εκδόσεις ΕΛΙΑ)