Mikis Theodorakis - ALGUNAS BESTIAS, (Μερικά ζωντανά) - Pablo Neruda

Στίχοι: Pablo Neruda
Μουσική: Mikis Theodorakis
Ερμηνεία: Arja Saijonmaa & χορωδία
23 Απριλίου 1993, Monumental Theatre of Santiago

"Canto General" Δίσκος 1975

Era el crepúsculo de la iguana.

Desde la arcoirisada crestería
su lengua como un dardo
se hundía en la verdura,
el hormiguero monacal pisaba
con melodioso pie la selva,
el guanaco fino como el oxígeno
en las anchas alturas pardas
iba calzando botas de oro,
mientras la llama abría cándidos
ojos en la delicadeza
del mundo lleno de rocío.
Los monos trenzaban un hilo
interminablemente erótico
en las riberas de la aurora,
derribando muros de polen
y espantando el vuelo violeta
de las mariposas de Muzo.
Era la noche de los caimanes,
la noche pura y pululante
de hocicos saliendo del légamo,
y de las ciénagas soñolientas
un ruido opaco de armaduras
volvía al origen terrestre.
El jaguar tocaba las hojas
con su ausencia fosforescente,
el puma corre en el ramaje
como el fuego devorador
mientras arden en él los ojos
alcohólicos de la selva.
Los tejones rascan los pies
del río, husmean el nido
cuya delicia palpitante
atacarán con dientes rojos.

Y en el fondo del agua magna,
como el círculo de la tierra,
está la gigante anaconda
cubierta de barros rituales,
devoradora y religiosa.

Ήταν το λυκόφως του ιγκουάνα.

Από την κορυφή του ουράνιου τόξου
η γλώσσα του σαν βελάκι
βυθίστηκε στα λαχανικά,
πάτησε η μοναστική μυρμηγκοφωλιά
με μελωδικό πόδι η ζούγκλα,
το guanaco ψιλό ως οξυγόνο
στα φαρδιά καφέ ύψη
Φορούσα χρυσές μπότες,
ενώ η φλόγα άνοιξε ειλικρινής
μάτια σε λιχουδιά
του κόσμου της δροσιάς.
Οι μαϊμούδες έπλεξαν μια κλωστή
ατελείωτα ερωτικά
στις ακτές της αυγής,
γκρεμίζοντας τοίχους γύρης
και τρομάζοντας το βιολετί πέταγμα
των πεταλούδων Muzo.
Ήταν η νύχτα των αλιγάτορων,
η αγνή και σμήνη νύχτα
των ρύγχους που βγαίνουν από τη γλίτσα,
και των νυσταγμένων βάλτων
ένας θαμπός θόρυβος πανοπλίας
επέστρεψε στην επίγεια προέλευση.
Το τζάγκουαρ άγγιξε τα φύλλα
με τη φωσφορίζουσα απουσία του,
το κούγκαρ τρέχει στα κλαδιά
σαν τη φωτιά που καταβροχθίζει
ενώ τα μάτια του καίνε
αλκοολικοί της ζούγκλας
Οι ασβοί ξύνουν τα πόδια τους
του ποταμού, μυρίζουν τη φωλιά
του οποίου η παλλόμενη απόλαυση
Θα επιτεθούν με κόκκινα δόντια.

Και στο βάθος του μεγάλου νερού,
σαν τον κύκλο της γης,
υπάρχει το γιγάντιο ανακόντα
καλυμμένο με τελετουργική λάσπη,
καταβροχθιστικό και θρησκευτικό.