Χρήστος Δίγκας - Κι όμως

Κι όμως

O φίλος μου αυτός φτιαγμένος από λέξεις, γράμματα πολλά, κεφαλαία και μικρά
δίπλα του γυναίκα που μ’ αγγέλου κλώνο μοιάζει, γυναίκα αληθινή με σάρκα και οστά

Σφιχτά αγκαλιασμένοι στο δρόμο περπατάνε, για να βρεθούν ξανά στο πανηγύρι της χαράς
να παίξουν στα παιχνίδια να ανέβουν στο τρενάκι, να φάνε παγωτό και μαλλί της γριάς

Και εκεί που όλα τόσο όμορφα φαντάζουν, φτάνουν στον πάγκο με τη σκοποβολή
το όλο το σκηνικό παράξενα αλλάζει, ο πάγκος είναι ξύλινος μα κόβει σαν γυαλί

“Βρες τον εαυτό σου” λέει μια πινακίδα, πίσω από τον πάγκο χασάπης με μπαλτά
καρφί σκουριασμένο στεριώνει μια σανίδα, κανόνες γραμμένοι με κόκκινη μπογιά

“Κάθε βολή εδώ το στόχο πάντα βρίσκει, για κάθε επιτυχία άλλη μία δωρεάν
η πρώτη δε χρεώνεται μα για να ξεκινήσεις, πρέπει πρώτα να το θες αληθινά”

Ο φίλος τους κανόνες προσεκτικά διαβάζει, του λέει η γυναίκα να το εκμεταλλευτεί
μα κάτι τρομερό τον κάνει να διστάζει, τέτοιον στόχο δεν έχει ξαναδεί

Να πυροβολήσει πρέπει τον εαυτό του, στόχος ο καθρέφτης, βλέπει το πρόσωπό του
φτιαγμένος από γράμματα, πραγματικός δεν νοιώθει, πώς να διακρίνει απένταντι, θολό το είδωλό του...
Πως να διακρίνει απέναντι, το ψεύτικο εγώ του...

Εκείνη του θυμώνει του λέει αν δε ρίξει, αμέσως θα χωρίσουν θα φύγει μακριά
Ο φίλος το αρνείται και η κοπέλα φεύγει, με τον χασάπη που ήξερε από σάρκα και οστά

Ο φίλος μόνος μένει χωρίς μιλιά να βγάλει, και όταν στο πλήθος χάνονται και δεν τους βλέπει πια
διαλύεται και γράμματα μεμιάς κάτω σκορπίζουν, καθένας που περνάει με μίσος τα πατά

κι όμως θα μπορούσε να 'χε πυροβολήσει, κι όμως θα μπορούσε να 'χε πυροβολήσει
κι όμως θα μπορούσε, κι όμως θα μπορούσε
κι όμως, κι όμως...

(βασισμένο στο βιβλίο του Michael Ende, Der Spiegel im Spiegel)