«ΕΦΥΓΕ» Η ΜΑΡΙΑΝΙΝΑ ΚΡΙΕΖΗ

[Petros]

Και τώρα πια που «έφυγες»…
Πως μπορώ να ξαναγράψω στιχάκια ασπρόμαυρα…
Εσύ που μου άνοιξες το γκρίζο να δω τα χρώματα…
ΜΑΡΙΑΝΙΝΑ μου δεν σε ήξερα προσωπικά, αλλά μέσα από την γραφή σου ήταν σαν να ήξερα χρόνια…
Χάρις τα σπουδαία σου λόγια που τα αγάπησα τόσο μα τόσο πολύ, άρχισα να γράφω κι εγώ…
Όμως ποτέ μου δεν μπόρεσα να πλησιάσω την ιδιαίτερη γραφή σου…
Με τα λόγια σου… ερωτεύτηκα, αγάπησα, έκλαψα, γέλασα…
Ήταν μια και μοναδική, (και για μένα ήσουνα ίσως η μόνη) από τις καλλίτερες στιχουργούς που είχαμε στην Ελλάδα…
Θα σε θυμάμαι πάντα…
Σε αποχαιρετώ με τους στίχους μου…

Η ψυχή


Η ψυχή είναι αέρας ιερός
που πλανιέται στα ύψη
μια νεκρή και ζωντανή εικόνα
των πλασμάτων στη φύση
σαν κορμί που περνάει πολλά και
αντέχει στον πόνο
σαν λεπτό που νικιέται στην ώρα και
δεν χάνει στον χρόνο

Η ψυχή
αστεράκι κρυφό
τ’ ουρανού του θεού
η ψυχή
αεράκι αγνό
της ζωής του κορμιού

Η ψυχή είναι εικόνα μυστική
της ζωής των ανθρώπων
εικονίζει αυτά που βιώνουν
σαν γυαλί των κατόπτρων
και το τέλος σαν φτάσει το σώμα
για πάντα αφήνει
μα την κάθε πτυχή της κρυφή, κρατά
και δεν την προδίνει