ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΠΗΛΙΟΥ 2016-2017 | Γ2

Γ2 Δ.Σ. ΣΠΗΛΙΟΥ –
Οι Φόβοι του Φοίβου Φοβήθηκαν τους Φίλους & Έφυγαν
Ιούνιος 2017

Ευχαριστούμε την κα Χρυσούλα Σαββάκη και την κα Πεδιαδιτάκη για τη διάθεση των βίντεο, καθώς και καθηγητή Αγγλικών του Σχολείου, Κώστα Αδικημενάκη που μόνταρε το υλικό.
Πρωτίστως όμως, ευχαριστούμε τους μαθητές του Γ2 που δούλεψαν με ομαδικότητα, υπευθυνότητα & αλληλεγγύη & προετοίμασαν την παράσταση σε λιγότερο από ένα μήνα!
Πίσω από την αυλαία & το σεντόνι είναι μόνοι -αλλά έχουν ο ένας τον άλλο!

Καθώς πρόκειται για αποσπασματικά μέρη της παράστασης, παραθέτουμε παρακάτω (στα σχόλια) το πλήρες κείμενο για καλύτερη παρακολούθηση.
(Τεχνική) Υποστήριξη: Ανδρέας Μπενάκης, Κώστας Αδικημενάκης
Μουσική Διδασκαλία Δ' τάξης: Βασιλική Μάρκου
Στην παράσταση ακούγεται Παραδοσιακό Νανούρισμα (Δ' τάξη) καθώς και 2 αποσπάσματα (εν είδει Χορικού) από το "Ματωμένο Γάμο" του Φ. Γκ. Λόρκα, σε μετάφραση Ν. Γκάτσου.
Κείμενο - Διδασκαλία: Θεοδοσία Σαββάκη

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο με διανομή (Γ2)
ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΤΟΥ ΦΟΙΒΟΥ ΦΟΒΗΘΗΚΑΝ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ & ΕΦΥΓΑΝ

[andreasbenakis]

Όταν το όραμα, η σκέψη, ο σχεδιασμός, ο προγραμματισμός, η προσπάθεια, η πίστη, η αγάπη για την δουλειά μας και η αγάπη για προσφορά στους μαθητές μας, ολοκληρώσουν μια πορεία νοιώθουμε την χαρά, την αγαλλίαση, την αγάπη να ξεχειλίζει. Ένα μεγάλο μπράβο σ΄όλη την σχολική κοινότητα του Δημοτικού Σχολείου Σπηλίου της σχολικής χρονιάς 2016-2017. Ιδιαίτερα στην θεατρολόγο μας Θεοδοσία Σαββάκη, στους μαθητές του Γ2 και στον εκπ/κό των Αγγλικών μας Κώστα Αδικημενάκης για το τελικό αποτέλεσμα που όλοι και εσείς τώρα απολαμβάνεται μέσω του διαδικτύου. Χαίρομαι που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας και που δουλέψαμε μαζί με απώτερο στόχο τη προσφορά μας στους μαθητές μας. Συναδελφικά σας ευχαριστώ από καρδιάς! Ανδρέας Ι. Μπενάκης

[theodosiasavvaki]

Γ2 Δ.Σ. ΣΠΗΛΙΟΥ – Οι Φόβοι του Φοίβου Φοβήθηκαν τους Φίλους & Έφυγαν
Ιούνιος 2017


ΜΑΡΙΑΝΑ: Αγαπημένοι γονείς και δάσκαλοι!
ΚΛΕΙΩ: Αγαπημένοι συμμαθητές και φίλοι!
ΟΛΟΙ: Γεια σας!
(ΣΚΙΕΣ: χεράκια ΟΛΟΙ)
ΜΑΡΙΑΝΑ: Σήμερα θα σας πούμε εμείς ένα παραμύθι… χωρίς όμως να σας παραμυθιάσουμε!
(ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑ – παιδάκι με φουστανάκι φυλλομετρά προφίλ ένα βιβλίο)
ΚΛΕΙΩ: Μια φορά κι έναν καιρό, όχι τόσο μακριά,
ΜΑΡΙΑΝΑ: όχι και τόσο κοντά 
ΚΛΕΙΩ: ούτε και τόσο παλιά
ΜΑΡΙΑΝΑ: ζούσε σε έναν τόπο
ΚΛΕΙΩ: ας πούμε σαν κι αυτόν εδώ!
ΜΑΡΙΑΝΑ: ένα παιδί αλλιώτικο μα όχι κι εντελώς διαφορετικό!
ΚΛΕΙΩ: Όπως όλοι μας δηλαδή!
ΠΕΤΡΟΣ: Φανταστείτε τον κάπως έτσι
(playmobil)
ΝΤΑΝΙΕΛ: ή κάπως έτσι! (παιδί Ι- ΣΤΕΦΑΝΟΣ)
ΠΕΤΡΟΣ: ή έτσι… (παιδί ΙΙ- ΙΑΚΩΒΟΣ)
ΝΤΑΝΙΕΛ: ή όπως αγαπάτε!
ΠΕΤΡΟΣ: Τον λέγανε… εεεε… (ψιθυριστά) Πείτε ένα όνομα γιατί δεν έχω έμπνευση (ΟΛΟΙ λένε ψιθυριστά ονόματα) Τον λέγανε Φοίβο!!
ΝΤΑΝΙΕΛ: Ήταν κάπως παράξενος!
ΠΕΤΡΟΣ: Όπως όλοι μας, δηλαδή!
ΝΤΑΝΙΕΛ: Φορούσε διαρκώς ένα καπέλο! (ΙΑΚΩΒΟΣ φορά καπέλο)
ΠΕΤΡΟΣ: Μωρέ αν μπορούσε, θα φορούσε και γυαλιά ηλίου μέρα νύχτα για να κρύβει τα μάτια του από τους άλλους  (ΙΑΚΩΒΟΣ φορά γυαλιά)
ΝΤΑΝΙΕΛ: και μια καμπαρντίνα για να περνά από παντού απαρατήρητος (ΙΑΚΩΒΟΣ καμπαρντίνα)
ΝΑΠΟΛΕΩΝ: Ααααα! Αααα!! Αν μπορούσε, θα περιφερόταν κουκουλωμένος με ένα μαύρο πανί για να μην τον ενοχλεί κανείς! (ΜΑΝΩΛΗΣ* μπαίνει ως Παιδί ΙΙ κουκουλωμένος με πανί, παίρνει θέση σα βράχος. Μπαίνουν ΠΕΤΡΟΣ – ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΚ – ΚΩΣΤΗΣ και πατάνε-κάθονται στο βράχο, ο βράχος αρχίζει να κινείται, τρομάζουν, φεύγουν τρέχοντας, φεύγει και ο βράχος)
ΣΤΕΦΑΝΟΣ: Όμως, φοβόταν το σκοτάδι οπότε… τζίφος όλες αυτές οι σκέψεις! Που να κρυφτεί! (black-out) 
ΝΑΠΟΛΕΩΝ: Βοήθεια! Βοήθεια! Ανάψτε κάνα φακό! (ανάβει φακός!) ουφ!
ΣΤΕΦΑΝΟΣ: Γενικά ήταν γεμάτος φόβους… φοβόταν και τη σκιά του! (παιδί ΙΙ-ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ τρομάζει)
ΝΑΠΟΛΕΩΝ: Φοβόταν τις φωνές! (ΕΥΗ μαμά-μεγάλη σκιά – φωνάζει σε ΝΤΑΝΙΕΛ παιδί-μικρή σκιά)
ΣΤΕΦΑΝΟΣ: Φοβόταν και τη ζωστήρα (ΙΑΚΩΒΟΣ με ζώνη)
ΝΑΠΟΛΕΩΝ: Φοβόταν τις αδικίες (ΕΥΗ μαμά – ΙΑΚΩΒΟΣ μπαμπάς, χαστούκι)
ΣΤΕΦΑΝΟΣ: και γενικότερα, φοβόταν τη βία… (ΠΕΤΡΟΣ-ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΚ-ΚΩΣΤΗΣ κάνουν bullying στην ΚΛΕΙΩ)
ΝΑΠΟΛΕΩΝ: Δεν το χωρούσε το κεφάλι του! Οι μεγάλοι (παιδί ΙΙ-ΑΓΗΣ ξύνει κεφάλι απορώντας)
ΣΤΕΦΑΝΟΣ: Και οι μικροί καμιά φορά 
ΝΑΠΟΛΕΩΝ: ‘ντάξει, και οι μικροί καμιά φορά, κοτσάρουν τη βία σε κάθε στιγμή της ζωής τους!
ΙΑΚΩΒΟΣ: Να, ας πούμε στο δρόμο! (ΣΤΕΦΑΝΟΣ οδηγός με τιμόνι και μπουκάλι, ΚΛΕΙΩ παιδί συνοδηγός, ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΚ τυφλός με γυαλιά & μπαστούνι. Πράσινο φίλτρο, οδηγός& συνοδηγός μεγαλώνουν, κόκκινο φίλτρο, του του του του, πεζός περπατάει, σύγκρουση! Μπλε φίλτρο αναβοσβήνει φακός και σειρήνα ίου ίου ίου!)
ΕΥΗ: Μα και στην τηλεόραση, στα έργα για μεγάλους που έβλεπε κρυφά, έδειχναν πράματα που τον τάραζαν πολύ (ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑ αποκεφαλισμός από ΜΑΝΩΛΗ*)
ΙΑΚΩΒΟΣ: Δεν το έλεγε βέβαια, σε κανέναν!
ΕΥΗ: Σε ποιο να το πει;! Αφού… οι μεγάλοι τα ξέρουν όλα!
ΙΑΚΩΒΟΣ: Ναι, αυτοί μας μαθαίνουν τα πάντα!
ΕΥΗ: Τι να τους έλεγε;! Ότι ας πούμε, του φαίνεται περίεργο που οι μεγάλοι όταν πάνε να γιορτάσουνε μια χαρά, αρματώνονται λες και πάνε σε πόλεμο;! (χέρια με πιστόλια ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ, ΝΤΑΝΙΕΛ)
ΙΑΚΩΒΟΣ: Να, την τελευταία φορά που πήγε σε ένα γάμο (στεφάνια και καρδούλα ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑ & ΜΑΡΙΑΝΝΑ) ξαφνικά όλοι οι άντρες 
ΕΥΗ: (τον διακόπτει) και μερικά παιδιά, να τα λέμε κι αυτά!
ΙΑΚΩΒΟΣ: Ναι, ναι, και μερικά παιδιά, άρχισαν να πυροβολούν τον ουρανό!! (χέρια με πιστόλια ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ - ΝΤΑΝΙΕΛ)
ΕΥΗ: Και λίγο πιο λοξά… να τα λέμε κι αυτά!!
ΙΑΚΩΒΟΣ: Ναι, σχεδόν στους ανθρώπους!
ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑ: Ο φίλος μας τότε άρχισε να φοβάται πως θα την πλήρωναν τα καημένα τα χελιδόνια (ΜΑΡΙΑΝΑ-ΠΕΤΡΟΣ-ΚΩΣΤΗΣ κάνουν πουλάκια με τα χέρια) οι φίλοι του που τους φιλοξενούσε κάθε καλοκαίρι!
ΜΑΝΩΛΗΣ*: Σχεδόν τα ‘κανε πάνω του! Τι σχεδόν;! 
ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑ: Όλοι μας κάποτε δε μπορούμε να συγκρατήσουμε τις βρύσες του κορμιού μας!
ΜΑΝΩΛΗΣ*: Στο κρεβάτι του ύστερα (εφέ νύχτας αστεράκια – ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΚ ως παιδί ΙΙ με σκουφί ύπνου και μαξιλάρι κλαίει) έκλαψε λιγουλάκι…
ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑ: Ώσπου ήρθε η μαμά και του είπε πως τα χελιδόνια του κοιμούνται σώα και αβλαβή! 
ΜΑΝΩΛΗΣ*: Ύστερα του τραγούδησε ένα νανούρισμα που πήγαινε κάπως έτσι ώσπου ο Φοίβος αποκοιμήθηκε… 
(η Δ’ τάξη παίζει και τραγουδά το νανούρισμα ενώ ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΚ «κοιμάται»)

[theodosiasavvaki]

{συνέχεια κειμένου}

(η Δ’ τάξη παίζει και τραγουδά το νανούρισμα ενώ ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΚ «κοιμάται»)
ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑ: Ο Φοίβος κοιμήθηκε αλλά οι φόβοι του Φοίβου δεν έφυγαν! 
ΜΑΝΩΛΗΣ*: Στον ύπνο του είδε ένα όνειρο παράξενο!
ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑ: Κάποιοι έτρεχαν και φώναζαν!
ΜΑΝΩΛΗΣ: Ήταν τρομαγμένοι και κάνανε κάτι περίεργες κινήσεις λες και μετέδιδαν ειδήσεις για κωφούς!
(βγαίνουν όλοι μπροστά από την αυλαία στο προσκήνιο και κάνουν το Χορικό «Γειτόνισσες… μ’ ένα μαχαίρι…». Ξανακρύβονται! ΣΚΙΑ Παιδιού ΙΙ (ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΚ ή ΠΕΤΡΟΣ) εξακολουθεί να κοιμάται)
ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑ: Και μόλις έφυγαν αυτοί οι περίεργοι άνθρωποι, βγήκαν λέει, κάποιοι άλλοι (σηκώνεται η Δ’ στην «πλατεία»), πλησίασαν τους μεγάλους και τους τα ‘παν ένα χεράκι!
(σηκώνεται η Δ’ τάξη ενώ όλοι λένε μεταξύ τους απηυδισμένοι «το μαχαίρι…», πλησιάζουν επιθετικά το κοινό και λένε το Χορικό «Το μαχαίρι, το μαχαίρι, καταραμένα να είναι όλα…») 
ΚΩΣΤΗΣ: Έι σταματήστε επιτέλους! Είναι για παιδιά όλα αυτά;
(Κάθονται ξανά οι μαθητές της Δ’)
ΜΑΡΙΑΝΑ: Γιατί; Είναι για μεγάλους;;;
(στο παιδί ΙΙ): Κοιμήσου εσύ, η τύχη σου δουλεύει!
ΚΩΣΤΗΣ: Δεν πιστεύω να σας φόβισε ο Φοίβος με τους φόβους του (φεύγει το Παιδί ΙΙ-ΠΕΤΡΟΣ, μπαίνουν περιμετρικά τιμόνι, μπουκάλι, χέρι επιδεικτικό, ζωστήρα, όπλο, αναβοσβήνει φακός). Επειδή εμένα με φοβίζουν όλα αυτά και για να μη σας κακοκαρδίσουμε κι εσάς που ήρθατε τόσο δρόμο ως εδώ, σας λέω πως οι φόβοι του Φοίβου φύγανε! Όχι ως δια μαγείας, όπως γίνεται στα παραμύθια!
ΚΛΕΙΩ: Ε πες τους ντε!
ΚΩΣΤΗΣ: Μια μέρα εκεί που έβοσκε τα πρόβατα του μπαμπά του κι έπαιζε τη φλογέρα του ως συνήθως… (παιδί ΙΙ – ΜΑΝΩΛΗΣ με φλογέρα, μπεεεε μπεεεε όλοι, σκιά προβατάκια ΣΤΕΦΑΝΟΣ-ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑ-ΕΥΗ)
ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ: Κάποια παιδιά απ’ το σχολείο τον άκουσαν και τον πλησίασαν! (ΜΑΡΙΑΝΑ, ΚΛΕΙΩ, ΜΑΝΩΛΗΣ*)
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΚ: Δεν πίστευαν στα μάτια και στ’ αφτιά τους!
ΚΩΣΤΗΣ: Ο φοβητσιάρης- δε θυμόντουσαν ποτέ το όνομά του, έπαιζε τόσο ωραία που από κείνη τη μέρα τον είδαν με άλλο μάτι… (παίζουν μπάλα, παιχνίδια, αγκαλιές)
ΑΓΗΣ: Πες καλύτερα, από κείνη τη μέρα τον είδαν, γιατί ως τότε έμοιαζε να ‘ναι διάφανος!
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΚ: Από κείνη όμως, τη μέρα εγίναν φίλοι καρδιακοί! Ο Φοίβος σταμάτησε να κρύβεται κι άρχισε να μιλά!
ΑΓΗΣ: Εντάξει, δε ρητόρευε κιόλας, μιλούσε μόνο όταν χρειαζόταν αλλά γελούσε πολύ και με την ψυχή του!
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΚ: Όλοι έχουμε κάτι που τους άλλους ευχαριστεί αρκεί οι άλλοι να το αφήσουν να ξεδιπλωθεί!
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ: Δηλαδή;
ΑΓΗΣ: Δηλαδή, όταν έχεις τα μάτια και τα αφτιά σου ανοιχτά φτιάχνεις χώρο για όλους και για τη χαρά!
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ: αααααααααα! (ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑ ξανά– παιδάκι με φουστανάκι φυλλομετρά προφίλ ένα βιβλίο)
ΜΑΝΩΛΗΣ*: Κι έτσι λοιπόν, ζήσαν αυτοί καλά μιας και οι φόβοι του Φοίβου έφυγαν, αφού μπορούσε πια να τους συζητά και να παίρνει θάρρος από τα άλλα παιδιά που όλο και κάτι φοβόντουσαν κι αυτά! Κι εμείς;
ΟΛΟΙ: Καλύτερα!! (υπόκλιση με το «Ένας ίσον κανένας» - Συντεχνία του Γέλιου)