Η Francesca Minutoli σε απόσπασμα του έργου «Wolfgang» του Γιάννη Μαυριτσάκη

ΦΑΜΠΙΕΝ: Τώρα σκέφτομαι τον κήπο μας… Τη μαμά και τον μπαμπά. Έχουν πεθάνει, αλλά εγώ τους σκέφτομαι. Η μαμά περιποιείται τα λουλούδια μας. Έχουμε πολλά λουλούδια, χεμώνα-καλοκαίρι. Ο μπαμπάς κλαδεύει τους θάμνους. Η μέρα είναι ηλιόλουστη, η μαμά φοράει το καπέλο της και γάντια για να μην χαλάσει τα χέρια της. Έχει ωραία χέρια, μαλακά. Εγώ έρχομαι απ’ το σχολείο, μου φωνάζει να βγάλω τα παπούτσια, να μην γεμίσω με χώματα. Όχι δεν είναι έτσι… Αφού ο μπαμπάς βρίσκεται σπίτι, είναι Κυριακή και δεν έχω σχολείο… Γυρίζω από τη φίλη μου. Ήμουνα στο σπίτι της φίλης μου πιο κάτω… Έχουν κι αυτοί ένα όμορφο σπίτι με μεγάλο κήπο σαν τον δικό μας... Καθόμασταν στον κήπο και κουβεντιάζαμε. Για αγόρια… Ποιος μας αρέσει, τι μας είπε….
(Σιωπή).
Πού πηγαίνουν όλα αυτά τα πράγματα; Ξέρεις; Οι εικόνες… Πού καταλήγουν; Ξέρεις;
(Σιωπή).
Υπάρχει μια τρύπα που τα καταπίνει όλα. Είναι εκεί, μέσα σε αυτήν την τρύπα, στριφογυρίζουν συνέχεια μαζί με άλλες εικόνες, άγνωστες σ’ εμένα, όλες οι εικόνες στριφογυρίζουν μέσα σε αυτήν την τρύπα, δεν μπορούν να βγουν, η τρύπα είναι κλειστή από παντού, στριφογυρίζουν, δεν υπάρχει έξοδος, από πουθενά δεν μπορούν να ξεφύγουν, άμα μπεις εκεί μέσα μετά δεν υπάρχει έξοδος, μόνο στριφογυρίζουν για πάντα, και συνέχεια πέφτουν καινούργιες εικόνες, μπερδεύονται με τις παλιές,
δίπλα-δίπλα άγνωστες εικόνες μεταξύ τους, ένα σαλιγκάρι με τις μπότες του μπαμπά, ο δρόμος μπροστά από το σχολείο μαζί μ’ ένα αεροπλάνο, κάποιος που ξύνει τη μύτη του μαζί με κάποιον άλλον που χαμογελάει στη μανάβισσα, τα τσιγάρα της μαμάς και η τηλεόραση, το κουτάλι του γιατρού, ο ήλιος, όλα στριφογυρίζουν μέσα στην ίδια τρύπα που χωράει κι άλλα, που τα χωράει όλα, χωρίς έξοδο, άμα μπεις δεν έχει έξοδο, όλες οι εικόνες μαζί, ανακατεύονται η μια δίπλα στην άλλη, δεν αλλάζουν, μένουν όπως ακριβώς ήταν, δεν γερνάνε, οι εικόνες δεν γερνάνε, ούτε πεθαίνουν, μένουν όπως ακριβώς ήταν, και συνέχεια φθάνουν καινούργιες, πέφτουν μέσα και στριφογυρίζουν μαζί με τις προηγούμενες, όλες τις προηγούμενες, χωρίς τέλος.
(Σιωπή).
Δεν μπορώ να την θυμηθώ… Τη φίλη μου… πώς ήταν… Ούτε τη μαμά και τον μπαμπά… Δεν μπορώ να θυμηθώ τα πρόσωπά τους… Θυμάμαι τα γάντια, το καπέλο, το κλαδευτήρι, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ τα πρόσωπά τους… Έχουν πεθάνει.
Όχι οι εικόνες τους… Οι εικόνες τους είναι στην τρύπα… Αυτοί οι ίδιοι… Έχουν πεθάνει.

*Από την παρουσίαση στη Νάπολη του θεατρικού έργου του Γιάννη Μαυριτσάκη «Wolfgang» , στο πλαίσιο του Teatro Napoli Festival 2019, στο χώρο Foundation Made in Cloister, της έκδοσης της Ανθολογίας Σύγχρονων Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων στην ιταλική γλώσσα, μια πρωτοβουλία των Εκδόσεων Σοκόλη και των εκδόσεων ETPbooks, που τιτλοφορείται Viaggio nel teatro greco contemporaneo και παρουσιάστηκε επισήμως στο Φεστιβάλ Θεάτρου της Νάπολης στις 18 Ιουνίου στο Made in Cloister, με την παρουσία του έλληνα πρέσβη στη Ρώμη, της προϊσταμένης Τμήματος Συνεδρίων και Καλλιτεχνικών Προγραμμάτων του Πολιτιστικού Κέντρου των Δελφών Μαριάνθης Νικολοπούλου, του Ιταλού εκδότη Έντσο Τέρτσι (Enzo Terzi), της εκδότριας Αθηνάς Σοκόλη, της καθηγήτριας θεατρολόγου Ελίνας Νταρακλίτσα και των ανθολογούμενων συγγραφέων. Με την πολύτιμη διερμηνεία της Ελένης Λυγερού και την εξαιρετική θεατρική ανάγνωση αποσπασμάτων των έργων από την ηθοποιό Francesca Minutoli
Η επιλογή των 7 θεατρικών συγγραφέων έγινε από τον Ιταλό εκδότη Έντσο Τέρτσι και τον μεταφραστή όλων των έργων, Maurizio De Rosa. Τα ονόματα, αλφαβητικά, είναι τα ακόλουθα: Άκης Δήμου « … και Ιουλιέτα» , Σοφία Καψούρου «Ερωμένες στον καμβά», Γιάννης Μαυριτσάκης «Wolfgang» , Έλενα Πέγκα «3-0-1. Μεταφορές», Νίνα Ράπη, «Angelstate» , Ανδρέας Στάικος «Άλκηστις και όνειρα γλυκά», Τσιμάρας Τζανάτος «Δεσποινίς Δυστυχία» (Βραβείο Κάρολος Κουν Δραματουργίας 2018)
* To βίντεο από το φωτογράφο @steliosm