και γύρω, όπου κοιτάς...

Σίμωσαν οἱ μέρες κι ἀνάποδα μετρᾷ
μὲ χαμένες σκέψεις σιωπηλὰ ἡ καρδιά...

Οἱ λέξεις «κουβάρια»,
λόγια σκορπισμένα ἀπ' το βοριᾶ
σὲ χείλια φιλικά...
κι όλα θλιμμένα, ντυμένα παρηγοριά.

Τέλειωσαν τ' ἀστεῖα... –μὲ μιὰ ἀναπνοή–
ἔφτασε στὴν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ ἡ ζωή...

Καμμένο τὸ λάδι,
τὸ καντήλι κρύβει ἡ καπνιά
καὶ γύρῳ, ὅπου κοιτᾷς...
ξάρτια κομμένα, σκισμένα καὶ τὰ πανιά.

Β. Μ.