DnD - Επτά επί Κάμελοτ (Lady Petula's Version)

Άκουσε, ξένε, ένα μύθο αρχαίο,
Για αμαρτήματα και αρετές που οδηγούν το μοιραίο.
Επτά βαριές σκιές στοιχειώνουν την νύχτα συνεχώς,
επτά λαμπρά αστέρια προασπίζουν για πάντα το φως.

Πρώτη η Οργή, σαν κύμα τρανό,
Βρυχάται σφοδρά, βάφεται ο κόσμος με αίμα μελανό
Μετά η Ύβρις , ως πύργος ψηλός,
Τους ουρανούς αψηφάει, γκρεμίζει συθέμελα το παλιό καθεστώς.
Έρχεται ο Φθόνος, όφις κρυφός στην ησυχία,
Διαρρηγνύοντας τα δεσμά που χτίζει με κόπο η καλοψυχία.
Μπροστά σου η Λαγνεία, φωνή σειρήνας σε ομιχλώδεις κόλπους,
Αφήνει τις ψυχές ακαταίσχυντες σαν μανιασμένους μεθοκόπους.
Και η Απληστία, γράπωμα που δεν γνωρίζει ικανοποίηση,
Αξιώνει χρυσό μα αφήνει στα χέρια σκόνη χωρίς προειδοποίηση.
Ενώ η Λαιμαργία στήνει συμπόσια, απομυζά την σοδειά,
Έως ότου λιμός να στάζει από τα αποψιλωμένα κλαδιά.
Η Οκνηρία, το κενό, όπου κανένα κλέος δεν ανθίζει
Μια παραμονεύουσα σκιά, κρύα και αργή που την ενέργεια διυλίζει.

Αλλά ιδού, από τα θεία, κατάβαση των φωτεινών.
Επτά αρετές οπλισμένες για πόλεμο με σημαίες ουρανών.
Πρώτη η Ευλάβεια, που υποκλίνεται στους θεούς εκεί ψηλά,
Προσευχόμενη η θέληση τους να απλώνεται μέχρι τα άδυτα τυφλά.
Μετά η Δικαιοσύνη κραδαίνει ξίφος ζυγών,
Για να ισορροπήσει τους πράους στο χάος των κραταιών.
Η Γαλήνη με ψίθυρο στην καταιγίδα πλοηγεί το καράβι,
Η ηρεμία της αγέρωχη, τα αρειμάνια πνεύματα αιώνια παύει.
Δες η Ανιδιοτέλεια στέκει σαν φάρος με χέρια ανοιχτά,
Στον αχρείο εκπεσμό το έργο της συνεχίζει ακούραστα και συνετά.
Να η Ειλικρίνεια, εκτυφλωτική σαν αστέρα σπινθήρας,
Διαλύει τα ψεύδη, με γυμνά ονείδη ως το βαθύ το γήρας.
Τώρα η Ειρήνη συντρίβει την ματωμένη αλυσίδα,
Και αφήνει στο χώμα τα ξίφη για μια ευδόκιμη πατρίδα.
Η Αγνότητα δε, βαδίζει μόνη ανέγγιχτη,
Από το χέρι σε οδηγεί στην ευτυχία από πόρτα μισάνοιχτη.

Να δώσεις λοιπόν προσοχή
Όπου τα Αμαρτήματα έχουν δύναμη μεγάλη,
ακόμα και οι Αρετές κοντοστέκονται και στρίβουν το κεφάλι.
Αλλά η χείρα της Αγνότητος θα φωτίσει την διαδρομή,
Να διαβείς την πιο σκοτεινή νύχτα, μα τι ζητάει για πληρωμή;