' ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ' - Ποίημα: Δημήτρης Βίκτωρ -- Απαγγελία: Με την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Μεσάνυχτα στο Νοσοκομείο

Κρύο το φως, τα μάτια κουρασμένα
κι είν’ όλα ξεχασμένα τα όμορφα της ζωής.
Εδώ οι ψυχές κυκλοφορούν σε νάρκωση
και περιμένουν σύνθημα για ν’ αφυπνιστούν.

Η προσδοκία κι η ελπίδα περιφέρονται σιωπηρά
ντυμένες με σεντόνια και κρατώντας μαξιλάρια,
να ζωντανέψουν οι καρδιές υπόσχονται ψιθυριστά
με ήχους να θυμίσουν πως όλα συνεχίζουν.

Αργά κυλάνε οι στιγμές ο ύπνος αιωρείται,
οι τυχεροί θα κοιμηθούν και θα ονειρευτούν
τ’ απλά, που ’ταν ασήμαντα μέχρι πριν λίγη ώρα
και τώρα παίζουν κυριαρχικά και πρωταγωνιστούν.

Άλλοι θα ανασαίνουν με βάρος μες στο νου
κι άλλοι θα τριγυρίζουν σ’ αγκώνη κρεβατιού,
θα περιμένουν τη στιγμή που η μέρα θα χαράξει
να τους επισκεφθεί μ’ ένα φιλί η ροδοδάκτυλη αυγή.

Πίσω απ’ τα μεσάνυχτα τηλέφωνα σιγής
σ’ αυτή τη λειτουργία κοιμάται η ανησυχία.
Ποιο θα ’ναι πρώτο μήνυμα το επόμενο πρωί
αυτό που θα ηχήσει και θα σπάσει τη σιγή.

Δημήτρης Βίκτωρ
Μάρτιος- 2014

[VictorDimitris]

Το νοσοκομείο!
Κομμάτι της ζωής μας κι αυτό!
Θαλπωρή και φόβος!
Εκεί που ο χρόνος κυλά αργά και βασανιστικά.
Και τη νύχτα όλα πνίγονται σε μια στιγμή ή μιά αιωνιότητα.
Ο ποιητής ξάγρυπνος περνάει τα μεσάνυχτα από εκεί.
Και προσέχει αυτά που ίσως δεν είδαμε εμείς...

Δ. Βίκτωρ