filmov
tv
•geldim dergâhına,yüz çevirme bana.

Показать описание
İnsanım, şu dünyadaki en büyük muammâyım.
Sırlar içinde geldiğim bu âlemden, sırlar içinde göçüp gideceğim.
Hiçlikten varlığa erdiğim vakit sandım ki hikmet bendedir.
Ben yaptım, ben bildim, ben çalıştım, ben kazandım.
ben,
ben,
ben...
Enâniyeti emreden nefsime esir olup unuttum acziyetimi.
Sormaz, sorgulamaz oldum ben kimim, nereden geldim ve gidiyorum bilmem nereye?
Sıfatlar kuşandım en başından.
Evlat, eş ,arkadaş, kardeş vesaire...
Hepsini lâyıkıyla yerine getirebilmek için çırpındım da, bir tek kulluk libasını eğreti giyindim üstüme.
Hep baştan savma, hep umursamazca ...
Misâfir olduğum hânede ev sahipliğine soyunup, yok saydım nimeti vereni,
mülkün gerçek sahibini.
Anafor olup içine çeken dünyada,
şikemperver nefsim doymak bilmiyor
hep daha çok istiyor.
Öyle zamanlar oluyor ki, zincire vurulmuş gibi kıramıyorum halkaları,
çıkamıyorum beni yutan girdabın dışına.
Özümü bulayım derken gözüme inen "dünya" perdesiyle âmâ oluyorum.
Âdemoğlu olarak geldiğim bu âlemden adem olarak gideceğimi mi sanıyorum?
Benden istediğin sâdece seni bilmemdi.
Şimdi bilmek istiyorum seni.
Affetmeni diliyorum, iliklerime işlemiş nankörlüğümü, şükürsüzlüğümü!
Bilmem ki yapabilir miyim?
Katran karası yüzümle, zikrini unutmuş,
zehir saçan dilimle sana lâyık kul olabilir miyim?
Diyârı gurbetteyim,sana vâsıl olmak istiyorum.
Kendime bile yük olduğum şu hayatta,
birtek sana suğınınca yük olmuyorum.
Darmadağın olan kalbimi sana emânet edip
Yûsuf (a.s) misali "kederimi ve hüznümü yalnız sana arz ediyorum."
"Korkma! ben seninleyim"
hitâbına sığınarak senden ümit var oluyorum.
Ve biliyorum ki sen kuluna zulmetmezsin.
Kara yüzleri ak eylersin.
#mehlika
#ibrahimkalın
#hiçoldum
Sırlar içinde geldiğim bu âlemden, sırlar içinde göçüp gideceğim.
Hiçlikten varlığa erdiğim vakit sandım ki hikmet bendedir.
Ben yaptım, ben bildim, ben çalıştım, ben kazandım.
ben,
ben,
ben...
Enâniyeti emreden nefsime esir olup unuttum acziyetimi.
Sormaz, sorgulamaz oldum ben kimim, nereden geldim ve gidiyorum bilmem nereye?
Sıfatlar kuşandım en başından.
Evlat, eş ,arkadaş, kardeş vesaire...
Hepsini lâyıkıyla yerine getirebilmek için çırpındım da, bir tek kulluk libasını eğreti giyindim üstüme.
Hep baştan savma, hep umursamazca ...
Misâfir olduğum hânede ev sahipliğine soyunup, yok saydım nimeti vereni,
mülkün gerçek sahibini.
Anafor olup içine çeken dünyada,
şikemperver nefsim doymak bilmiyor
hep daha çok istiyor.
Öyle zamanlar oluyor ki, zincire vurulmuş gibi kıramıyorum halkaları,
çıkamıyorum beni yutan girdabın dışına.
Özümü bulayım derken gözüme inen "dünya" perdesiyle âmâ oluyorum.
Âdemoğlu olarak geldiğim bu âlemden adem olarak gideceğimi mi sanıyorum?
Benden istediğin sâdece seni bilmemdi.
Şimdi bilmek istiyorum seni.
Affetmeni diliyorum, iliklerime işlemiş nankörlüğümü, şükürsüzlüğümü!
Bilmem ki yapabilir miyim?
Katran karası yüzümle, zikrini unutmuş,
zehir saçan dilimle sana lâyık kul olabilir miyim?
Diyârı gurbetteyim,sana vâsıl olmak istiyorum.
Kendime bile yük olduğum şu hayatta,
birtek sana suğınınca yük olmuyorum.
Darmadağın olan kalbimi sana emânet edip
Yûsuf (a.s) misali "kederimi ve hüznümü yalnız sana arz ediyorum."
"Korkma! ben seninleyim"
hitâbına sığınarak senden ümit var oluyorum.
Ve biliyorum ki sen kuluna zulmetmezsin.
Kara yüzleri ak eylersin.
#mehlika
#ibrahimkalın
#hiçoldum
Комментарии