Virginia Woolf-Τα Κύματα-(απόσπασμα)

(Adeline Virginia Stephen-25 Ιανουαρίου1882-28 Μαρτίου 1941).
Αγγλίδα μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, πρωτοπόρος και νεωτερίστρια λογοτέχνης στον 20ό αιώνα και μια από τους μεγαλύτερους καινοτόμους στην Αγγλική γλώσσα.
..
“Αυτό το εγώ, καθώς ακουμπούσα στην πόρτα του φράχτη και κοίταζα τους αγρούς να κυματίζουν πέρα μακριά κυματισμούς χρωμάτων, δεν αποκρίθηκε.
Δεν έφερε αντίσταση.
Δεν προσπάθησε να αρθρώσει λόγο.
Δεν έσφιξε τη γροθιά του.
Περίμενα. Περίμενα ν’ ακούσω.
Τίποτα δεν ακούστηκε. Τίποτα.
Φώναξα τότε, πεπεισμένος πια,
για την πλήρη εγκατάλειψη.
Τώρα δεν υπάρχει τίποτα.
Κανένα πτερύγιο δεν χαράζει τα νερά αυτής της απέραντης θάλασσας.
Η ζωή μ’ αφάνισε. Καμιά ηχώ δεν έρχεται όταν μιλάω, καμιά λέξη δεν αντηχεί παραλλαγμένη.
Ναι, αυτό δα κι αν είναι θάνατος, πιο θάνατος κι από το θάνατο των φίλων μας, το θάνατο της νιότης.»
…
“Κι όταν έρχεται η άνοιξη, με ψύχρα και ξαφνικές μπόρες, κι απρόσμενα κίτρινα λουλούδια, τότε καθώς κοιτάζω το κρέας που κρέμεται στη γαλάζια σκιά και ζουλάω τις βαριές ασημένιες σακούλες με το τσάι, με τις σταφίδες, θυμάμαι πώς έβγαινε ο ήλιος και τα χελιδόνια πετούσαν ξυστά πάνω απ’ τη χλόη, θυμάμαι τις φράσεις που έφτιαχνε ο Μπέρναρντ όταν είμαστε παιδιά, και τα φύλλα που σάλευαν από πάνω μας, πυκνά, ανάλαφρα κι έσπαζαν το γαλάζιο τ’ ουρανού και σκόρπιζαν το φως πάνω στις σκελετωμένες ρίζες της οξιάς όπου καθόμουν κι έκλαιγα. Το περιστέρι πέταξε. Πήδηξε πάνω κι έτρεξα πίσω από λέξεις που γλιστρούσαν και ξέφευγαν αν την κλωστή που κρέμεται από ένα μπαλόνι, κι όλο κι ανέβαιναν, όλο και πιο ψηλά, από κλαδί σε κλαδί, και χάνονταν. Και τότε , σαν ραγισμένο βάζο, η συμπάγεια του πρωινού μου έσπασε, και απιθώνοντας χάμω τα σακούλια με το αλεύρι, σκέφτηκα, η ζωή γύρω μου είναι σαν το γυαλί γύρω από τη φυλακισμένη καλαμιά.»
…
«Τα κύματα»
(Απόσπασμα. Εκδόθηκε το 1931)

…
iNtro music: Braes of Yarrow.