Galata kulesi, gece, deniz, galata köprüsü ve dallamanın teki.

gecenin körü. biraz denize bakıp daha iyi olacağını umarsın. ve hayatın olasılıklarından biri hemen dibinde biter. kornayı çalar. "bi bakar mısın? affedersin! bakar mısın!" yumurtanın sarısını dişleyip, halıda yuvarlanıp, tuvalette takılıp arabaya atlayıp keko avlamaya çıkmıştır ve koca şehirde, milyonlarca insan arasında gelir seni bulur. duymazlıktan geliyorum ama o görmezlikten gelmiyor. dişlerinin arasında yumurta sarısı olduğuna eminim! deniz manzaramı bırakıp yanına yanaşıyorum. bir şey demiyorum. arkada hamile ayamlarında bir kadın uyuyor. önde önine bakan başka kadın. "abi çok uyanıyorum, nasıl diyecem" şeklinde mahcubiyet ayaklarına yatarak para isteyecekken bir para istenilen profesyonelliğiyle yok diyorum. bir sahtekar profesyonelliğiyle bir şey demeden gaza basıp yollanıyor. ben de denize dönüyorum. iyilik meleği olduğum söylenemez. aklımın içi çürümüş tamam ama şu denize bakıp da neden aşk ve aşk yazamadığımı anlayamıyorum.