Ο Οδοιπόρος

Показать описание

Κοίταξε τώρα οδοιπόρε την απρόσωπη γενιά
Όπου οι άνθρωποι συχνάζουν σιωπηλά στα κινητά
Που πήγαν οι φωνές απ'των παιδιών μας τα παιχνίδια
Που γεμίζαν τις αυλές με κρυφτό και παραμύθια

Τον εαυτό τους δεν μπορούν πια άλλο να ανεχθούν
Απ'την θλίψη να κρυφτούν μάταια προσπαθούν
Και όμως άψυχα χαμόγελα γεμίζουν τις οθόνες
Το προφίλ τους να στολίσουν με όμορφες εικόνες

Τι θα πει ο κόσμος και οι φίλοι οι πολλοί
Και πόσα like θα τραβήξει η φωτογραφία αυτή
Και όμως κλάματα ηχούν στων σπιτιών τις πόρτες
Στη μοναξιά να βυθιστούν φιλόσοφοι και γνώστες

Κάποιοι δουλεύουν δυό δουλειές για να τα βγάλουν πέρα
Κάθε αύριο σαν το χτες ζούνε ξανά την ίδια μέρα
Επιβίωση το λένε μα μοιάζει με σκλαβιά
Την μοίρα τους την κλαίνε στης ζωής την συννεφιά

Την τηλεόραση ανοίγουν για να ακούσουνε τα νέα
Φωτιές σεισμοί κατακλυσμοί, χάθηκαν όλα τα ωραία
Για πολέμους τώρα ακούς και για εγκλήματα φρικτά
Μοιάζει να χάθηκε η αγάπη, που να ναι τώρα πια;

Κάποιος έχασε το σπίτι του, βουτηγμένος μες στα χρέη
Γκρεμίστηκαν τα όνειρα και η ψυχή του καταρρέει
Τώρα έξω κάνει κρύο, παγκάκι που θα βρει
Πρέπει τώρα να σκεφτεί πως θα περάσει η νύχτα αυτή!

Υπάρχουν κι όμως άνθρωποι που βοηθάνε σιωπηλά
Ο καθένας με τον τρόπο του να απαλύνει τα δεινά
Γυναίκες, άντρες και παιδιά που την αγάπη την γνωρίζουν
Η δική τους η χαρά, τον πλησίον να φροντίζουν

Αυτοί καίνε σαν λαμπάδες στης απελπισίας το σκοτάδι
Η φλόγα τους δεν σβήνει, η ελπίδα τους λιβάδι
Τον πόνο τους ξεχνάνε και βλέπουνε μπροστά
Τον Θεό τους προσκυνάνε
Αυτός ζει οριστικά

Πες μου τώρα οδοιπόρε ποιός επέλεξες να γίνεις;
Στο σταυροδρόμι της ζωής ποια πόρτα τώρα ανοίγεις;
Πες μου αν θα αποτελεσεις της ελπίδας την αυγή
Ή στα τάρταρα θα πέσεις στων αθλίων την φωνή