ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΙΚΡΟΪΣΤΟΡΗΤΗ / Άννα Μορφίδου / Στάθης Γκότσης / Γιάννης Νεγρεπόντης

«ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΙΚΡΟΪΣΤΟΡΗΤΗ»
Μουσική: Στάθη Γκότση
Ποίηση: Γιάννη Νεγρεπόντη
Από τα «ΚΑΡΑΒΙΑ ΤΗΣ ΑΡΓΥΡΩΣ»
Ερμηνεία: Άννα Μορφίδου
Βιντεο: Χρήστος Ζουλιάτης

Θάλασσα πικροϊστόρητη
μυριοκαμωματούσα
κι άλλη φορά με γέλασες
και πια δεν σε πιστεύω

Μα έλα που δεν το μπορώ
και δίχως σου να κάμω

Θάλασσα κι αν αγρίεψες
θάλασσα κι αν θεριεύεις
δεν μου τον πνίγεις τον καημό
εγώ κινάω και φεύγω

Μικρό Ιστορικό για τα «Καράβια της Αργυρώς» από το συνθέτη Στάθη Γκότση:

«Στα τέλη του 1978 – ζούσα τότε στην Αμερική – ο Γιάννης Νεγρεπόντης μου έστειλε την ποιητική του συλλογή «Τα Καράβια της Αργυρώς που είχε γράψει στην Γυάρο, εξόριστος της Χούντας. Ένοιωσα μεγάλη τιμή που μου εμπιστεύτηκε χωρίς να έχει ακούσει κάποιο έργο μου την μελοποίηση των «Καραβιών της Αργυρώς». Μέσα σε λίγους μήνες μελοποίησα 10 ποιήματα.
Δειγματοληπτικά του έστειλα το τραγούδι «Θάλασσα Πικροϊστόρητη» σε παρτιτούρα, ενορχηστρωμένο για κουαρτέτο εγχόρδων και πιάνο. Ο Νεγρεπόντης ενθουσιάστηκε και μου έγραψε πόσο ενθουσιασμένος ήταν και με την προοπτική να εκδώσουμε έναν δίσκο με τα 10 τραγούδια, κρίνοντας πως θα του άρεσαν και τα υπόλοιπα κι ας μην τα είχε ακούσει.
Το καλοκαίρι του 1979 ήρθα στην Ελλάδα και γνώρισα τον Νεγρεπόντη κι από κοντά. Ένα βράδυ μου σύστησε την Έλλη Παππά. Καταγοητεύτηκα με την μικροκαμωμένη και «εύθραυστη» Έλλη Παππά, μα τόσο δυνατό άνθρωπο. Η ίδια μου χάρισε την πρώτη ποιητική της συλλογή και μου έδωσε άδεια να μελοποιήσω ότι ήθελα, γιατί ο Νεγρεπόντης της είχε μιλήσει πολύ θετικά για την συνθετική μου πλευρά.
Φεύγοντας για την Αμερική μου ζήτησε την επόμενη φορά που θα έρθω να έχω κάποια demos για να πάμε στην MINOS – ο Αχιλλέας Θεοφίλου ήταν φίλος του και θα αναλάμβανε την παραγωγή, αν του άρεσαν.
Στο επόμενο ταξίδι μου στην Ελλάδα το 1982 ήμουν προετοιμασμένος. Είχα προλάβει να κάνω demo στα 6 από τα 10 τραγούδια και παίζοντας με δυο κιθάρες τα τραγούδησα μόνος μου.
Πήγαμε στην MINOS, ο Αχιλλέας Θεοφίλου άκουσε τα τραγούδια μαζί μας και μου είπε ότι του άρεσαν όλα, ιδιαίτερα οι μπαλάντες. Μου ζήτησε να του στείλω και τα υπόλοιπα 4 τραγούδια. Τον ευχαρίστησα και σύντομα ξανάφυγα για Αμερική. Ήμουν στο τελείωμα του διδακτορικού μου και δεν μπόρεσα να γυρίσω στην Ελλάδα μέχρι το 1984. Έτσι το “project” ξεθώριασε μέχρι το τέλος του 1988 που γύρισα μόνιμα στην Ελλάδα. Η επιστροφή μου ήταν «ζόρικη», πολλές ώρες στην δουλειά. Έτσι δεν είδα τον Νεγρεπόντη παρά στο τέλος του 1990, πριν αρρωστήσει. Ξαναμιλήσαμε για τα «Καράβια της Αργυρώς» και πώς επιθυμούσε να τα εκδώσουμε, γιατί ένοιωθε ότι κατάφερα να συλλάβω τις πολύ εύθραστες σκέψεις του στην εξορία και την ευαίσθητη πλευρά του.
Δυστυχώς πολύ σύντομα αρρώστησε βαριά –είχα το θλιβερό προνόμιο να διαγνώσω την νόσο του. Πέθανε στις 22 Σεπτέμβρη του 1991, σε ηλικία 61 ετών».