Απίστευτος άθλος του Γεώργ. Δράκου στον Αβαρίκο. Εξόντωσε 6.000 Τούρκους με 38 Σουλιώτες Ιούνιος1822

Ο Γεώργιος Δράκος με τον Φώτη Μπιθιφίκο και 37 Σουλιώτες κατατρόπωσαν στον Αβαρίκο τη στρατιά του Ομέρ Βριώνη. Πρόκειται για έναν άθλο που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στα παγκόσμια στρατιωτικά χρονικά.

Ομιλία του πολιτικού επιστήμονα, ιστορικού ερευνητή και συγγραφέα Νίκου Ασημακόπουλου, στην εκπομπή «ΆΡΩΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ» που παρουσίασε ο Εμμανουήλ Αξιώτης.

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

Οι Σουλιώτες ήταν πάντα αδούλωτοι και ελεύθεροι. Από το 1721 έως το 1803 κατανίκησαν όλες τις στρατιές των Τουρκαλβανών πασάδων που πήγαν να τους εξοντώσουν. Ο Αλή πασάς, που εξεστράτευσε τρεις φορές εναντίον τους, ποτέ δεν κατάφερε να τους νικήσει, παρά μόνο η πείνα τούς κατέβαλε. Τον Δεκέμβριο του 1803, αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν και να καταφύγουν στην Κέρκυρα, αφού προηγουμένως πλήρωσαν βαρύ τίμημα σε αίμα τόσο στο Ζάλογγο όσο και στη Ιερά Mονή του Σέλτσου, λόγω της παρασπονδίας του δόλιου Αλή πασά. Tον Μάιο του 1820, ο σουλτάνος αποκήρυξε τον Αλή πασά και έστειλε πολυάριθμα στρατεύματα με αρχιστράτηγο τον Ισμαήλ Πασόμπεη να τον πολιορκήσει στο κάστρο των Ιωαννίνων. Οι Σουλιώτες που ζούσαν στην Κέρκυρα από το 1803, συμφώνησαν με τον Ισμαήλ Πασόμπεη να έλθουν και να πολεμήσουν στο πλευρό του με αντάλλαγμα την επανεγκατάστασή τους στο Σούλι. Εκείνος όμως, παρασυρμένος από τους αγάδες και τους μπέηδες της Τσαμουριάς, πολύ σύντομα αθέτησε την υπόσχεσή του και μυστικά σχεδίαζε να τους εξοντώσει. Όταν οι Σουλιώτες το έμαθαν, συμμάχησαν, στις 4 Δεκεμβρίου του 1820, με τον Αλή πασά, και στράφηκαν εναντίον των σουλτανικών στρατευμάτων. Έτσι, από τις 7 έως το τέλος Δεκεμβρίου του 1820, κατανίκησαν τη μεγάλη σουλτανική στρατιά των Τσάμηδων στα βουνά του Σουλίου, τη στρατιά δύο πασάδων στα Πέντε Πηγάδια, καθώς και δύο μικρότερες σουλτανικές δυνάμεις στο χωριό Θεριακήσι και στο στενό των Κομψάδων. Οι περιφανείς αυτές νίκες, εξόργισαν σε τέτοιο βαθμό τον σουλτάνο, ώστε αντικατέστησε τον αρχιστράτηγο Πασόμπεη με τον Χουρσίτ Πασά, τον οποίον από τον Νοέμβριο του 1820 είχε διορίσει στην Τρίπολη, Μόρα Βαλεσί (Διοικητή της Πελοποννήσου). Η απομάκρυνση όμως του Χουρσίτ και της στρατιάς του απ’ την Πελοπόννησο έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο επιτυχημένο ξεκίνημα της Ελληνικής Επανάστασης. Παράλληλα οι νίκες αυτές ισχυροποίησαν και τον Αλή Πασά, ο οποίος, κατά τον Δεκέμβριο του 1820, βρισκόταν σε δεινή θέση, εξ αιτίας της αποσκίρτισης προς το σουλτανικό στρατόπεδο των σημαντικότερων αγάδων και μπέηδών του, ενώ ανέβασαν και το ηθικό των υπολοίπων που του είχαν απομείνει. Στη συνέχεια, οι Σουλιώτες κατανίκησαν τα Σουλτανικά στρατεύματα σε άλλες 16 μάχες, που έγιναν σε διάφορα μέρη της Ηπείρου. Έτσι, δυναμωμένος ο Αλή πασάς από τις νίκες αυτές, κατάφερε να αντέξει ακόμη για δώδεκα μήνες, καθηλώνοντας την τουρκική στρατιά στα Γιάννενα την κρισιμότερη χρονική περίοδο που, τόσο στην Πελοπόννησο όσο και στη Στερεά Ελλάδα, δινόταν ο υπέρ πάντων αγών για την εδραίωση της Ελληνικής Επανάστασης.
Ο πολέμαρχος Μάρκος Μπότσαρης είχε μαζί του τους μεγαλύτερους οπλαρχηγούς του Σουλίου: Νότη Μπότσαρη, Ζυγούρη, Νικόλαο και Κίτσο Τζαβέλλα, Γεώργιο και Αθανάσιο Δράκο, Τούσα, Διαμάντη και Νικόλαο Ζέρβα, Λάμπρο Βέικο (Ζάρμπα), Μάρκο και Νάση Κουτσονίκα, Γιώτη και Βασίλειο Δαγκλή, Χρήστο και Νάση Φωτομάρα, Νάστο, Γιώργο και Βέλιο Καραμπίνη, Φώτη Μπιθιφίκο, Γιαννούση Πανομάρα κ.α. Αλλά και μετά την καρατόμηση του Αλή Πασά, στις 24 Γενάρη του 1822, οι Σουλιώτες έγραψαν τις μεγαλύτερες σελίδες δόξας της ιστορία τους, διότι τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1822, κατανίκησαν σε 9 μάχες τα πολυάριθμα τουρκαλβανικά στρατεύματα του Χουρσίτ πασά, όταν εξεστράτευσε κατά του Σουλίου. στο Σούλι για να τους εξοντώσουν. Οι μάχες αυτές είναι οι εξής: 1) Μαμάκου 2) Αγίου Δονάτου 3) Στρέθιζας 4) Ζαβρούχου. Οι τέσσερις αυτές μάχες έγιναν στις (16-5-1822) σύμφωνα με τον Περραιβό και Κουτσονίκα. 5) Αβαρίκου 6) Χωνίων 7) Φρουρίου της Κιάφας 8) Νυχτομαχία Σαμωνίβας 9) Σαμονίκης. Οι πέντε αυτές μάχες έγιναν από τις (29-5 έως στις 2-6-1822). Ας φανταστούμε τι θα γινόταν, αν η τεράστια αυτή Τουρκαλβανική στρατιά δεν καθηλωνόταν στα βουνά του Σουλίου από τους Σουλιώτες, την κρίσιμη εκείνη περίοδο, αλλά κατέβαινε και εκείνη στην Πελοπόννησο μαζί με τη στρατιά του Δράμαλη. Πολλοί ιστορικοί συμφωνούν, ότι η πορεία της Ελληνικής Επανάστασης ίσως να ήταν εντελώς διαφορετική.
Στις 2 του Σεπτέμβρη, εξ αιτίας της πείνας και του λοιμού, αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν και να καταφύγουν στην Κεφαλονιά χωρίς να έχουν ηττηθεί σε καμία μάχη.
Επέστρεψαν όμως αργότερα από τα Επτάνησα και από το 1823 έως το 1829 έλαβαν μέρος σε 30 κρίσιμες μάχες στη Ρούμελη, Αττική, Πελοπόννησο και, λόγω της απαράμιλλης ανδρείας τους, ήσαν εκείνοι που έγερναν την πλάστιγγα της νίκης υπέρ των Ελληνικών δυνάμεων, συντελώντας τα μέγιστα στην εδραίωση της Ελληνικής Επανάστασης.

Aς σκύβουν ευλαβικά oι επερχόμενες γενιές και ας αποτίουν τον πρέποντα φόρο τιμής στη μνήμη τους.