ΓΑ: H πρώτη μου βόλτα με αγωνιστικό! | Storytime

Πριν 40 χρόνια, η πρώτη μου βόλτα με αγωνιστικό. Και όχι οτιδήποτε, αλλά Group B…
Το πώς όμως είναι μια ολόκληρη ιστορία, που για μένα λέει ακόμη πολλά και ελπίζω ότι θα ενδιαφέρει και εσάς!
Όλα ξεκίνησαν από το 1978 όταν άρχισα να αγοράζω τους 4 Τροχούς κάθε μήνα και να υλοποιώ την αγάπη μου για το Acropolis που περνούσε από την πλατεία του χωριού μου.
Το παρακολουθούσα πριν πάω ακόμη σχολείο, αλλά πλέον είχα την έγκριση/άδεια να φτάσω στην πλατεία Νο 3 ή στο μαντρί του «Λύρα» να δω το «Δίστομο»…
Ήμουν τυχερός που από ένα συνεργείο κριτών, δεν τους γνώρισα ποτέ μετά, έλειπε ένα στέλεχος και μου ζήτησαν να τους βοηθήσω, με «έπαθλο» το κλασικό τότε καπελάκι του Acropolis και μία κάρτα με το όνομά μου, γραμμένο στο χέρι.
Κολλημένος πλέον με τους 4 Τροχούς, τον ΚΚ και τους αγώνες, φτάνω κάπου στο 1983, αν δεν κάνω λάθος. Ένα τεύχος του περιοδικού έχει μία κατάμαυρη δεύτερη εξωφύλλου, που είναι η φόρμα συμμετοχής σε μία κλήρωση συνοδήγησης για τα εκπληκτικά Nissan 240RS του Θεοχαράκη. Μοναδικά εργοστασιακά Group B, που οδηγούσαν ο πολυπρωταθλητής Γιώργος Μοσχούς και ο ανερχόμενος Stratissino, συντάκτης ήδη των 4 Τροχών.
Το «νιάτο» το είχα απολαύσει ήδη στο ασφάλτινο «Δίστομο», μία-δύο χρονιές πριν.
Να ανεβαίνει οδηγώντας με τις πάντες το αυστραλέζικο Escort με τα τετράγωνα φανάρια, στο Rally Βοιωτίας, της ΑΛΑΣ που είχε ιδρύσει ο «πολύς» Γιάννης Πάγκαλος. Από εκεί ξεκίνησαν τα Βοιωτίας και όχι από τα σπριντάκια της Ψαρράκου, που σφετερίζεται, πατώντας επί πτωμάτων, το όνομα.
Η θέλησή μου να βρεθώ στο δεξί κάθισμα του 240 απίστευτη. Μα δεν ήθελα να χαλάσω από την άλλη το τεύχος. Κάπου θα υπάρχει ακόμη στο υπόγειο αρχείο της μάνας μου στο χωριό. Την έπεισα και ζήτησε χάρη από τα γραφεία των βωξιτών και μου έβγαλαν φωτοτυπία της σελίδας. Που να βρεις φωτοτυπίες με άλλον τρόπο τότε, πέρα από τα γραφεία μίας κορυφαίας τεχνολογικά, γαλλοκρατούμενης, εταιρείας;
Εκεί άρχισε το δεύτερο πρόβλημα: η σελίδα ήταν μαύρη με λευκούς χαρακτήρες και γραμμές. Πώς να γράψω τα στοιχεία μου πάνω της; Ευτυχώς μόλις είχαν βγει οι μαρκαδόροι διόρθωσης, πήγα Λιβαδειά, πήρα έναν και με αυτόν συμπλήρωσα τη φόρμα συμμετοχής μου. Τόσο πάθος…
Τόση και η χαρά όταν σε κάποιο επόμενο τεύχος ανακοινώθηκαν οι… τυχεροί και το όνομά μου ήταν ανάμεσά τους!!!
Προετοιμασιών αρχή, με το φίλο μου Ζήση να δηλώνει ότι θέλει να έρθει μαζί να με στηρίξει, να με βοηθήσει και αν του κάτσει να κάνει και αυτός καμία βόλτα.
Τότε μου είχαν πάρει ένα Mini, που είχαμε ανακατασκευάσει σε πολύ καλό επίπεδο. Σε καμία περίπτωση όμως δε θα με άφηναν να έρθω με αυτό Αθήνα και να ψάχνω στα Μεσόγεια τις εργασίες του αεροδρομίου, ναι του Ελευθέριος Βενιζέλος, χωρίς να έχω καμία σχέση με τη γεωγραφία του χώρου.
Συγγενείς και φίλοι μας ενημέρωσαν ότι μία γραμμή του ΚΤΕΛ Αττικής – ίσως και Αστικού – ξεκινούσε από το Τατόι και έφτανε στα Σπάτα, περνώντας δίπλα στα έργα!
4ο ΚΤΕΛ Λιβαδειάς με τα ταχύτατα ΜΑΝ και σε λιγότερο από μία ώρα (!) ήμασταν με το Ζήση στο Λαϊνόπουλο. Και από εκεί περπάτημα μέχρι το αεροδρόμιο του Τατοϊου, μια και ποιος ήξερε τις στάσεις του τοπικού λεωφορείου;
Ευγενέστατος ο οδηγός μας κατέβασε στην πύλη των εργασιών, που επισκέφτηκα αρκετές φορές μετά για τα Ελληνοϊταλικά Baja.
Φτάσαμε. Κι ήταν όλοι εκεί. Ήξερα το Μοσχού, το Γκελεσάκο, το Στράτη. Τους υπόλοιπους ακόμη και σήμερα δε μπορώ να τους συνδέσω με ονόματα. Και βέβαια 20 – 30 τυχεροί που θα έκαναν τη βόλτα!
Οι περισσότεροι να περιμένουν ουρά δίπλα στο 240 του Μοσχού. Εγώ όμως είχα πάει με ένα σκοπό: να μπω δεξιά του Στράτη που με είχε εντυπωσιάσει με την οδήγηση και τα γραπτά του.
Σε λίγο οι άνθρωποι της NISSAN με δένουν στο μπάκετ. Αριστερά μου ο αντιστάρ των αγώνων. Έχει γένια – εκτός εποχής τότε, φοράει γυαλιά, χαμογελάει και δείχνει να νοιάζεται αν είμαι άνετα.
Η πρώτη πίσω αριστερά, αν δεν κάνω λάθος. Και τα 240 άλογα μοιάζουν να φωνάζουν μέσα από τα WEBERια σε έναν μοναδικά απόκοσμο ήχο. Κάποια μέτρα, αριστερή και ανηφόρα σε χάσιμο. Το πλαγιάζει πριν την κορυφή, πετάμε για αρκετά μέτρα και καταλήγουμε αρκετά πιο κάτω, να ταξιδεύουμε πλάγια σε σχέση με το που δείχνει η μούρη του αυτοκινήτου. Δύο κάτω, το γκάζι στο πάτωμα, ο ήχος στα ουράνια, οι πέτρες να συνθέτουν το μοναδικό τους κρεσέντο στην επαφή με το πάτωμα, τα φτερά. Και με το κορυφαίο του ελέγχου, κατευθυνόμαστε προς τα εκεί που θέλει ο capo με χαρακτηριστική άνεση.
Ο πρώτος γύρος τελειώνει και μένει άλλος ένας! Έχω αποφασίσει να τον απολαύσω όσο δεν παίρνει. Έχω αρχίσει να πανηγυρίζω έντονα και ο Στράτης γυρνά και με κοιτά! Δε θα ήταν πάνω από 5 λεπτά, άντε 10 με το μπες-βγες. Κι όμως η ανάμνησή τους μοναδική.
Αν και δε θυμόταν τίποτε από το γεγονός, με τον Στράτη αναπτύξαμε μία φιλική σχέση που μπορεί να πέρασε από χίλια κύματα, αλλά μας επιτρέπει σήμερα να πίνουμε έναν καφέ στη χάση και τη φέξη και να λέμε τα δικά μας. Οδηγικά η σχέση… ολοκληρώθηκε με το τηλέφωνό του να με πάει βόλτα με το Ibiza kit car, τη βόλτα με την Μ5 στο Μέλανα Δρυμό, κόντρα με το Γάλλο και βέβαια τους κάποιους γύρους με την Μ3 στο Hockenheim.