Η Μέρα Μετά: Αγγελική Πούλου

Μετά-την Πανδημία

Μετά-την Καραντίνα

Μετά-το Μοντέρνο

Μετά-την Αφήγηση

Μετά-το Θέατρο

Μετά-τη Γλώσσα

Μετά-το Ψηφιακό

Μετά-το Ανθρώπινο

Μετά-τον Καπιταλισμό



ΜΕΤΑ: Πρόθεση που δηλώνει ότι από κάπου φεύγουμε, κάτι αφήνουμε πίσω μας, από κάπου ξεκινούμε για να πορευτούμε προς κάπου αλλού. Και η νέα αυτή κατάσταση, ορίζεται με βάση την προηγούμενη-αυτή που αφήνουμε πίσω. Εκφράζει το μετά μια συστολή να ορίσουμε τα πράγματα, μια αμηχανία για αυτό που ζούμε. Πού είναι το ΜΕΤΑ . Και αρκούμαστε σε μικρά σχήματα και μικρές αφηγήσεις.

Θα μου πείτε, εδώ ακόμη δεν έχουμε βρει όνομα για την κατάσταση που έπεται της νεωρετικότητας.



Ακόμη και εγώ τώρα με θολά λόγια μιλώ, σε θολή οθόνη, σα να φοβάμαι να οξύνω, σαν η εποχή μου να με ξεπερνά. Θα το πω λοιπόν ως παραληρηματική ευχολογία:



Η ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ ας σημάνει την ανακατανομή των σχέσεων ανάμεσα στις μορφές της αισθητής εμπειρίας, των χώρων και των χρόνων, του ορατού και του αόρατου, του θορύβου και της ομιλίας.

Ας είναι Η ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ στο Θέατρο γεμάτη με Έργα και όχι πρότζεκτς. Ας είναι άνοιγμα στο Χάος του Κόσμου, μια Κοσμογονία από την αρχή: Ο κόσμος μια σκηνή δρώντων υποκειμένων, χειραφετημένων. Η θεατρική σκηνή εκτοξευμένη στο Χάος, το Μεγάλο, τον Μύθο. Γραμμές ρήξης και φυγής, νέες χωρικότητες, χρονικότητες, μεθοδολογίες, ατμόσφαιρες, με λίγα λόγια, νέες δραματουργίες, στις ζωές μας και τη σκηνή.



Θα ήταν θλιβερό και ανεδαφικό να ζητήσουμε μόνο μεγάλη τέχνη και όχι μάχες, όμορφα γυαλιά και όχι και επιθέσεις κατά της κυριαρχίας. Το ΜΕΤΑ θα γίνει πέρα. Υπέρβαση, ανατροπή, μεταμόρφωση. Το ΜΕΤΑ θα ξανακάνει την τέχνη «ουτοπική», όπου η δοσμένη τάξη του κόσμου τίθεται σε πειραματική αταξία.



Η ΜΕΡΑ ΜΕΤΑ «έσερνε πίσω της το μέλλον δύσκολο μα βέβαιο».[1] Είναι κι αυτό μια κάποια βεβαιότητα.




[1] Στίχος του Θωμά Γκόρπα από το ποίημα «Πώς μας κέρδισε μια κοπέλα» στην ποιητική συλλογή Στάσεις στο Μέλλον, στον τόμο «Τα ποιήματα (1957-1983)», Εκδόσεις Ποταμός, Αθήνα 2015.