κολάζ | πυράκανθος

Live Αθήνα 8/2
@πολυτεχνειο

__________________

στίχοι | πυράκανθος
σύνθεση, παραγωγή | πυράκανθος
rec,mix,master | πυράκανθος @καταληψη στέγης σμπαρακουάκ φραπ
artwork | πυράκανθος
______________________

Ακόμα κάνουμε κολάζ με λόγια ανείπωτα
φτιάχνοντας το πιο ωραίο σύνθημα
θα το ψιθυρίζουμε όταν μας παίρνουν τα λιτικα
Θα το μουρμουρίζουμε μες τα ψυχοκελιά ή μες τα τμήματα

μες τα ψυχοκελιά ή μες τα τμήματα
μες τα ψυχοκελιά ή μες τα τμήματα
μες τα ψυχοκελιά ή μες τα τμήματα
γεια σου μηδέν
είμαι το τίποτα

Ανασύροντας χρώματα της ίριδας
περιστρεφομαστε γύρω απ' τη σελήνη
όταν δραπετευουμε για λίγο απ' τη βαρύτητα
αυτό το λίγο είναι λίγο και είναι η πίκρα μας

καίω το δακτυλικό αποτύπωμα
κοιτώντας τη γραμμή κάπως αμήχανα
λάθη και ήλιους ξεφυλλίζοντας
ήλιους που βουτάνε πάντα πίσω μας

Διαβάζουμε τις μέρες συλλαβιζοντας
φωνήεντα και σύμφωνα τρεκλιζωντας
φωνή εν βρασμώ μα ακόμα τίποτα
μια φάλτσα νότα ακόμα που ποζάρει αντιθετα

Γαλουχηθήκαμε στο μίσος αναμφίβολα
Σε μια εποχή που επιτάσσει να ζούμε γρήγορα
πεθάναμε δυο-τρεις φορές στα μπαμ
και τώρα αλλάζουμε τα χρώματα του ορίζοντα

Ακόμα κάνουμε κολάζ με λόγια ανείπωτα
φτιάχνοντας το πιο ωραίο σύνθημα
θα το ψιθυρίζουμε όταν μας παίρνουν τα λιτικα
Θα το μουρμουρίζουμε μες τα ψυχοκελιά ή μες τα τμήματα

μες τα ψυχοκελιά ή μες τα τμήματα
μες τα ψυχοκελιά ή μες τα τμήματα
μες τα ψυχοκελιά ή μες τα τμήματα
γεια σου μηδέν
είμαι το τίποτα

Φέρνω τη πόλη γύρω γύρω μα
θα σε συναντάω μόνο πίσω από τα σίδερα
ή πίσω από τα σύνδρομα
σε λευκά φώτα με μαύρα βήματα
αγκαλιά με ένα παραμιλημα

μάλλον δε θα με θυμάσαι
το περίμενα
στρέφουμε διστακτικά το βλέμμα μας αμφίδρομα
πες μου επαναλαμβανόμενα λόγια ασήκωτα
σα τα βλέφαρα μας
σα τις μέρες που φοβήθηκα

κι είμαι στο τσακ να μη τη δω λίγο περίεργα
γαμησε τα feelings μας
κάνουμε ταξίδια μες τα δίπολα
πάνω κάτω και αντίστροφα
μα λίγο πριν κηρύξουμε τα χνώτα μας ανίκανα

σπάμε τις λέξεις για να φτιάξουμε το σύνθημα
με ένα κοίταγμα
συγχρονίζοντας τις συλλαβές που βγαίνουν απ' τα χείλη μας
ψάχνουμε το πείσμα να αλλάξουμε τον ορίζοντα

Ακόμα κάνουμε κολάζ με λόγια ανείπωτα
φτιάχνοντας το πιο ωραίο σύνθημα
θα το ψιθυρίζουμε όταν μας παίρνουν τα λιτικα
Θα το μουρμουρίζουμε μες τα ψυχοκελιά ή μες τα τμήματα

μες τα ψυχοκελιά ή μες τα τμήματα
μες τα ψυχοκελιά ή μες τα τμήματα
μες τα ψυχοκελιά ή μες τα τμήματα
γεια σου μηδέν
είμαι το τίποτα

_______________________

[pyrakanthos]

"Ήταν καλοκαίρι και φορούσε ένα φαρδύ μαύρο φούτερ και ένα σκούρο τζιν 5 μέρες συνεχόμενα. Με αυτά κοιμόταν και ξυπνούσε, με αυτά προαυλιζοταν, με αυτά έτρωγε, με αυτά ακουμπούσε τα κάγκελα. Δεν την είδα ποτέ χωρίς κουκούλα. Παραμιλουσε μονιμως χαμηλοφωνα. Τα υπόλοιπα καταραμένα κορμιά βρισκόντουσαν κάτω από ένα κιόσκι. Εκεί δημοσιοποιουσαν στην άτυπη κοινότητα ενα κομμάτι της τρέλας τους. Άφοβα. Χωρίς επικρίσεις και χλευασμό από τους κανονικούς αυτού του κόσμου. Ένα κιόσκι περίπου δέκα τετραγωνικών χωρούσε από κάτω του κάθε πιθανή απόχρωση της τρέλας. Εκτός απ' την δική της. Αυτή το προσπερνούσε πάντοτε παραμιλωντας και βάδιζε κάπως παράταιρα προς ένα ξέφωτο. Το σημείο που άκουγες λίγο αέρα και πολλές κραυγές. Από αυτές που όταν δεν πνίγονται στην ηχώ των αδειων διαδρομων, σκονταφτοντας στις καμπύλες των λαμπων φθορίου, καταφέρνουν να ξεγλιστρησουν από κάποιο παράθυρο με κάγκελα και πλέγμα. Αυτή λοιπόν ξαποσταινε εκεί. Τις πρώτες μέρες την παρατηρούσα σχολαστικά -ισως γιατί δεν είχα κάτι καλύτερο να κανω-. Έτσι συνειδητοποίησα πως κινείται συνέχεια, παραμιλαει συνέχεια μα ποτέ δεν αλληλεπιδρά με κανέναν. Ήταν αρκετό για να με γεμίσει ένα αλλοπροσαλο πείσμα. Ήθελα να την διαρρήξω με τα κλειδιά της. Να μάθω το όνομα της, να μοιραστούμε ένα μικρό κομμάτι κόλασης η μία με τον άλλον. Να νιώσει πως αν θέλει να μην μουρμουριζει μόνη της μπορούμε να μουρμουριζουμε μαζί. Ήθελα να το ξερει κι ας μην το έκανε τίποτα. Όταν της είπα "γεια σου" με κοίταξε σα να μην το είχε ξανακουσει ποτέ. Λες και δεν είχε πάει ποτέ κανείς να της μιλήσει. Κάπου εκεί ανακάλυψα πως κάθε της φράση την επαναλάμβανε με σταθερό ύφος 3 με 4 φορές. Ένιωσα πως ήθελε χώρο να επεξεργαστεί την κίνηση μου. Της είπα ότι πάω να αγοράσω μια σοκολάτα από το κυλικείο και πως θα τα πούμε. Την επόμενη μέρα προσπερνώντας το κιόσκι που καθόμουν, κοντοσταθηκε για δυο δευτερόλεπτα κ συνέχισε. Την ακολούθησα τάχα τυχαία. Όταν έκατσε σε κάτι σκαλιά και πέρασα από μπροστά της, μου είπε τρεις φορές "γεια σου φίλε μου". Πιάσαμε την κουβέντα και οταν τη ρώτησα το όνομα της μου απάντησε "μηδέν, με λένε μηδέν. Μηδεν λέγε με. Εσένα πως σε λενε; Πως σε λένε; Εσένα πως σε λένε φίλε μου;". Της απάντησα "τίποτα". Ενθουσιάστηκε και εγώ χάρηκα. Τη θυμάμαι αυτή τη χαρά. Χαμογέλασα έτσι όπως χαμογελάω στις κοντινές όταν με ηρεμούν ή στη γάτα όταν ψαχουλευει για χάδια. Φρόντισε όμως να με συνετίσει λέγοντας μου πως είμαστε τα μηδέν και τα τίποτα. Και συνέχισε " Εγώ φίλε μου, μπαινοβγαινω σε νοσοκομεία, αναμορφωτήρια, ψυχιατρεία και Α.Τ." Αμέσως στέγνωσε το στόμα μου. Τα μάτια της ξεχείλιζαν οργή και φόβο. Ήθελα να αλλάξω κουβέντα. Δεν το σηκωνα αυτό που γινόταν. Αλλά δε με άφησε. Μου είπε ακριβώς το ίδιο πράγμα τέσσερις φορές. Κάθε φορά ήταν και μια σφυριά. Με συνέθλιψε και μετά μου χαμογέλασε κ έφυγε αποτομα. Αφήνοντας με να γυρναω ακομα στη πολη, με την ελπίδα πως θα την δω εκτός νοσοκομείων, εκτός αναμορφωτηριων, εκτός ψυχιατρείων, εκτός Α.Τ.
μα δεν την βρήκα ποτε

και σήμερα ήταν πάλι εκεί. Χωρίς να με θυμάται.
Έτσι, για να μου υπενθυμίζει πως οι σπαρακτικές επιθυμίες μου, δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από ενα σίγουρο εισητηριο προς τον κόσμο της."