filmov
tv
ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ

Показать описание
Πόσες γυναίκες τόλμησαν άραγε στη ζωή τους να κάνουν όσα η ψυχή και η καρδιά τους ήθελε;
Σε πόσες γυναίκες δεν πήγε η ζωή τους χαμένη γιατί δεν άκουσαν μέσα τους αυτή τη φωνή που τους έλεγε «Τόλμα»;
Πόσες έχουν εξομολογηθεί στον εαυτό μας όσα δε ρισκάρισαν να ζήσουν;
Πόσες γυναίκες δε κρύβουν βαθιά τους ένα τρομοκρατημένο παιδί, φουντωμένες ανεκπλήρωτες λαχτάρες, πυρπολημένα όνειρα;
Πόσες οι αξιαγάπητα άτολμες και πόσες οι τολμηρές;
Αν πάλι παραδεχτούμε ότι είναι αδύναμοι χαρακτήρες αυτές που δεν ρισκάρισαν τότε δεν θα γνωρίζουμε καλά ότι πολλές φορές δεν ρισκάρουν οι ευαίσθητες, οι μεγαλόψυχες, οι χαμηλών τόνων γυναίκες, αυτές που πάντα έβαζαν τελευταίο τον εαυτό τους σε κάθε μεγάλη απόφαση.
Πόσες γυναίκες απελπισμένα δεν έχουν παλέψει με φοβίες, χίμαιρες, καταστάσεις κεκλεισμένων των θυρών, εκμεταλλευτές ψυχής και μεγάλωσαν «συνθηκολογώντας»; Και πόσοι τραγικοί φιλόδοξοι δεν εκμεταλλεύτηκαν αυτή τη δειλία πυρπολώντας τες.
Υπάρχουν γυναίκες που μένουν συνεπείς με τις δικές τους αντιλήψεις για τη ζωή μπρος σε ζωτικά θέματα, γι’ αυτό δεν ντρέπονται να παραδεχτούν την τρυφερή και ανθρώπινη ατολμία τους και να δείχνουν δίχως εγωισμό τα σημάδια που άφησε πάνω τους η λάσπη που κυλίστηκαν τα όνειρά τους και η ψυχή τους.
Υπάρχουν γυναίκες σκλαβωμένες σε κοινωνικά περιβάλλοντα σε δραματικές οικογενειακές καταστάσεις, σηκώνοντας σ’ όλη τους τη ζωή όλο το φορτίο του πόνου και της αδικίας.
Η στέρηση της αληθινής ζωής γι’ αυτές είναι μια δίψα που δεν θα σβήσει ποτέ ως την τελευταία τους πνοή, γιατί μεγαλώνουν μαζί με τον φόβο και την ατολμία τους, μαζί με την καλή τους καρδιά και τις ευαισθησίες τους.
Κι αυτός ο φόβος ζει βαθιά μες τις φλέβες τους, και τις ρίζες του εγκεφάλου τους και τους εξουσιάζει τις πράξεις, τα όνειρα, τα λόγια που θα ήθελαν να πουν για να ξαλαφρώσουν
Πόσες γυναίκες δε κάνανε συμβιβασμούς ζωής και όχι αυτό που θα θέλανε να ζήσουνε γιατί θέλανε να υπάρχουν για τους άλλους προσπερνώντας τα «θέλω» τους
Πόσες από μας δεν πυρπολήσαμε όνειρα μέσα σε υποκριτικές πλάνες και ψυχής άμυνες απέναντι σε συντηρητισμούς κοινωνικούς…
Πόσες γυναίκες τόλμησαν να καθαγιάσουν μιαν αγάπη που ήρθε αργά κρατώντας την σαν άγιο δισκοπότηρο, σαν ένα κομμάτι αιωνιότητας;…
Πόσες από τόλμησαν να κλείσουν τη πόρτα στη τελματωμένη και βολεμένη μας ζωή για να ακολουθήσουμε τη φωνή της καρδιάς να τους λέει : «χρωστάς αγάπη και για σένα».
Εγώ κάτι τέτοιες γυναίκες τις πονώ και τις αγαπώ.
ΚΕΙΜΕΝΟ : ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ Β
Σε πόσες γυναίκες δεν πήγε η ζωή τους χαμένη γιατί δεν άκουσαν μέσα τους αυτή τη φωνή που τους έλεγε «Τόλμα»;
Πόσες έχουν εξομολογηθεί στον εαυτό μας όσα δε ρισκάρισαν να ζήσουν;
Πόσες γυναίκες δε κρύβουν βαθιά τους ένα τρομοκρατημένο παιδί, φουντωμένες ανεκπλήρωτες λαχτάρες, πυρπολημένα όνειρα;
Πόσες οι αξιαγάπητα άτολμες και πόσες οι τολμηρές;
Αν πάλι παραδεχτούμε ότι είναι αδύναμοι χαρακτήρες αυτές που δεν ρισκάρισαν τότε δεν θα γνωρίζουμε καλά ότι πολλές φορές δεν ρισκάρουν οι ευαίσθητες, οι μεγαλόψυχες, οι χαμηλών τόνων γυναίκες, αυτές που πάντα έβαζαν τελευταίο τον εαυτό τους σε κάθε μεγάλη απόφαση.
Πόσες γυναίκες απελπισμένα δεν έχουν παλέψει με φοβίες, χίμαιρες, καταστάσεις κεκλεισμένων των θυρών, εκμεταλλευτές ψυχής και μεγάλωσαν «συνθηκολογώντας»; Και πόσοι τραγικοί φιλόδοξοι δεν εκμεταλλεύτηκαν αυτή τη δειλία πυρπολώντας τες.
Υπάρχουν γυναίκες που μένουν συνεπείς με τις δικές τους αντιλήψεις για τη ζωή μπρος σε ζωτικά θέματα, γι’ αυτό δεν ντρέπονται να παραδεχτούν την τρυφερή και ανθρώπινη ατολμία τους και να δείχνουν δίχως εγωισμό τα σημάδια που άφησε πάνω τους η λάσπη που κυλίστηκαν τα όνειρά τους και η ψυχή τους.
Υπάρχουν γυναίκες σκλαβωμένες σε κοινωνικά περιβάλλοντα σε δραματικές οικογενειακές καταστάσεις, σηκώνοντας σ’ όλη τους τη ζωή όλο το φορτίο του πόνου και της αδικίας.
Η στέρηση της αληθινής ζωής γι’ αυτές είναι μια δίψα που δεν θα σβήσει ποτέ ως την τελευταία τους πνοή, γιατί μεγαλώνουν μαζί με τον φόβο και την ατολμία τους, μαζί με την καλή τους καρδιά και τις ευαισθησίες τους.
Κι αυτός ο φόβος ζει βαθιά μες τις φλέβες τους, και τις ρίζες του εγκεφάλου τους και τους εξουσιάζει τις πράξεις, τα όνειρα, τα λόγια που θα ήθελαν να πουν για να ξαλαφρώσουν
Πόσες γυναίκες δε κάνανε συμβιβασμούς ζωής και όχι αυτό που θα θέλανε να ζήσουνε γιατί θέλανε να υπάρχουν για τους άλλους προσπερνώντας τα «θέλω» τους
Πόσες από μας δεν πυρπολήσαμε όνειρα μέσα σε υποκριτικές πλάνες και ψυχής άμυνες απέναντι σε συντηρητισμούς κοινωνικούς…
Πόσες γυναίκες τόλμησαν να καθαγιάσουν μιαν αγάπη που ήρθε αργά κρατώντας την σαν άγιο δισκοπότηρο, σαν ένα κομμάτι αιωνιότητας;…
Πόσες από τόλμησαν να κλείσουν τη πόρτα στη τελματωμένη και βολεμένη μας ζωή για να ακολουθήσουμε τη φωνή της καρδιάς να τους λέει : «χρωστάς αγάπη και για σένα».
Εγώ κάτι τέτοιες γυναίκες τις πονώ και τις αγαπώ.
ΚΕΙΜΕΝΟ : ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ Β
Комментарии